Iedereen is geschokt door het drama op koninginnedag en men heeft zich direct tot op het hoogste niveau afgevraagd hoe dit te voorkomen is. De conclusie was snel duidelijk: absolute veiligheid is onmogelijk. De mens is en blijft vrij en daardoor is absolute zekerheid onhaalbaar.
Opvallend is dat men vooral sprak over maatregelen om de schade en mogelijkheid te minimaliseren. Men heeft zich vooral bezig gehouden met het symptoom van de daad en veel minder met de diepere oorzaak. Het onderzoek blijft daarmee oppervlakkig en beperkt zich tot symptoombestrijding. Hoe kan een daad van een dergelijke “gek”, het kan ook een terrorist zijn, zo min mogelijk schade aanrichten. Op de diepere oorzaak van de daad, hoe het mogelijk is dat de man ertoe kwam, gaat men niet in, want dat is geen beleidsvraag. In de media beperkt het antwoord op deze vraag zich tot een gesprek met zijn ouders en een kort profiel van de dader. Het is alsof hij de enige hoofdschuldige is.
Mijn vraag is of de dader de enige schuldige is. Zijn beslissing staat niet op zichzelf maar resulteert uit verschillende invloeden van de maatschappij die evenzeer hebben bijgedragen tot zijn daad. Deze werkelijkheid is pijnlijk maar valt niet te ontkennen. De hele maatschappij is mede verantwoordelijk voor deze daad, wij allen. De verharding en verzakelijking maakt mensen onmenselijk en dat is ook met de dader gebeurd. Hij is niet vanzelf tot deze daad gekomen, maar het gebeurde is het eindpunt van een lang proces van mentale drooglegging. Dat we in een dergelijke maatschappij leven is ook niet vanzelf gebeurd, maar het is onze keuze, onze keuze van het beleid, onze keuze van de wetgeving.
De dader is evengoed slachtoffer van deze maatschappij. Hij was telkens zijn baan kwijt en de volgende dag zou hij de sleutel van zijn huis inleveren. Daarmee was hij alles kwijt, zelfs zijn tehuis. Het was alsof de grond onder zijn voeten was weggeslagen en hij stortte de diepte in. In deze dodelijke leegte ben je geen mens meer. Je laat je leiden door je instincten om te overleven en je beseft dan niet meer wat je doet. Het is alleen het gelaat van een mede-mens die weer menselijk kan maken. Maar die was er schijnbaar niet. Waarom niet? Dat is de cruciale vraag die we ons moeten stellen om dergelijke rampen in de toekomst te voorkomen. Waar is die mens die hem begrijpt? Waar is het menselijk gebaar dat hoop geeft? Waar is de glimlach die wonderen kan doen?
Guess the expectation on the 10+ years wait is usually that the game can be enjoyed non-stop for the next 10 years D
SLMgnE buzqimlosfof, [url=http://zqkikqnptsiy.com/]zqkikqnptsiy[/url], [link=http://wrjdsptwmpqo.com/]wrjdsptwmpqo[/link], http://sqlnmrnxegwy.com/
Geachte heer de Blot,
met een gevoel van herkenning lees ik uw artikel over de gebeurtenis op Koninginnedag van dit jaar.
De vraag die mij al tijden bezig houdt en waar ik mij voor wil inspannen, is precies diegene die u aan de orde stelt.
In mijn visie zijn de (kennelijk) menselijke hebberigheid die wij allen in ons dragen, alsmede het gevoel naar telkens meer, er mede de oorzaak van dat de maatschappij zich steeds verder verhardt, zoiets als een krediet crisis kan bestaan etc.
Ieder individu die het weblog van de heer de Blot leest, heeft volgens mij een hart voor de mensheid, de economie en alle andere onderwerpen in deze wereld.
Ik roep u allen op om in deze tijd van kerst, eens terug te kijken naar de gebeurtenissen van afgelopen jaar en wellicht zelfs jaren, vanuit een perspectief van Mededogen en begrip voor diegenen die dit soort daden begaan. Want hoewel het gedrag niet goed te keuren is, komt het wel ergens uit voort. En zie ik het als een wanhopige vraag om aandacht voor zijn problematiek van een medemens.
Het is iets waar wij allen mee te maken hebben, dagelijks.
Het is tijd dat we de verandering inzetten, en onszelf eerlijk bekijken. Wat dragen wij zelf nou bij aan een dergelijke maatschappelijke ontwikkeling? En van daaruit de verandering in te zetten en verantwoordelijkheid er voor te nemen, iedere dag.
Ik blijf geloven in een betere wereld als we onszelf durven openen voor onze medemens. Dat kan alleen als we stoppen met oordelen en mededogen durven toelaten.
Met vriendelijke groet,
Marco van Rossen.
@: Marco van Rossen: dank je voor je rijke commentaar Marco. Mooie feestdagen!
A look in the eye can say so many things,
pain, joy, regrets, dreams our anger.
The sparkle our dull of the eye reveals our true feelings.
Whatever you see no need to no more than what you see in the eye.
Just a look in the eye that shows love and compassion is enough.
Het is helaas zo, dat men soms alleen op de wereld is. Het gaat dan niet om wat je tegen de ander zegt maar om de empathie die je voor de ander voelt, los van het feit of men in onze ogen slachtoffer of dader is.
Hartelijke groet,
Jicel
@Jicel: Je hebt gelijk. Dank voor je mooie gedicht
Beste Paul,
Het is mijns inziens nu eenmaal zo dat de mens wordt gewaardeerd in de westerse wereld op basis wat hij heeft en niet op wat hij is. Er is veel lef en moed nodig om het “zijn” boven het “hebben” te plaatsen. Het is een streven van elke groep en/of individu om een goed balans te vinden in zijn en hebben. Veel methoden en concepten zijn intussen uitgeprobeerd ook met allerlei variaties. Constant zullen we moeten blijven zoeken naar verbeteringen en aanpassingen ook op emotioneel vlak. Er is dus blijkbaar geen perfecte wereld te creëren. De balans blijft altijd in beweging. De vraag is of dat nu niet een natuurwet is die zin geeft aan het leven. U die het in mededogen zoekt heeft dan net zoveel gelijk als diegene die strenger wil straffen. Zulk een discussie creëert een nieuwe, zij het tijdelijke balans. Vrijheid van meningsuiting zal het altijd winnen als men wil luisteren naar elkaar en dus naar een oplossing (balans) zoekt.
Ronald Molendijk.
@ Ronald Molendoijk: het is geen natuurwet maar de innerlijke vrijheid die niet meer vrij is.
Beste Paul,
Ik vind al uw artikelen zeer inspirerend en geschreven vanuit een diep doorvoelde en geleefde wijsheid.
In dit artikel gaat u niet in op het thema “dader- en slachtofferschap” vanuit uw diepe spirituele visies. Zou u daar eens een artikel aan willen weiden in uw nieuwsbrief? Dit is misschien een zeer gelaagd en ook precair thema en tegelijk speelt het m.i. elke dag een (onzichtbare) grote rol ons aller prive, werk en maatschappelijk/politieke bestaan tav ons denken, voelen en handelen!?
Ik heb me hier zelf ook al behoorlijk, ook gelaagd, in verdiept en toch wordt het voor mij niet geheel helder.
Veel dank, met een warme groet, Ines Schouten
@ Ines Schouten: Dank voor je reactie. Op spiritueel niveau is de dader ook slachtoffer. Het zijn twee gezichten van dezelfde realiteit. Een onmenselijke daad maakt jezelf onmenselijk
Wat een wijze, ontroerende en inspirerende kijk op deze gebeurtenis. Fijn om dit verhaal met al zijn spirituele rijkdom en diepere analyse te lezen hier.
Het is zo waar, een kleine glimlach in bijvoorbeeld een supermarkt naar een vereenzaamd medemens kan die persoon een week blij maken.
Toch loop ik tegen een dilemma aan. Mijn overtuiging is dat ieder mens voor 100% verantwoordelijk is voor wat haar of hem overkomt. Hoe pas ik dat in het geheel in?
Met respect en liefde,
Hans
@ Hans Reunemans: Dank voor je reactie Hans. Een menselijk gebaar straalt uit en beinvloed anderen als een magnetisch veld.
.. het zou troostend zijn als de ouders van deze man jouw artikel en de reacties daarop zouden kunnen lezen.. ik hoop dat iemand hen hierop wijst..
Dag Paul,
Wat mooi hoe je laat zien hoe we anders kunnen kijken. Ieder mens is licht, maar soms vergeten we dat.. Dan lijkt alles donker. Dat is een illusie.
Dankjewel,
Annemarie
@ Annemarie Slee: Dank je voor je support Annemarie
Beste Paul de Blot,
Hartelijk dank voor deze bijdrage. De menselijke invalshoek raakt me. Wat raakt dit geluid toch snel naar de achtergrond en wat zegt dat veel over mijzelf en de maatschappij waarin we leven.
U heeft me aan het denken gezet en me wederom doen realiseren dat we met elkaar deel zijn van een groter geheel, met de mogelijkheid daarin verschil te maken.
Met hartelijke groet, Femmy Wolthuis
@ Femmy Wolthuis: dank je voor je positieve reactie Femmy
Beste Paul,
Ik zie en ervaar het exact hetzelfde.Heb het een paar keer hardop gezegd, mensen gingen opeens weg of keken met grote ogen, hoe kun je dat nu zeggen ?? Trouwens sinds 1966 is dit niet meer gebeurd.mensen houden zich dus en masse ontiegelijk in.
Love and Light for ALL
~ Qahira ~
@ Qahira van Welzenes: dank voor je reacctie Qahira. Ga toch ermee door
Hallo Paul,
Bedankt voor je reactie op het drama van koninginnedag.
Je verwoord precies hetgene wat ik voelde. Het helpt mij om dat wat in mij leeft steeds meer te willen volgen. De dader verschilt in niets van het slachtoffer. Het is steeds omkeerbaar. Het zijn allemaal afspiegelingen van onszelf. Als we los van onze oordelen kunnen kijken zal het ons kunnen brengen naar een maatschapij van barmhartigheid, liefde en betrokkenheid.
Succes met je ontwikkelingen.
Namaste Tineke
@ Tineke Maas: Dank je voor je support Tineke. Ga ermee door
Beset Paul,
Goed dat je de aandacht hierop richt!
met vriendelijke groet,
Peter Groenhorn
@ Peter Groenhoon: dank voor je korte en krachtige reactie Peter
Beste Paul,
Evenals u ervaar ik het als een maatschappelijk probleem, waar zelden aandacht aan wordt gegeven. Er wordt steeds minder aandacht gegeven aan emotioneel beleven van mensen. Dit kan door ontslag, verlies van een dierbare, ziekte o.i.d. ontstaan. De maatschappij is zo gericht op doorgaan, zich vermannen en verkiest zelfs verharding in plaats van zichzelf en medemens bij te staan als zijnde medemensen.
Fijn dat u dit onder de aandacht brengt.
Met vriendelijke groet.
@ Marian Muller: Dank je Marian. Breng het zelf ook in praktijk dan verbeter je de wereld
en nog een keer:
Mijn zojuist ingestuurde reactie is gebaseerd op de zin in je stuk :
In deze dodelijke leegte ben je geen mens meer. Je laat je leiden door je instincten om te overleven en je beseft dan niet meer wat je doet.
Copy / paste werkte niet goed !
M vr Gr
Alan Geensen
@ Allan Geensen: Je hebt gelijk Alan
Mijn zojuist ingestuurde reactie is gebaseerd op de zin in je stuk :
<>
Copy / paste werkte niet goed !
M vr Gr
Alan Geensen
<>
Beste Paul, volgens mij was hier sprake van een wanhoopsdaad van iemand die inderdaad in zó’n put zat dat hij geen uitweg meer zag en juist op een “spectaculaire” wijze – als statement van zijn trieste wereldbeeld – dood wilde. Weinig wens of instinct om te willen overleven dunkt me !
Met je idee ook over de diepere achtergrond te willen nadenken ben ik het natuurlijk helemaal eens.
Met vriendelijke groet, Alan Geensen
Beste Paul,
Je hebt het weer mooi onder woorden gebracht.
Alles wat zich buiten ons bevindt is tenslotte een weerspiegeling van ons innerlijk denken. Dat vraagt om zelfreflectie, ook bij zo’n vreselijke situatie.
Dank voor je inzicht en vriendelijke groet,
Theo Buijsrogge
@ Theo: Dank voor je ondersteunende reactie Theo.
Beste heer De Blot,
Wat u beschrijft wordt inderdaad niet of nauwelijks belicht, maar ik voel het ook zo als u dat beschrijft. Ik wou dat ik het zo onder woorden had kunnen brengen.
vriendlijke groeten,
Jildert
Beste heer De Blot,
Hartelijk dank weer voor deze inspirerende en confronterende bespiegeling.
Ik onderschrijf het weer van harte. Hoeveel leed, ellende en verdriet ontstaat er wanneer men leeft vanuit de dualistische gedachte in plaats vanuit het besef van eenheid.
Ik ben ervan overtuigd dat wanneer men zich afgescheiden voelt, in eerste instantie van zichzelf en daarmee van het Groter Geheel, er een wezenlijk gevoel van diepe eenzaamheid kan ontstaan. Ik kan me indenken dat men vanuit die sfeer tot bijzonder nare daden kan komen omdat er geen empathie meer is, noch mededogen, niet naar jezelf, niet naar een ander.
Het heeft mij geraakt te merken hoe hardvochtig er werd gereageerd en er zonder meer een oordeel werd geveld. Wanneer men niet meer denkt vanuit dualisme laat men het wellicht achterwege om te oordelen over elkaar of wat een ander wel of niet verdient. Ieder mens heeft donker en licht in zich en ieder mens heeft volgens mij recht op medemenselijkheid.
Bovendien weet ik er ook te weinig van om er sowieso een oordeel over te hebben. Ik durf wel te zeggen dat alles draait om een basisgevoel van veiligheid. Een bedding waar je je geborgen weet en beseft dat er altijd een oplossing is en dat er hulp is, als je maar vraagt. Voor iedereen. Dat was er voor Karst en dat is er voor de nabestaanden.
Geachte heer de Blot,
Precies! Wij met zijn allen zijn de maatschappij en dus ook deze daad, net als alle andere uitwassen van deze maatschappij, waar we liever niet naar kijken. En ja ook eens met veel reacties hier, iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Wat ga ik morgen doen?
Groet Annemarie Ehren
Geachte heer de Blot
Het gaat niet enkel om verharding, verzakelijking of mentale drooglegging, maar evenzeer om de complete verzuring van de maatschappij, van de korte termijn visie van deze maatschappij en al haar actoren.
Kijk nu naar de zogenaamde “financiële crisis”: het is integendeel m.i. een crisis van het vertrouwen, van de hebzucht, en vooral van het complete ontbreken van een “maatschappelijk perspectief”.
De financiële crisis wordt bovendien opgelost (?) door er geld tegenaan te gooien en niet naar de diepere oorzaken te kijken of te graven?
Ons verstand werkt als een valscherm en dat werkt enkel indien het valscherm “open” is – wat onze zogenaamde politieke en maatschappelijke leiders beslist niet kunnen aantonen!
Met vriendelijke groet
Johan de Mey
Antwerpen
Bedankt voor deze bespiegeling. U hebt zo gelijk!
Ja Paul,
Vroeger bestond er opvang bij kerk, synagoge of moskee.
Zo’n opvang is er bij RIAGG of hoe dat ook moge heten heden ten dage. Blijkbaar zijn die minder makkelijk te benaderen van wege de burocratie er om heen.
Als oplossing zie ik alleen maar : goede vrienden, goede familierelaties. Helaas lukt dat niet meer zo goed als je ouder in jaren bent geworden: in je jeugd ging dat haast van zelf. Behalve als je op school slachtoffer bent van ongenoegen (op zijn zachts gezegd)van je klassegenoten. Er is geen leven zonder builevallen, maar de oplossing is opstaan, verdergaan liefts met een opdracht(van je zelf, waar je goed in bent) om verder te gaan.Bezig te blijven; voelhorens uit naar de maatschappij(gelukkig de wereld is zo groot en met internet kom je ver!!) om je heen.
wat een absolute altruistische quatsch. Onzin van de bovenste plank en het goedpraten van een moraal die echt niet kan. Meneer tates raakt zijn banen kwijt door z’n eigen gedrag. Alle andere dingen die hem overkomen hebben niet zozeer met de maatschappij te maken als wel met wat mensen (foutief en vooringenomen) van de maatschappij verwachten. Als je verwacht dat je geen eigen verantwoordelijkheid hebt, ben je een profiteur en geen mens.Utopia is niet aan de orde; je hebt voor jezelf te regelen wat er geregeld moet worden inclusief het kunnen leven van de door de wetgever bepaalde uitkeringen en sociale voorzieningen. Als je daar geen vrede mee hebt, en je kunt het zelf niet verbeteren, ben je in feite een outcast.
Meneer tates zou feitelijk opgevangen moeten zijn als “manisch depressief” en zijn gemedicineerd of opgesloten; dan had de maatschappij hem op de “correcte” manier behandeld.
Hoi Paul,
Normaal reageer ik niet zo snel op artikelen. Maar ik wil dit toch even kwijt. Ik onderschrijf voor een groot deel je mening. Er is
veel mis in Nederland en een schreeuw om hulp wordt niet of onvoldoende gehoord. Ik vind echter wel dat een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid heeft. Het kan en mag nooit een vrijbrief of
een excuus zijn om jezelf maar ook zeker onschuldige mensen zoveel leed te berokkenen.
Groet Guido
Ja, zo waar dit stuk. Ik heb precies dezelfde gevoelens en gedachten erover gehad. We zijn met zijn allen verantwoordelijk hiervoor. Het is zo gemakkelijk om naar 1 man te wijzen, dan leggen we alles buiten onszelf. De verzakelijking en verharding is een keuze van ons allemaal. Ik denk dat het zo belangrijk is om continue ons te blijven afvragen: maar waar draait het nu eigenlijk om? Wat vinden we echt belangrijk? Wat maakt ons leven nu waardevol?
Als we willen kunnen we een andere wereld scheppen.
Fijn om zo’n stuk van Paul de Blot te lezen,
Sofie
er is altijd oorzaak en gevolg. het jammere is echter dat wij niet zijn opgevoed en nog steeds te weinig met een eigen verantwoording. wij mensen hebben altijd een keuze hoe men met bepaalde omstandigheden omgaat. ik denk als wij ons meer zouden realiseren dat wij ook de creator zijn van ons eigen leven, wij zelf verantwoording nemen voor ons leven, dan gelijkertijd het bewustzijn komt dat je altijd weer iets anders kan creeren en je niet meer afhankelijk bent van je omgeving of wat jou wordt aangedaan. het is niet altijd even makkelijk, maar wat is onze eigen bijdrage aan onze “shit”.
ik geloof wel dat alles een betekenis heeft en niets voor niets is, het dient een hoger doel. ik kan vanuit dit standpunt mededogen ervaren voor de dader. de spirituele “bedoeling” van dit gebeuren, is doorgegevn in een Openbaring van Maria, Jezus en Maria Magdalena.
zie http://www.openbaringen.com onder tab “nieuwe openbaringen”. vr.gr. Jescica
Beste Paul,
Eindelijk iemand die mijn mening hierover verwoordt. Hartelijk dank!
gr
mies
Een onwaarschijnlijk lot. Dat van een pechvogel.Dat van een uitgedrevene.
Hij is een van ons, hoe je het ook wendt of keert.
De vraag is of wij ons wel voldoende verantwoordelijk voelen voor elkaar.
Het ingewikkelde wordt heel snel teruggebracht tot iets simpels dat aan ons voorbij gaat….
Met uw artikelen raakt u telkens weer het wezenlijke in ons aan,
dat wat ons verbindt!
Ans
Beste Paul,
Toen ik dit las: ‘…Deze werkelijkheid is pijnlijk maar valt niet te ontkennen. De hele maatschappij is mede verantwoordelijk voor deze daad, wij allen….’ was mijn eerste gedachte dat daar geen enkel individu wat mee zou kunnen doen. De laatste zinnen maken dat ik me gesterkt voel. Hou het klein en geef die ander jouw aandacht, je glimlach.
Dank u wel,
Jan
Oprechte aandacht voor de medemens, anderen behandelen zoals jezelf behandeld zou willen worden, alleen dat verandert de maatschappij blijvend dat ben ik volledig met je eens Paul,
vriendelijke groet,
Rik Lohman
Beste Paul,
Het raakt mij diep wat je schrijft. Dank je wel.
Het opent mijn ogen nog wat verder en maakt mij bewust.
Ik voel dankbaarheid voor jouw aanwezigheid en jouw boodschap naar de wereld.
Warme groet,
Emile
Geachte heer de Blot,
Wat fijn dat u ons blijft herinneren aan de menselijkheid in alles.
Ik ben er dankbaar voor.
Met vriendelijke groet,
Reinier Bil