Ons paniekbeleid

Beste Paul,

We leven in een tijd vol veranderingen. Een tijd waarin iedereen zich bewust wordt van extreme dualiteit. Als men dit durft te erkennen en eveneens leert te wennen aan het idee dat we allen gewoon mens zijn en dat iedereen onmacht ervaart kunnen we middels samenwerking elkander versterken medemens te zijn. Om eerlijk te zijn begrijp ik steeds minder van de mensen die zichzelf verrijken ten koste van het leven van een ander. Regels bedenken kan iedereen, eveneens kan men alles gaan beboeten, belastingen of verzekeringen verhogen. Heeft dit zin? Onbetaalbaar voor de mens die in minima leeft. Men leert hierdoor evenmin zichzelf en de ander als medemens te begroeten. De mens is prachtig en daadkrachtig. Is in staat opbouwende werkzaamheden te verrichten. Als we dit beseffen dan beseffen we eveneens dat de mens van nature geen geldwolf is. De mens is geboren om voor het leven op en van moeder aarde zorg te dragen, ongeacht hoe groot of klein de capaciteiten zijn. Dit is geen plicht, gewoon mensenrecht.
Heeft iemand enig idee hoe hard en onverschillig de maatschappij is geworden, hoe wanhopig vele medemensen momenteel leven? Deze mensen zijn misschien iets minder berekenend, zo wat? Hebben ze derhalve geen bestaansrecht? Zonder enig pardon of medeleven worden velen op straat gezet omdat ze op fatsoenlijke manier hebben aangegeven dat ze geen middelen hebben om te kunnen voldoen aan de normen van poen of aan de extreem hoog gestelde eisen.
Waar zijn we in vredesnaam mee bezig?
Van de ene instantie naar de andere worden mensen doorverwezen. Geld en tijdverslindend.

Zijn we aanbeland in het tijdperk van het beest of zijn we bereid de handen uit de mouwen te steken, stap voor stap in samenwerking met elkaar het leven van een ieder ietwat te ontlasten? Dit geeft meer plezier en geloof me samenwerking is veel prettiger voor ieders en algemeen welzijn. Als we dit doen dan hoeft men minder na te denken, minder zorgen te maken of te veroorzaken. Medemensen corrigeren elkaar van nature zonder te blaffen of te straffen vanuit een warm gebaar.
De perfecte mens bestaat misschien in het hoofd, in de realiteit en praktijk heb ik deze nog nooit ontmoet. Zowel bij mezelf als bij een ander zijn fouten te erkennen.
Momenteel worden kleine fouten zwaar beboet en de grote als een les gewaardeerd, zelfs gehonoreerd. Vreemde realiteit die zelfs voor kinderen moeilijk te begrijpen is.

Wat ik eveneens ervaar is dat de mens zelden serieus mag zijn, steeds meer wordt beschouwd als zijnde een product. Als zodanig word ik wel eens behandeld, pijnlijk te ervaren en het wordt behoorlijk moeilijk om op normale manier te communiceren met de medemens die geleerd heeft hieraan te voldoen. Op mijn vraag naar welke normen en waarden ik dan moet leven kan of wenst niemand een antwoord geven.

Hopelijk komt er een kentering. Er zijn mooie ont-wikkelingen gaande te leren denken vanuit het hart. Het voorkomt veel leed en smart. Van nature is ieder mens en elk leven goddelijk.

De geinteresseerde medemens wens ik te attenderen op het Kennisboek. Met behulp vanuit liefdevolle sferen worden verbindingen en inzichten omtrent huidig (be)leven gegeven.

Met vriendelijke en openhartige groet.
Marian

Beste Paul de Blot

Dank voor je woorden uit essentie geschreven, vanuit leegte, stilte kan een allesoverstijgende verbinding ontstaan.

De reaktie van Marja met daarin het idee van stadsverlichting spreekt me erg aan elke positieve gedachte c.q. klank zal wereldwijd werken.

Hartelijke groet
Lidy te Hennepe

Beste Paul de Blot
Dank voor je woorden vanuit essentie geschreven, uit deze leegte, stilte ontstaat een allesoverstijgende verbinding.
De stadsverlichting waarover Marja spreekt is een mooi initiatief met een groot bereik.
Hartelijke groet
Lidy te Hennepe

Dank Paul voor je beschouwing over paniek en de huidige roerige veranderingen in de wereld. Ik kan me er helemaal in vinden: wat is ons antwoord op wat zich aandient? Welke vraag stelt het leven aan ons? En laat dat antwoord heilzaam zijn.
Al vanaf het allereerste bestaan hebben we te maken met de wisselwerking tussen mens, dier en de natuur. Het is een continue beweging van interacties. Rampen, crises, oorlogen, het zijn naar mijn idee allemaal manifestaties van disbalans. Op elk niveau, klein en groot, in het dagelijks leven en op wereldse schaal, het gaat naar mijn idee altijd om het vinden van de balans. Dat vergt een open en weidser blik, een kosmisch perspectief in tegenstelling tot korte termijn gedachten en handelen vanuit ego. Makkelijk is het niet, maar het streven blijft de drijfveer.

Beste Paul de Blot
Zoals je opmerkte is het goed om naar binnen te gaan en naar je eigen behoeftes te kijken. Er zal steeds meer behoefte zijn aan licht en ik geloof dat er daarom ook steeds meer lichtdragers zullen zijn wanneer dat nodig is. Het is inderdaad meer dan verschrikkelijk wat er op dit moment allemaal aan de hand is in Japan en de gevolgen zijn nu al zichtbaar op onder andere de beurzen en zullen dus nog verder voelbaar worden. Ik denk ook dat het van het grootste belang is dat we ons niet mee laten sleuren door onze angsten want als het zo is, zoals de quantumfisica beweert, dat we onze eigen wereld scheppen, dan moeten we nu al beginnen met zoveel mogelijk positieve gedachtes te sturen naar moeder aarde en haar onze liefde laten voelen en nu eens energie naar haar toesturen in plaats van het te halen. Ik denk dat als we allemaal ervan overtuigd zijn dat we een bepaalde invloed kunnen laten gelden dan wordt alles misschien nog niet zo somber als de voorspellingen zijn.

Ik weet het niet en misschien zit ik maar wat te raaskallen omdat ik in mijn hart hoop dat we inderdaad een positieve invloed kunnen uitoefenen op het wereldgebeuren. Als je bijvoorbeeld leest in een rapport van een groep mensen die in chicago een etmaal lang TM (transcedente meditatie) beoefend hebben met de intentie de misdaad terug te dringen en dat in die week de cijfers met 75 % !!! gedaald waren, dan zou er toch sprake van moeten zijn dat we met velen door onze intenties iets kunnen betekenen voor of eigenlijk tegen het doemdenken?

Ik hoop het in ieder geval en ga er eens een nachtje over slapen,
Hartelijke groet Agnes

Beste Paul,

Een korte reactie:
-de “waarom”-vraag is een controlevraag, ingegeven door het ego. Beter kan eenieder m.i. de vraag stellen: wat wil ik? wat heb ik hier te doen? En dan verantwoordelijkheid te nemen -het enige waarvoor je als mens verantwoordelijkheid kunt nemen- ervoor te gaan of niet. Je kunt altijd kiezen.
-als ik een marathon loop begin ik met de belangrijkste stap: de 1e. Als ik start vanuit de finish heb ik een zware marathon. Omdat ik niet bezig ben in het nu, maar met wat er nog staat te gebeuren.
“Leven zonder hoop en angst”, sprak de monnik tot de leerling, “is het antwoord op je vraag, meester, wat is kennis?” Waarop de leerling riep: “Ja maar. er moet toch altijd iets te wensen overblijven?!?! En de meester zei: “Dus dáár zit jouw angst…..”.
-In je verhaal kom ik vaak de term “we”, “ons” tegen . Voorbeeld:”… ons leven…”. Misschien heb je daar een beeld bij dat met de beste intenties het goede voor iedereen voor heeft, maar misschien ook niet. Dat is aan de interpretatie van de lezer, of niet. Wat er is is dat jij dat schrijft.
-de woorden: “..we moeten…” past in die beschouwing. Van wie moet dat? Van jou? Van een ander?
-In de te respecteren reacties komt er ook heel vaak “we” voor. Wie is “we’???
In mijn ervaring moet je iets vastpakken als persoon/individu -in jouw verhaal de angst/paniek- om dat ook los te kunnen laten. Wat zie je als ik je vraag niet aan een roze olifant te denken?
Ik heb behoefte om in een 2-gesprek dit nader uit te leggen (voor zover dat kan, het gaat om meer dan alleen het mentale deel van de hersenen). En ja, het heeft absoluut te maken met iets dat groter is dan mij.
-Tot slot een koan: wat is de kleur van paniek?
Vr.groet,
André

Aardig stuk !
Maar zonder te willen vervallen in cynisme vraag ik me toch af of de huidige gebeurtenissen niet net zo ingrijpend zijn als bijv 1000 jaar geleden. Het zou mooi zijn als we collectief kunnen leren van het vastlopen in een beangstigende situatie. Helaas blijkt herhaaldelijk dat vooral diegene die het het meeste nodig hebben niet bereidwillig zijn tot verandering.
Naar mijn beste kunnen doe ik wat kan.

Beste Paul,
Wederom mooie en treffende woorden. Het gedrag van ons mensen in deze moderne wereld is op meerdere gebieden ingegeven door paniek, door angst om bijvoorbeeld zekerheden te verliezen. Echter eerst wanneer je huis en haard en dierbaren verliest lijkt de essentie van ons ” zijn” even aan de oppervlakte van ons bewustzijn te komen.
Crisis is van oorsprong het woord voor Keerpunt. Een punt dat tot bezinning aanzet, tot nieuwe overwegingen leidt en ons nieuwe overtuigingen kan geven van waar het om gaat. Veelal komen we uit een crisis met eenzelfde paniekgevoel als we ervoor hadden en we zorgen met dat gedrag er weer voor dat we alles terug in het oude komt.
We leren dus niets.

Geachte Heer de Blot,

Bedankt voor deze column. Op een of andere manier beschrijft hij(zij?) precies het proces waarin ik zelf op microniveau in zit. Ik voel een soort steun uit uw woorden stromen. Tevens wil ik u zeggen dat ik uw optreden in de documentaire van Lucia Rijker ook al zo mooi en treffend vond en vind. Dank u nogmaals.

Met gezonde groeten

Dave Poiesz
Amsterdam

Beste Paul, met plezier je paniek verhaal gelezen. Paniek ontstaat als je niet meer weet waarheen je gaat.
De mens is enkele tien duizenden jaren geleden begonnen van uit Ethiopie aan een tocht naar alle uithoeken van de wereld. waarschijnlijk met een beperkte kennis bagage.
Nu weten we veel meer. Die kennis moeten we gebruiken om niet in paniek te raken.Al die vele jaren is er vooruitgang geboekt en daarmee moeten we doorgaan. Meten is weten, dingen kalm op een rijtje zetten en vooral doorgaan met ademhalen
Ik wens jou en iedereen veel zuurstof
Hans

Beste Paul,

Wat je schrijft doet mij sterk denken aan het boek ‘Wonen, schemeren, liegen’ van Botho Strauss. Daarin zegt een aangeschoten, wat shabby-achtige man, tegen zijn vriendin:

…Nog spreekt de rede kordate taal, in het benoemen van de kwalen en de zorgen wordt haar betoog merkwaardig genoeg steeds vaardiger en behendiger – maar de aardkrachten hoeven maar een weinig in beweging te komen of ze overstemmen haar. We zijn er laat bij, mijn liefste, laat. We hebben op een onchristelijk uur het nieuwe begrepen. En nu het nieuwe werkelijk aanbreekt is ons begrip verbruikt. Nu de patronen alle doorgespeeld, de affecten alle uitgewoed zijn, laat de tijd de beer los…

Het lijkt er inderdaad op dat dit bewaarheid is geworden, dat de tijd de beer heeft losgelaten,

hartelijke groet,

Kees Duijf

Hoi Paul,

symphatieke column! Bedankt.
Ook goed dat je als business de wereldtoestand omvat. Alles hangt met elkaar samen en vormt zo een eenheid.
p.s. als ze in Japan, tokyo(en eigenlijk ook hier) nou eens samenwerken voor de consument in plaats van concurreren, kunnen al die schreeuwerige lichtreclames uit!! Scheelt minstens drie kerncentrales!!
Deel samen, en red de wereld! (Maitreya)

De ecologische ramp in Japan raakt me diep, en we weten allemaal diep van binnen dat dit vergaande consequenties heeft wereldwijd. In plaats van business as usual moeten we stil staan bij de mogelijke effecten ervan, wereldwijd, maar ook voor ieder van ons.

Ik kom veel mensen tegen die enthousiast zijn over het idee van transition towns om vanuit een positieve visie met elkaar te zoeken naar nieuwe vormen. Ze zeggen: fijn dat jullie dat doen. En ze geven aan dat ze er zelf geen tijd voor hebben en er zijn allemaal logische redenen voor. Daarvoor heb ik veel respect.

Wanneer is het punt bereikt en gaan we andere prioriteiten stellen? Ik hoop van harte dat meer mensen gaan zien dat er overal in de wereld al positieve kleinschalige initiatieven zijn die rekening houden met schone energie, en het veerkrachtiger maken van de eigen omgeving. De ramp dwingt ons te bezinnen. Ik hoop van harte dat het consequenties heeft voor heel veel mensen in belangrijke posities om anders te kijken naar ons kwetsbare economische systeem. Iedereen kan daar aan bijdragen. We hoeven het wiel niet uit te vinden. We kunnen een eerste stap zetten door de verandering bespreekbaar te maken. Bedankt Paul dat u zoveel mensen weet te bereiken met uw betoog.

Beste Paul,

“We moeten blijkbaar eerst vastlopen in een beangstigende situatie om los te laten waar we zo aan gehecht zijn. Door het wegvallen van het uiterlijke houvast krijgen we de kans om tot dit diepe spirituele houvast te komen die ons in staat stelt om goede beslissingen te nemen.” Ik zie dit ook in mijn eigen leven terug. Doodeng soms, maar ook een avontuur. Dank je wel.
Sprankelende groet,
Els

Hallo Paul,
Wat een mooie column weer. Wat je kunt leren van een crisis houdt veel mensen bezig. Dat ondervond ik ook door de vele mooie reacties toen ik deze discussie plaatste: ‘Heb ik een crisis nodig om te groeien in bewustzijn?’ Zie
http://www.linkedin.com/groups/Heb-ik-een-crisis-nodig-110603.S.44038192?qid=ae4bf6bd-db69-4428-92ff-8265e4670a74&goback=.gmp_110603

Dank je wel en tot donderdag,
Theo

Beste Paul, dank voor je inspiratie.

Zelf noem ik het de ‘profit van de paniek’ of ‘de vrijheid van de verwarring’ .
Mijn bedrijfslogo is een vlinder, de meeste mensen denken om het fladderen, de vrijheid en de kleurigheid.
Voor mij staat de vlinder vooral voor het proces daar naar toe: de rups die gaat coconnen en zich naast stilte in een fase van paniek, verwarring en niet-weten bevindt. En het niet gaat oplossen of fixen. Onze intuïtieve natuur werkt zo, we vertrouwen op het proces, inclusief de (ernstige) paniek, verwarring en het niet-weten. dit is onze weg naar vrijheid (de vlinder die vroegtijdig uit de cocon “bevrijd wordt”, kan niet vliegen, is dus niet vrij).

Paniek (verwarring, niet-weten, bangheid) is er. De angst voor de paniek, de angst voor de bangheid maakt dat we uit onze intuïtieve natuurlijke beweging gaan en in de mentale fix-kramp schieten. Hiermee saboteren wij, ons collectieve ego, (onbewust) onze vrijheid.

In het licht van jouw stuk zie ik dat het leven, de wereld ons voortdurend (en dit jaar meer) uitnodigt en confronteert te kunnen zijn met paniek, verwarring, niet-weten en bangheid, om die te zien en erkennen (liefde) of om het te willen fixen (angst). Welke beweging wij kiezen, laat zien waar wij zijn in onze weg naar vrijheid.

Marieke Griffioen

Dank u wel! Dit waren echt woorden die ik nodig had. Mij overspoelt ook de paniek als ik zie wat er in Japan, de Arabische landen en op veel andere plekken bij mensen, aan de gang is. Maar ook de vetaling die we hier lezen in de kranten of horen op het nieuws: “beurs Japan omlaag’, ‘Regering Japan pompt x miljoen (miljard?) in de opbouw, maar kunnen het niet betalen’. Ik krijg het er benauwd van!
Het is de ellende en het volstrekt niet weten waar en hoe te beginnen met zoeken, opruimen, herstellen. Wij mensen zijn deel van de natuur, (en toch niet van geld of andere materialen?) ook al overkomen en gebeuren er dingen waarmee we liever geen verbinding mee hebben. Hoe dragen we dat samen? Hoe kunnen we wel bijdragen aan kracht die men onder andere in Japan en de Arabische landen (en overal waarvan ik het niet weet) zo nodig heeft?

Dag Paul, dank voor deze blog. We kunnen inderdaad ons onderdompelen in angst en leed en elkaar overtreffen in nog ergere informatie. Er films over maken en schrijven over hoe erg het allemaal is. Het is inderdaad niet te bevatten. We kunnen wel onderzoeken wat we wel kunnen doen. Van de week was ik even wat cynisch over hoe milieu activisten jarenlang zijn weggezet als niet helemaal goed snik als ze waarschuwden voor eventuele rampen met kerncentrales… maar ik zag al snel in dat dat niet werkt. Cynisme wrijft nog eens zout op de wonde en maakt de wereld grimmiger.
Wat wel werkt is precies wat u schrijft: naar binnen gaan en naar de zin zoeken. Inzien dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Niet alleen doordat we met elkaar op de zelfde aarde leven en de gevolgen van deze rampen uiteindelijk allemaal zullen voelen. Ook omdat we hierdoor steeds meer doorkrijgen dat we één grote familie zijn en elkaar nodig hebben. Ik kwam daarna op de koffie bij Tijn en Kris Touber en vertelde over mijn cynisme en dat ik het anders wil. Ze zeiden: “Mar, je bent op de goede plek. Vanavond hebben we een inloopmeditatie en we gaan licht en kracht sturen naar Japan en de wereld. Ze hebben “Stadsverlichting” in het leven geroepen. Mensen in het hele land stellen hun huis open voor een meditatie avond om de twee weken… ieder op z’n eigen manier… dus geen vooropgelegde meditaties, geen geld… alles open. We mediteerden ter plekke en dat gaf rust en verbondenheid. ‘s Avonds ging ik naar de meditatie bij hun thuis en er kwamen zowel zeer oude als zeer jonge mensen. Het was een oase voor de ziel. We spraken niet en kwamen stil binnen en verdwenen ook weer stil. We waren meer verbonden dan als we hadden gepraat. Een prachtige ervaring. Dit soort initiatieven hebben meer zin dan mijn oorspronkelijke cynisme. We hebben meer dan ooit verdieping en verbondenheid nodig. Cisca Dresselhuis zei gisteren bij Paul en Witteman: het is ver van mijn bed. Nee, het is onze familie en onze aarde en onze verantwoordelijkheid en zoals u zegt… vandaaruit zullen we de betere beslissingen maken.

Beste Paul de Blot

U heeft dit moment, de ‘Zeitgeist’ schitterend omschreven ! Hartelijke dank hiervoor. Vanuit de astrologie en geomantie kom ik precies tot de zelfde conclusie en ik vind het zo mooi dat wij langzamerhand allen in de zelfde richting gaan kijken.

Hartelijke groet,
Heidrun

Paul,

wat een prachtige reflectie! De bewustzijnsverruiming die je voorspelt na het ingaan van de ruimte der stilte of leegte, zal ons verder brengen. Collectief.

Dank voor je column,

Ingrid

Beste Paul, het denken en voelen vanuit intuïtie geeft zoveel meerwaarde in het leven. Een niet te stoppen innerlijk groeiproces waarbij details van het leven duidelijker zichtbaar zijn. Eveneens een proces waarbij “rijkdom” in de zin van het materialisme of de innerlijke “rijkdom” op de proef worden gesteld. Een uitdaging om in de tijd die het universum daarvoor heeft bedacht een balans zien te vinden.
En inderdaad bewustzijn van het feit niet alles in het redelijk is.

Hartelijke groet,

Monique Evenhuis