Er is veel te doen over langer moederschapsverlof en mogelijk vaderschapsverlof, er is heel wat discussie over kinderopvang, er wordt veel gepraat over bezuiniging en verbetering van het onderwijs. Het gaat hierbij telkens weer over de kosten. Inderdaad kosten kinderen geld, maar het is wel de meest fundamentele investering voor de toekomst.
Zweden werkt al jaren met een vaderschapsverlof gecombineerd met moederschapsverlof van een jaar. Niet alleen uit studies maar ook uit de praktijk blijkt hoe belangrijk investering in de jeugd is, ook economisch gezien. Dit kunnen we in ons eigen leven constateren als we terugdenken aan onze eigen jeugd. Wie hebben daar het meeste aan bijgedragen en waarom? Wie waren de mensen met wie we ons het sterkste verbonden voelden?
Mensen die meer tijd aan de kinderen zouden willen besteden krijgen er vaak geen tijd voor
Kinderen die in hun jeugd tekort komen blijken uiteindelijk meer te kosten en minder aan het maatschappelijk welzijn te kunnen bijdragen. Geld kan nooit uit zichzelf geld maken, maar het zijn altijd mensen die geld maken. Hetzelfde geld voor het investeren in mensen. De investering in mensen is duurzaam, ook vanuit economisch standpunt. Menselijk welzijn is duurzaamheid .
Na de oorlog lag Nederland in puin, maar door de kracht van mensen was het land in staat iets nieuws op te bouwen. Japan was na de atoombom een ruïne, maar dank zijn het werk van vele mensen werd het een economische grootmacht. Toen ik na de oorlog uit het concentratiekamp kwam, waren de meeste lotgenoten bezweken. Er waren maar weinig overlevenden. Twee punten vielen me op.
Zonder vrienden bleek niemand het kamp te hebben overleefd. Degenen die het wel hadden overleefd hadden een gemeenschappelijk kenmerk: ieder van ons bleek een gelukkig jeugd te hebben gehad. Die jeugd had ons een innerlijke kracht geven en een openheid voor vriendschap.
In mijn latere psychologie studies, met name van de Transactionele Analyse van Eric Bern, werd me duidelijk hoe diepgaand de invloed is van gezonde relaties voor het opgroeiende kind.
Het is niet belangrijk van wie je die geborgenheid krijgt, het kan je moeder zijn, je vader, vaak ook je opa of oma, je onderwijzer. Met mijn moeder had ik niet zo’n nauwe band, omdat ze veel tijd stak in de zorg voor mijn gehandicapte broer. Maar ik had een zorgzaam kindermeisje die me veel vertelde, met wie ik over mijn verwondering kon praten en wie ik mijn vragen kon stellen. Zij gaf voeding aan mijn fantasie en hielp mij mezelf te ontplooien.
Ik had ook twee liefdevolle tantes bij wie ik altijd terecht kon. Als moeders werken en er een goede kinderopvang is of lieve opa’s en oma’s die voor het kind zorgen, dan ontwikkelt het kind zich duurzaam. Het gaat erom dat het kind de nodige aandacht krijgt van iemand die er tijd voor heeft. Het is door die relaties dat het kind tot ontplooiing komt van zijn diepste krachten en later veel voor de maatschappij kan betekenen.
Er wordt veel aandacht besteed aan het onderwijs, maar vaak wordt over het hoofd gezien waar het in essentie bij opvoeding om gaat. Het gaat om gemotiveerd en goed geschoolde mensen voor het onderwijs en kinderverzorging, die er ook de tijd voor krijgen en ervoor gewaardeerd worden.
De contacten met de leerlingen vormen de kern en de kracht van goed onderwijs en goede opvang. Een goed management en goede gebouwen zijn, hoe belangrijk ook, niet meer dan middel en nooit een doel op zich.
Jammer genoeg zijn deze relaties in het onderwijs, evenals ook in de zorg, in het moderne beleid sterk verarmd, met name door de grootschaligheid, sterke regulering en onderwaardering van de opvoeders.
Mensen die meer tijd aan de kinderen zouden willen besteden, krijgen er vaak geen tijd voor en er is voor dit hiaat nauwelijks aandacht. Terwijl het hierbij gaat om mensen die direct betrokken zijn bij de toekomst van de jeugd.
Er zou minder bezuinigd moeten worden, meer tijd voor verbeteringen moeten worden uitgetrokken en eerherstel voor het ontplooien van de innerlijke kracht van elk kind, omdat elk kind geldt.
Toegevoegd bij mijn favorieten!
Beste Paul,
Met veel genoegen heb ik “Ãœw zorg voor onze jeugd” gelezen, en kan veel zo niet alles wat U daarin schrijft volmondig beamen.
Kinderen hebben een gevoel van veiligheid/ geborgenheid nodig, om zich Uberhaubt te kunnen ontwikkelen.(Ook Anna Terruwe heeft daar in het verleden veel over geschreven.)
Een gelukkige jeugd staat borg voor een goed gevoel van eigenwaarde, zelfvertrouwen en
een zelfbewust en krachtig bestaan.
Sterke kinderen zijn na tegenslag in staat om de draad weer op te pakken, Ze hebben het gereedschap daarvoor bij zich, leren van hun fouten en gaan weer “gelukkig”verder.
Op zoek naar nieuwe uitdagingen.
ook ben ik het met U eens, dat het niet uit maakt wie deze geborgenheid geeft. Zelfs als ouders gescheiden zijn kunnen zij deze veiligheid bieden, soms beter als voorheen.
Op de school waar ik werk, lopen veel “vaders”en “moeders`rond. En dat is waar het om draait. Dat is waar de regering geld voor vrij moet maken.
Wij hebben in Nederland de mogelijkheid om als een grote familie voor elkaar te zorgen. Het maakt in dat geval niet uit wie je bent of waar je woont.
Zolang er maar genoeg mensen borg staan voor deze geborgenheid en…………………………
dat zij deze zelf ook mogen ontvangen. Soms rechtstreeks van God.
Hij kent ons beter dan wij ons zelf kennen!
Hartelijke groet Mieke Willems
Beste Paul, en ouders die dit lezen,
Aan het begin van een nieuw decennium lijkt het me verstandig om de blik te richten op de lange termijn veranderingen. Vanuit het nu kijken naar wat we willen verwezenlijken tussen dit en de komende 10 jaar. Hoe we onze kinderen een goede basis bezorgen is een van de belangrijkste aandachtspunten. Mijn eigen kinderen zijn straks 22 en 20. Twens dus, die een eigen identiteit hebben met hun eigen beeld op de wereld. Dat beeld is mee gevormd door door wat ik hen als vader heb meegegeven. Een beeld waar ik achteraf beschouwd niet altijd even blij mee ben. Mijn dochter vertelde mij een aantal jaar geleden, net na mijn scheiding, “papa, je was dan wel thuis, maar aan het werk, waardoor je er toch niet was voor ons”. Een harde en terechte boodschap, die me duidelijk maakt(e), dat ik het anders en beter had kunnen doen.
Wat doe ik echter NU met die bewustwording? Ik kan het verleden niet meer omkeren. Hun blauwdruk ligt vast en zij leven die voor de rest van hun leven uit. Het heeft me wel geleerd om nu meer bewust aanwezig te zijn voor mijn kinderen. Op die manier zetten we samen recht wat toen krom was. Breng ik nu liefdevolle aandacht, waar het vroeger vooral om aanzien, macht en bezit ging.
Of zoals de moeder van een vriendin van me altijd zei: “Het is nooit te laat voor een gelukkige jeugd”.
Beste Paul,
Net terug uit USA raakt jouw hartekreet me. Je analyse is glashelder. De grote vraag is nu: WAT GAAN WE DOEN?
In USA heb ik opleiding gevolgd om mij verder te bekwamen in de wijze waarop ons brein zo vernuftig ons gedrag weet te sturen. Het is onvoorstelbaar wat voor een tijdbommen eigenlijk in ons lichaam verborgen zitten en hoeveel energie onze interne vriendmechanismen inzetten om die tijdbommen maar niet te voelen. Wist je dat meer dan 75% van ons gedrag door de continue activering van deze tijdbommen wordt gestuurd?
We zijn in onze maatschappij continu zo lekker op zoek naar rationele redenen waarmee we voor nu situaties zo goed kunnen verklaren. Waar we ons niet van bewust zijn dat onze interne vriendmechanismen dit redeneren, twijfelen, schamen en zo meer heerlijk gebruiken om ons een goed gevoel te geven maar niets te doen. Plezier is tenslotte wat iedereen wil.
Kennen we dat niet: hij of zij irriteert me. Nee, het ligt daaraan…
Waarom irriteert dat eigenlijk? Kennelijk is er iets in mij dat de strijd aan wil binden …
Wat nu als we net als een baby nu eens niet met al die geloofsystemen zouden kunnen leven en zijn? Geen irritatie zouden kennen? Geen argumenten hoefden te verzinnen waarom het opgroeien van onze toekomst – onze kinderen dus – steeds goedkoper zijn moeten.
Dan kunnen we ons echt bezig houden met de echte dingen van het leven.
Graag zou ik de dialoog met je aangaan hoe we jouw analyse kunnen omzetten naar acceptatie en transformatie! Hoor graag van je!
Geachte professor,
Treffende column, inderdaad erg aansprekend! Toch ben ik keer op keer verbaasd dat dit soort geluiden blijkbaar bijzonder zijn tegenwoordig. Wat is er immers belangrijker voor een samenleving dan dat de kinderen goed opgevoed worden, goede scholing krijgen en zo opgroeien tot burgers met zelfvertrouwen, een open geest en verantwoordelijkheidsgevoel?
Deze en andere zaken – want naast opvoeden en onderwijzen van kinderen besteden we ook steeds minder aandacht aan voedsel, schoonmaken, zorg voor ouderen, etc. – die behoren tot de basis die ons mens maakt en houdt, besteden we meer en meer uit aan overheid en bedrijfsleven. Ik vind het niet erg onlogisch dat deze zaken dan vervolgens in geld en cijfers worden uitgedrukt en dat er gestuurd wordt op efficiëntie.
Uiteindelijk ligt een groot deel van de verantwoordelijkheid voor de huidige situatie natuurlijk bij burgers zelf. Keuzes op micro-niveau bepalen hoe het macro-plaatje eruit ziet.
Hartelijke groet,
Rachelle Eerhart
Dag lieve Paul
Fijn om te lezen je artikel en het feit dat dit zo herkent en gewaardeerd wordt door de vele lezers van je blog.
Zorg voor onze jeugd is superbelangrijk, in tijd en aandacht voor wie er dicht bij staat. Ik ga graag nog een stapje verder en pleit ervoor om juist die zorg die we doorgeens voor onze kinderen hebben: liefdevolle aanraking, spelen, lachen, gek doen met elkaar en het leven licht laten zijn, dat we dat dat doorzetten aan ALLE mensen op deze wereld.
Ik zie kinderen als onze grote voorbeelden om in het moment te leven, dankbaar te zijn, onze creativiteit te laten groeien, licht omgaan met emoties, vriend te zijn, speels te leven en liefdevol naar onszelf en anderen te zijn.
Hartelijke groet Paul
geniet van deze dag en vele die nog gaan komen
Rik Konings
Beste Paul,
Wat een mooie overdenking. Bedankt daarvoor.
In een consumptie maatschappij lijken kinderen en de aandacht die wij aan hen geven niet meer dan productie omgeving die geoptimaliseert kan worden.
Het zou mooi zijn als we die gedacht los kunnen laten en echte aandacht voor onze kinderen weer als driver gaan gebruiken. Ik gun mezelf ook te weinig tijd om echt aandacht te geven aan mijn dochter en vrouw. Ik ga vanmiddag vroeg naar huis.
Met vriendelijke groet,
Arnoud Hoek
Hallo Paul.
Bedankt weer voor het delen van zoveel inspiratie. Je zet het treffend weg in deze column.
Ook ik geloof dat onderwijs een belangrijke taak heeft in de verdere ontwikkeling van het kind. Door deze mail word ik weer gesterkt door duidelijk te kiezen voor goed onderwijs.
Waar talenten worden aangesproken, waar voldoende begeleiding is en waar men een prettige basis creeert voor de toekomst.
Je mail komt ook op een goed moment (toeval bestaat niet). Gisterenavond (16/11) hadden we binnen de lokale D66 fractie van een grote stad in Nederland het gehad over de bezuinigingen van de stad. Er was al behoorlijk bezuinigd het afgelopen jaar en nu komen er nog grotere bezuinigingen aan. Zo’n 40 miljoen dienen we te vinden voor de komende 2 jaar. Dat vraagt om fundamentele keuzes. Waar haal je geld vanaf? Cultuur? Armoedebeleid? Zorg? Sport? Onderwijs? Een uitdagende periode om hier een goede en verantwoorde keuze in te nemen.
Zoals je weet is D66 een onderwijs partij. En nu er zo’n grote bezuiniging is wil je op meerdere items een beroep doen. Echter mede door het lezen van jouw bijdrage kies ik echt voor onderwijs en daar mag geen geld vanaf!
Ik stuur je column naar de andere fractieleden door om hen ook tot dezelfde gedachte te laten komen. Nogmaals dank
Met HARTelijke groet
Jan Stoop, De COREPORATION
Geachte heer de Blot,
U verwoordt zo mooi hoe het zou moeten zijn! Maar ,inderdaad, zo gaat het tegenwoordig niet meer. Ik zit sinds een jaar in het onderwijs en ondersteun de leerkracht bij haar/zijn werk.
Dat is hard nodig! Ik werk met kleuters. Als je al ziet hoe sommige ( vele ) van hen al beschadigd op school komen en met een beetje meer aandacht en ondersteuning opbloeien De jeugd heeft de toekomst……….
Ik wou dat iedereen die uitspraak wat meer in ere zou houden.
met vriendelijke groet,
Linda Bos helmers
Beste meneer Blot,
Ik ben het helemaal met u eens en heb dit principe ook zelf toegepast. Ik heb een eigen veranderburo, maar toen ik een maand voor de bevalling zat, ben ik gestopt met werken en heb 4 maanden ouderschapsverlof gekregen (van overheid en AOW-verzekering). Vervolgens heb ik nog een jaar ouderschapsverlof opgenomen om mijn kind in de brede zin van het woord te kunnen voeden en ervan te kunnen genieten. Nu ga ik weer aan het werk en zal deze zorg tijdens mijn afwezigheid door een vriendin en mijn moeder voortgezet worden. Op deze wijze hoop ik mijn dochter een gelukkige jeugd te kunnen geven. Tevens hoop ik hier zelf nog ontzettend van te genieten en me te verwonderen over dit wezentje en haar zijnswereld. Ook ben ik nieuwsgierig wat mijn dochter mij kan leren 😉
Dit heeft absoluut veel geld gekost, maar dat heb ik er graag voor over gehad want deze herinneringen pakken ze mij nooit meer af (zelfs niet na mijn dood) en mijn geld kan ik niet meenemen. Tevens ben ik het eens dat gelukkige en gezonde kinderen de toekomst zijn. Elk wezen heeft een periode van geboren worden, groei, ontwikkeling en dan pas oogsten. Het is een cirkel waarin we elkaar hopelijk deze kans willen geven.
Met vriendelijke groet,
Astrid
Beste Paul,
Wat een pleidooi! Meer aandacht voor de kinderen is denk ik een heel goed initiatief. De link met meer geld zie ik niet onmiddellijk. Als de zorgwerkers (ook ouders) meer echt tijd besteden aan de kinderen loont het vast meer dan alleen geld. Als we al deze mensen zichzelf goed laten voelen en helemaal in contact zijn met de bron, zijn we ineens af van alle onechte zaken waar ze mee beziggehouden worden. Wat zou er gebeuren als al die ouders hun mobiele telefoon eens niet als naaste relatie beschouwen en de onderwijzers niet allerlei statistieken moeten bijhouden maar zich volledig mogen inzetten voor het opgroeiende kind.
Ik zou het graag zien dat de managementlaag in de ziekenhuizen gedecimeerd werd en het geld in de zorg echt ging naar de patiëntenzorg in plaats van het genereren van cijfers ter staving van een falend financieringsbeleid.
Moedig voorwaarts met het hart en de kracht op de juiste plek, voor de dingen die er echt toe doen!
Hartelijke wedergroet
Kees
Beste Paul de Bloth,
Toevallig las ik vandaag in Trouw een artikel over ‘vreedzame scholen’ en ‘vreedzame wijken’. Een initiatief dat jonge kinderen helpt leren dat er ook andere manieren zijn om met elkaar om te gaan dan met agressie en dat deze ook meer ‘opleveren’ in de vorm van geluk, stabiliteit, vriendschap e.d. Tussen de regels door begreep ik dat de kinderen in deze wijken en op deze scholen thuis vaak in de verdrukking komen en daardoor een gemangeld wereldbeeld krijgen. Hetgeen ze uitdrukken in gedrag als pesten, schoppen, slaan, bedreigingen, berovingen. Enfin, noem maar op. We hebben het hier over 12-minners! Uw zorg deel ik dan ook. Tegelijk ben ik blij dat er zoiets als vreedzame wijken en scholen aan het ontstaan zijn. Dat geeft hoop voor de toekomst voor deze twaalfminners.
Vriendelijke groet, Ilse Hesp
Hartelijk dank voor uw treffende column. Even uit de waan van de dag, een moment van grote herkenning.
Ook ik zou het korte-termijn-denken van de huidige regering graag bij willen sturen. In deze tijd waarin duurzaamheid voorop staat had ik, zelfs van deze kapitaal-gerorïenteerde regering, wel iets meer verwacht. Hopelijk brengt het huidige beleid meer wijsheid bij de burger zodat we over vier jaar gezamenlijk weer met de schouders eronder duurzame keuzes maken. Met wijs beleid voor ons voedsel, onze gezondheid, ons onderwijs, ons welzijn en de mens in zijn geheel.
Beste Paul,
Door uw inspirerende nieuwsbrief kwam ik terecht op de website deugdenproject en ook die website gaf weer nieuwe inzichten. Voor je het weet, is er een uur voorbij. Een uur dat ik aan ‘het werk’ had moeten zijn maar nu geinvesteerd heb in leren over deugden. Heb er ook twee vrienden uit het onderwijs op geattendeerd.
Uw nieuwsbrieven boeien mij telkens, omdat ze zo de essentie van ons leven raken, terwijl we daar toch vaak aan voorbij gaan. Hoe jammer. Het lijkt wel alsof we ons steeds opnieuw moeten realiseren dat wij niet alleen maar op zoek moeten gaan maar meer om ons heen moeten kijken. Dat probeer ik zelf steeds meer en hoop dat ook op mijn kinderen over te brengen. Hun grootste compliment aan mij is als zij terugkijken op een gelukkige jeugd!
Dankuwel.
Beste Paul,
Mooi de inzichten die u aan de samenleving geeft. Vertrouwenspersonen, medemensen bij wie men tot rust kan komen, iemand die meeleeft. Dit is wat de jeugd en eveneens vele ouderen nodig hebben in Nederland. Mensen kunnen pas als medemensen gaan leven als aan deze kern behoefte wordt voldaan. Liefde, geborgenheid, het gevoel dat men serieus wordt genomen geeft de vormgeving aan het leven. Dit kan nooit vanuit berekening plaatsvinden. Hopelijk dat de overheid hier aandacht aan wenst te geven.
De afgelopen maanden heb ik ervaren en eveneens deelgenomen aan een aktiviteit voor en door mensen die 10 jaar geleden getroffen werden door de vuurwerkramp in Enschede. Mensen die werkelijk hun huis, hun bezittingen kwijtraakten en dachten dat hun laatste dag was aangekomen. Hun verhalen, ervaringen konden ze kwijt middels opera MAAK waarin zezelf of op verzoek werden uitgebeeld in muziek, zang en beelden.
Zij gaven de leidraad aan en gedeeld werd de lach en de traan. De wanhoop, angsten en met name pijn en verdriet kreeg op ludieke en unieke wijze aandacht.
Professionals en amateurs werkten samen wat alom een prachtige energie gaf.
Vertrouwen en opbouwende inspiratie ontstond hierdoor bij velen die letterlijk en figuurlijk in een heel diep dal terecht waren gekomen.
Ik ben het met u eens dat investeren in mensen, creatie van medemenselijkheid, veel belangrijker en duurzamer is dan hierop te bezuinigen. Er is al zoveel vernietigd in het leven waaraan zelden aandacht werd gegeven.
Merci voor uw schrijven.
Beste Paul,
Elk kind telt! Helemaal met u eens. Menselijk welzijn om te investeren in de jeugd. Zij zijn de leiders van onze toekomst.
Het Deugdenproject inspireert wereldwijd mensen, jong en oud, om waarde(n)volle karaktereigenschappen dagelijks bewuster toe te passen in het gezin, op school, op het werk, in de samenleving en in de politiek. Deugden slaan de brug tussen onze waarden en normen, maken ze concreet in gedrag. Bewust aandacht voor deugden leidt tot meer respect, begrip, ondersteuning en harmonie in communicatie en relaties. In 1994 werd het Virtues ProjectTM/ DeugdenprojectTM door de VN uitgekozen als het beste opvoedprogramma ooit, geschikt voor alle culturen en religies. De karakterkwaliteiten ontwikkelen van het kind, om haar/zijn innerlijk kracht te vergroten, op een bemoedigende inspirerende manier.
Was u al hiervan op de hoogte??
Met enthousiaste groet,
Grace Zonneveld
Deugdenbegeleider voor opvoeders
Beste Paul,
Uit het hart gegrepen! Vijf en twintig jaar heb ik les mogen geven aan -wat tegenwoordig VMBO heet- kinderen. Een groot deel daarvan aan kinderen uit het Individueel technisch onderwijs (ITO). Al over de veertig heb ik nog een studie Speciaal Onderwijs gedaan. Fantastisch!
Uit die studie heb ik de tien geboden voor een leraar gedistilleerd:
DE TIEN GEBODEN VOOR EEN LERAAR.
1 Wees voor je leerlingen een vriend, vader en vertrouwensman, naar gelang je leeftijd of je aard.
2 Beschouw jezelf meer als opvoeder dan als overdrager van kennis en vaardigheden van jouw vakgebied. Je zult zien dat je in die volgorde toch je vak kwijt kunt.
3 Cijfers alleen, zijn niet bepalend voor de kwaliteiten van een leerling. Verdiep je in alle achtergronden van je leerlingen. Pas dan kun je een gefundeerd oordeel vormen.
4 Draag je vak met enthousiasme uit. Stel eisen en houd je eraan. Dwing respect af door je handelen en niet door autoritair gedrag. Geef zelf het goede voorbeeld.
5 Bouw zelf je talenten uit, om de talenten van je leerlingen tot ontwikkeling te brengen.
6 Laat de positieve eigenschappen van de leerling de richtlijn zijn van je gedachten. Schenk aandacht aan de kleine veranderingen. Gun ze de tijd. Je bent zelf ook niet van de ene op de andere dag volwassen geworden.
7 Praat in conflictsituaties eerst met de leerling en dan met collega’s. Schakel indien nodig de ouders in. Bedenk samen met de leerling of anderen, strategieën om iets te veranderen. Geef niet de leerling de schuld van jouw onmacht of ondeskundigheid, maar zoek de juiste hulp.
8 Leer je leerlingen hoe ze moeten leren. Besteed alle aandacht aan leermiddelen. Denk zelf na. Durf van platgetreden paden af te wijken en je bakens te verzetten.
9 Het leraarschap stelt hoge eisen, meet ze niet in tijd of geld, dan zal je altijd tekort komen.
10 Heb eindeloos geduld, een goed humeur en plezier in je werk. Achter de wolken schijnt de zon.
Ik heb overigens zelf op negen verschillende scholen gezeten en ben toch nog op mijn pootjes terecht gekomen.
Dan voor je inspirerende blog.
Kees
Wat ben ik het met u eens. Hoe kunnen we de politici omturnen dat ze anders gaan denken; niet meer in hebben, maar in zijn?????????
Lenie
Beste Paul
Als trainer en coach werk ik op een Regionaal Opleidingscentrum (ROC) waar talloze verschillende beroepsopleidingen op MBO niveau worden aangeboden. In de trainingen die ik geef aan docenten zie ik de enorme bevlogenheid en grote betrokkenheid bij de jongeren (16-22 jaar). De tijd die docenten graag willen besteden aan begeleiding wordt steeds meer teruggedrongen door een moordende regelgeving. Alles moet geregistreerd en verantwoord worden en dat maakt het docentschap niet aantrekkelijker. Ik zie een enorme werkdruk die niet voor iedereen vol te houden is. Ik bewonder docenten in het MBO mateloos doordat ze in hun bevlogenheid toch gaan voor de begeleiding van al die leerlingen. Ik weet zeker dat sommigen voor hen een rolmodel zijn en de aandacht krijgen die ze verdienen. Tijd en aandacht zijn onbetaalbaar, maar onderwijs moet geen vrijwilligerswerk worden. Ouders kunnen docenten stevig ondersteunen want samen gaan ze voor hetzelfde doel: de leerling op weg helpen naar een succesvolle toekomst. Aandacht is het sleutelwoord in jouw colum. Een goed begin is het halve werk, maar laten we met optimisme en enthousiasme de ander helft vullen!
Ik zie, dat het vooral vrouwen zijn die reageren?
Zijn er geen mannen die lezen?
Of gaat het onderwerp aan hun interesse voorbij?
Paul je raakt een gevoelige snaar bij mij.
Het is precies wat ik zie gebeuren.
Ik deel voor 100% jouw observatie.
Het roept veel emotie en energie in me op
maar tegelijkertijd voel ik me machteloos,
omdat ik geen idee heb, hoe ik dit positief kan aanwenden.
Gelukkig kan ik zelf met een open, gelovende houding
mijn 8 kleinkinderen tegemoettreden.
In ieder geval bedankt voor al die inspiratie.
Maria
Beste Hr. de Blod,
Vandaag mijn eerste kennismaking met uw weblog. Een aangename kennismaking!
Als moeder van 3, waarvan de middelste een zorgenkind, kon ik me gelukkig prijzen in de positie te zijn om enige jaren fulltime thuis te blijven om mijn kindere in de kwetsbare puberjaren de dagelijkse warme structuur en feedback te kunnen geven. Ze hiermee binnen de acceptabele kaders te houden.
Dit wasvoor mij ook een eye- opener: Voor pubers is geen plaats en aandacht meer in de samenleving………Wat heb ik in die jaren er veel hier binnen even zien aansluiten bij mijn jeugd.
Voor 0 tot 12 jarigen is er dan nog wel reguliere opvang, al dan niet kwalitatief goed, maar onze kwetsbare pubers, op weg naar volwassenheid:
* wie is hun rolmodel, wie geeft ze aandacht, sturing en communiceert nog met hen als beide ouders afwezig zijn, door werk of andere redenen?
Van de middelbare scholen mag dit niet alleen gevraagd worden, en er zijn nog teveel buitenschoolse uren waar onvoldoende basis voor hun welzijn geboden wordt.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat hulpverlening en jeugdzorg het steeds drukker krijgen met deze verloren groep……………ouders steeds verder verwijderd raken van ECHT contact met hun kinderen in een steeds snellere, hardere, vervagende maatschappij. Hoog tijd voor een kentering en herwaardering van het opvoeden, in welke vorm dan ook! Maar ja, wie vertelt dit de politiek of andere sleutelpersonen, als geld toch de primaire drijfveer lijkt te zijn?
Natuurlijk kunnen we zelf al een 1e stap maken… met. vr. gr. Marie-Jose
Beste Paul,
Ik heb een zoontje van een half jaar en merk nu al dat er veel van (jonge) moeders wordt verwacht vanuit de maatschappij. Als je kiest voor een volledig moederschap dan wordt dit maar slecht geaccepteerd, en ga je weer fulltime werken dan ben je een slechte moeder….. Zelf heb ik daarover vaak een innerlijk conflict met mijzelf. Hoeveel uur per week ga ik werken en ben ik thuis…wat is goed voor mijzelf en vooral voor mijn kind. In de de eerste maanden na zijn geboorte heb ik hier mee geworsteld…nu pas begin ik de rust te vinden. Zeker omdat mijn zoontje omgeven wordt door liefdevolle mensen. Ik hoop dat er een tijd komt dat ons maatschappelijke klimaat verandert en wordt zoals u schrijft. Dat men in gaat zien dat bijvoorbeeld een langere zwangerschapsverlof/ouderschapsverlof heel veel kan betekenen in de ontwikkeling van een kind, vooral het eerste levensjaar!
Dank voor deze inspirerende blog! Ik lees ze altijd met heel veel plezier!
met een vriendelijke groet,
Maaike
Beste Paul,
Prachtig in alle eenvoud een punt gemaakt dat staat! We mogen hopen dat de mensen die aan de touwtjes trekken aan het denken worden gezet.
Alles wordt tegenwoordig in geld uitgedrukt. En wat we niet uit kunnen rekenen (de maatschappelijke kosten of opbrengsten als gevolg van een al dan niet gelukkige jeugd), daar hebben we het gewoon niet over.
Een eenvoud die de politiek kennelijk heel gelukkig maakt, maar wel bijdraagt aan een verschraling van de maatschappij.
Vorige week nog in de krant: 40% van de jeugd gaat de aansluiting met de arbeidsmarkt missen. Ik schrik me dood als ik zoiets lees, maar ik heb er verder niets meer over gehoord. Waarschijnlijk moet het CPB eerst uitrekenen hoeveel honderden miljoenen euro’s dit kost voor het aandacht krijgt…..
Prachtig Paul!
keer op keer raakt u in mij een snaar met uw persoonlijke noot.
Ook dit keer is het gelukt.
Ik kijk uit naar de volgende blog-story.
Hartegroet,
Renate Dries
Dag Paul,
Wat een bijzondere column. Ik ben net terug uit Japan voor mijn training Rijk Zakendoen, namens het nieuwe gelijknamige boek waar u het voorwoord in heeft geschreven.
Ik ben oa in Hiroshima geweest en heb me ook verwonderd over de veerkracht van de Japanners om economisch zo groots uit te groeien na zo’n destructie. En ik had me altijd al verwonderd over uw veerkracht in uw persoonlijke geschiedenis. Hoe mooi dat u dat terugvoert op een gelukkige jeugd. Al het goeds van onschatbare waarde begint bij de bron. Dankuwel dat u me zo raakte met uw woorden.