De crisis dwingt de regering tot radicale bezuinigingen die menigeen tot wanhoop drijft. Bezuiniging vraagt altijd offers. Pijnlijke ingrepen zijn niet te ontkomen. In een crisis wordt er veel onmogelijk maar er blijft ook nog veel over wat wel mogelijk is maar niet als mogelijk wordt gezien. Het Grieks kent het woord Kairos in de betekenis van Krisis als kans. Elke Crisis is ook een kans en is er nog veel mogelijk, vooral op kleinschalig niveau.
In het Duits kent men het woord Begegnung, dat betekent elkaar ontmoeten en zich voor elkaar verantwoordelijk voelen en voor elkaar zorg dragen. Dat is diepgaander dan het Duitse woord Beziehung dat verbinding betekent. Kansen als mogelijkheid in een crisis liggen voornamelijk op het niveau van de Begegnung. Niet alleen je verbinden, maar daarin je verantwoordelijk voelen en zorg voor elkaar dragen.
Het leven blijkt onberekenbaar, maar met liefde en wederzijdse steun blijft het haalbaar.
Een voorbeeld kan dit verduidelijken. In een hevige stortbui in een donkere nacht reed ik mijn auto vast op een betonblok en belde de ANWB. Die antwoordde dat ze me in dit geval niet konden helpen, want daarvoor moest ik de verzekering bellen. Terwijl ik druk bezig was naar het verzekeringsnummer te zoeken tikte er een jongeman op mijn raam met de vraag of hij kon helpen. Zijn hulp kwam als geroepen en met zijn auto trok hij me recht zodat ik mijn tocht kon vervolgen. De paniek van de crisis waarin ik me bevond, werd door deze Begegnung tot een bron van dankbaarheid. Mijn Beziehung met de ANWB betekende niets in dit heikele moment, maar mijn crisis werd wel een kans voor een Beziehung met een hulvaardige jongeman als een geluksmoment.
In dit verband plaats ik de volgende gebeurtenis. Ik winkelde bij Albert Heijn en zag hoe iemand tegen een doos komkommers stootte, waarna er enige komkommers op de grond vielen. De mensen liepen allen om de komkommers heen en niemand deed moeite ze op te rapen. Een oude dame met een rollator liep langs en raapte met veel moeite de komkommers op en legde die terug. Voor mij is dit een duidelijk beeld hoe mensen zo vaak langs elkaar heen lopen zonder verbinding en gevoel van verantwoordelijkheid en zorg.
We maken ons zorgen over bezuinigingen maar beseffen niet dat economische berekeningen in de praktijk zelden kloppen met de werkelijkheid. Ieder gezin kan narekenen hoeveel het grootbrengen van de kinderen heeft gekost. Was het inkomen in het begin verantwoord voor deze kosten die uiteindelijk voor het groot brengen van de kinderen zijn gemaakt? Een kind is vaak een gok wat kostenberekening betreft. Een kind komt vaak voor het budget rond is, maar toch komt het kind goed terecht, ondanks de vaak onbegrijpelijke omstandigheden.
Het leven blijkt onberekenbaar, maar met liefde en wederzijdse steun blijft het haalbaar. Op kleinschalig niveau is nog veel mogelijk om de crisis te verzachten. Vaak is het de formaliteit en de bureaucratische mentaliteit, die de crisis onmenselijk maakt. Medemenselijkheid en liefde voor elkaar kan crisis tot een kans maken.
Waarvan zijn wij ons bewust? Waardoor laten wij ons leiden? Hoe kunnen we zelf het voorbeeld zijn? Ik heb een filmpje gemaakt:
http://www.youtube.com/watch?v=ZGiQzWh2BRY
kernwoorden uit de reacties:
daar word ik blij van: Begegnung in Komkommertijd.
hartelijke groet van Leontien
Het voorbeeld over het grootbrengen van een kind:
inderdaad, je hebt het plaatje niet verantwoord rond als het kind in je leven komt,
maar het komt
en het komt goed.
Zo is het tenminste bij ons wel gegaan.
Een goed voorbeeld, merci;
ik word er weer helemaal vrolijk vanen het geeft moed.
Natuurlijk:
de meeste dingen zijn niet vooraf te berekenen
het is net als met je kinderen:
elke dag neem je de verantwoording
en elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad
maar is ook gevuld met goede dingen
en
ondanks dat je tenen soms samentrekken omdat het eigenlijk allemaal niet gaat,
het gaat toch
en uiteindelijk zijn er dan die mooie mensen
die jouw nazaten zijn en die je met vreugde vervullen
en altijd nog met zorg
zou je anders willen?
Mocht het anders en minder gelukkig zijn:
toch is er sprake van liefde en vervulling
Zo moeten we het leven, crisis of niet, aannemen
Ik voel me geïnspireerd tot iets wat ik eigenlijk al als vanzelfsprkend deed.
Dankuwel.
Vriendelijke groet,
Marjan Booy
echter ik zie ook dat de crisis een kans is voor gewetenloze beleggers en zakenlieden om ontwikkelingslanden goedkoop op te kopen en de bewoners te verjagen om nog rijker te worden, tevens is het een kans om op grote schaal de sociale rechten van de mens af te nemen waardoor een kleine groep mensen, het grootkapitaal, beleggers en banken gigantisch rijk worden.
deze crisis geeft de banken de kans om landen te ontwrichten en de economie te destabiliseren,
maar het maakt de mens ook bewust van de enorme hebzucht van de bankiers en zakenlieden,waardoor we hopelijk nieuwe wegen gaan zoeken van met geld omgaan
dus toch nog iets positiefs
“Het leven blijkt onberekenbaar, maar met liefde en wederzijdse steun blijft het haalbaar. Op kleinschalig niveau is nog veel mogelijk om de crisis te verzachten. Vaak is het de formaliteit en de bureaucratische mentaliteit, die de crisis onmenselijk maakt. Medemenselijkheid en liefde voor elkaar kan crisis tot een kans maken.”
Hoe waar! Veel dank voor deze mooie, menselijke bijdrage aan bewustwording van hoe klein het kan beginnen! Hoe groter, hoe onmenselijker het wordt… Dat maak ik nu ook weer mee met grote instanties (DUO). Op het niveau van mijn gezin zoeken en vinden we echter die warmte en betrokkenheid nog steeds. En ja… ook in de supermarkt. Wat een treffend en herkenbaar voorbeeld!
ook ik zie heel veel goede dingen om me heen gebeuren, doordat er minder huizen gebouwd worden is er weer meer ruimte voor de natuur, er ontstaan veel kringloopwinkels komen we eindelijk van onze overtollige spullen af,
bijvoorbeeld in de winter de straat schoonvegen als er sneeuw ligt, dat geeft veel positiviteit in de buurt,
Beste Paul, als ik zo vrij ben,
Dank je wel voor de boodschap in je column.
Uit eigen ervaring in mijn leven op relatie – en nu op zakelijk vlak als freelancer maak ik mee dat een crisis inderdaad een grote uitdaging en kans inhoudt en ondanks de pijn van financiële problematiek, vernieuwende en verruimende kracht in zich bergt. Hierdoor werk ik een plan uit waar ik al jaren mee loop omdat ik ‘niets meer heb te verliezen’: een boekje voor de gemiddelde werknemer om deze uit te nodigen om op ontdekkingsreis te gaan en op inspirerende wijze bewuster van zichzelf te laten worden en zichzelf te zien als vitaal onderdeel van de organisatie.
De focus ligt niet op een organisatie waarbij het management een katalyserende en bepalende rol heeft, maar op de werknemer die vanuit zelfverantwoordelijkheid handelt en zelf het heft in handen neemt vanuit eigen waarden, visie en doel. Nadruk ligt op bewustzijnsverruiming, zelfbekrachtiging en verandering vanuit een win-win mentaliteit.
Ik vind het heerlijk merk ik om zeker in deze crisistijd een deel van mijn tijd te gebruiken voor het slagen van mijn boekproject. Ik krijg hiervoor advies en steun op allerlei wijzes van een aantal fijne mensen die ik zeer waardeer en weet zeker dat ik hiervoor financiering kan vinden om het uit te geven als innovatief boekje. Als er niets meer te verliezen valt, valt er immers alleen te winnen, vooral met geloof, vertrouwen en steun.
Hartelijke groet,
Annemieke
Het gaat hier dus om dat we anders leren denken. De verantwoordelijkheid voor onszelf nemen, maar daardoor ook de verantwoordelijkheid voor elkaar te voelen en te nemen. Na jaren van ons gevoel te zijn afgedwaald, mogen wij weer gaan voelen. Het is in mijn ogen een must dat de kinderen van nu het voelen mogen blijven behouden, zodat zij straks anders in het leven staan en zich meer bewust van zichzelf en van iedereen is die leeft, ook van het dierenrijk, en het plantenrijk.
De mens heeft het hoogste bewustzijn en daar mogen wij ons NU bewust van worden. Dit kan door een crisis en daar zitten we nu met ons allen in. Mensen wordt wakken en neem je verantwoordelijkheid, niet alleen voor jezelf maar voor alles wat leeft.
De 2 verhalen die Paul schrijft zijn belevenis zo herkenbaar, en gebeurt helaas nog iedere dag, dat veel mensen met dichte ogen voorbij gaan van wat er in het NU gebeurt. Gelukkig zijn er onder alle lagen van de mensheid vele zielen die NU bewust worden van de wereld om zich heen.
Dank je wel Paul. Ik plaats dit stuk weer op mijn fb van spiritueel centrum Mahatma groep.
Liefs Maria
Heerlijke relativering van ons dagelijks portie ellende;-)
Dank voor het ‘aanraken’ van deze warmte!
De minderwaardigheid en de faalangst die ons op momenten van crisis en gevaar in het gezicht staren zijn niet van onszelf, maar van het Ego. Door naar de stem van het Ego te luisteren in plaats van in het Hart te voelen laden we schuld op onze schouders, het tegendeel van de spontane verantwoordelijkheid die ons via de Geest en de Ziel voortdurend ter beschikking staan.
Paul de Blot heeft er goed aan gedaan om de ANWB te bellen – hiermee gaf hij aan dat hij hulp nodig had en tevens bereid was deze te ontvangen. Zo kon de Geest hem ‘als geroepen’ onmiddellijk een jongeman met sleeptouw sturen. Als gevolg dus van de INNERLIJKE Begegnung tussen het Paul’s lichaam en zijn Geest (‘hallo, ik heb assistentie nodig’) kon uiterlijke hulp geboden worden.
Bij het komkommer-incident was een soortgelijke situatie: het woord ‘niemand’ (niemand deed moeite om de komkommers op te rapen) verwijst naar het stiekeme Ego dat niet herkend wil worden. Net als bij het voorval op de weg weet de Geest de rotzooi met de hulp van haar ambassadeurs keurig netjes op te ruimen, maar het Ego wijst daarentegen snel met een beschuldigende vinger. Door steeds de aandacht van de Geest en haar goede werken af te leiden en haar in diskrediet te brengen zorgt het Ego voor eindeloze verdeeldheid, onzekerheid en ander leed.
Het Ego ervaart de nu aanbrekende periode van spiritueel ontwaken en wereldwijde synthese als een ‘crisis’. Het is ZIJN crisis, niet de onze. Bovenstaande voorbeelden geven immers duidelijk aan dat de Geest over ons waakt en dat zijn welwillende gezanten links en rechts in de coulissen van het wereldgebeuren klaar staan om hulp te bieden. Terwijl het Ego doodsbang is voor de reinigende storm kunnen wij opnieuw (leren) luisteren naar de stem van ons Hart, en ons gezamenlijke schip naar veilige havens laten loodsen.
Van de vergissingen uit het verleden kunnen wij helemaal niets leren: zij allen staan op het konto van het Ego geschreven. Wensen wij een betere wereld te ervaren, dan zullen wij naar de Geest en de toekomst moeten (leren) luisteren. Daarin ligt ons heil besloten, ook en vooral omdat wij de Geest en de toekomst (nog) niet kunnen zien. Zouden wij ze nu wel kunnen zien, dan zou het Ego de informatie onmiddellijk kapen en er met zijn eigen kwalijke doelen voor ogen misbruik van maken.
Dankjewel Paul, voor het benoemen van de verantwoordelijkheid die we allemaal kunnen nemen om de kans van deze crisis te grijpen als een verscherpte focus op waar we allemaal rijker van worden. Aandacht en zorg voor elkaar, zorg voor onze omgeving en wat meer uit onze zogenaamde ‘comfortzone’ komen om aandacht te schenken aan de simpele dingen waar wij allemaal zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen. Het is zo eenvoudig om een positieve bijdrage te leveren aan onze geliefden, onze buren, onze buurt, onze stad, ons land, onze wereld… Let’s Globalise Love!
Beste Paul,
De huidige crisis kenmerkt zich vooral door angst (voor een financieel minder goede en onzekere toekomst), vervreemding (politiek, nationaal en Brussel) en desintegratie (Noord vs. Zuid Europa, de euro). Het sentiment in Europa lijkt steeds negatiever te worden, waarbij Brussel / de EU niet als een bindende, maar juist een verstorende, zuiver op macht en eigenbelang beluste factor gezien wordt.
Het eigenbelang overheerst en wat er in landen als Griekenland, Spanje en Italie gebeurt dat zoeken ze zelf maar uit. Normaal gesproken sta je samen sterk, maar door de verschillen in structuur (economie) lijkt in Europa van deze gedachte nog maar weinig over. Onze internationale economie is een vat van communicerende vaten, maar door het gebrek aan transparantie en een eenduidige visie ontstaat verwarring, hetgeen het crisisgevoel nog verder versterkt. Waar moeten we heen en vooral hoe moeten we daar komen?
Naar alle waarschijnlijkheid zullen we allemaal een stap terug moeten doen, maar de vraag is wie relatief de zwaarste lasten moet dragen. Als de crisis zich vertaalt naar een beleid waar de mindere schouders uiteindelijk de zwaarste lasten moeten dragen, dan zal het nog een zware opgaaf worden om de harmonie en stabiliteit in stand te houden.
Uiteindelijk gaat het om mensen en hoe mensen met elkaar omgaan. Eerlijke of rechtvaardige verdeling van lasten en transparatie over wie wat waarom bijdraagt is daarbij van belang. De sociologie heeft hier ooit een mooi begrip voor verzonnen: relatieve deprivatie. We moeten er met zijn allen voor zorgen dat de tegenstellingen tussen diverse groepen in de samenleving en tussen regio’s / landen niet te groot worden, anders zal de crisis uitmonden in chaos en daar wordt niemand beter van.
Groeten,
Marcel
wat grappig dat we allemaal Prof. Dr. zijn!
Kijk, hier word ik nou blij van. Even iets anders dan de verkokerde dag-in-dag-uit stortbui van de media hoe erg het allemaal is en hoe slecht we het gaan hebben.
De kansen liggen voor het oprapen. ‘s Ochtends vroeg gewoon je ogen open doen en de hele dag kijken. Mogelijkheden genoeg voor echte Begegnung!
Dankjewel voor dit artikel, ik kijk alweer uit naar het volgende!
Mineke Minderhoud
De Kristallijn
Domburg
Dag Paul,
Fijn om te lezen en zo waar. We kunnen ons wel helemaal richten op alles wat met ‘de crisis’ te maken heeft of wat daar aan toegeschreven wordt, maar het leven behelst zoveel meer. En dat staat los van geld. Deze crisis is wellicht niet eens op te lossen op het niveau van geld. In mijn optiek kan juist medemenselijkheid, liefde, verbondenheid en betrokkenheid vanuit het individu naar elkaar als olievlek werken om met elkaar nieuwe antwoorden te zoeken wat geld voor ons betekent. Voorbij denken aan de bestaande structuren. En ik vind het mooi wonderlijk om te bemerken bij hoeveel mensen dit besef groeiende is. Als liefde zich weer kan uitdrukken in materie als geld, dan zijn we weer op de goede weg.
Een warme groet, Fenny
Ja Paul, als crisis ons tot meer Begegnung zou brengen dan zijn de scherpe kantjes er vanaf en is het een echte kans geworden. Weer dank voor het delen van je mooie inzicht.
Groet Ad
Als reactie op mijn voorganger: ik ondersteun de wens voor een betere leesbaarheid van de columns.
Maar de boodschap is verwarmend. ‘n Prachtige column over medemenselijkheid. Over mekanderschap. Over open staan voor de ander en van daaruit een stroom, een verbinding laten ontstaan. Om zo de crises tot kans om te buigen. Dank!
Een mooie voorbeeld van komkommertijd. Ieder spreekwoord schrijft zijn eigen geschiedenis.
dank je wel, het juist terug brengen in het kleine brengt de menselijke maat terug….dan ontstaat er weer ruimte….Wens u een liefdevolledag toe…
beste Paul, alleen al die ene zin: ‘Het leven blijkt onberekenbaar, maar met liefde en wederzijdse steun blijft het haalbaar.’ Dank!