De zorg in de zorg

Weet U, dat de zorg momenteel uitgaat van de individualisering. De burger (ja zo spreken ze bij het Ministerie) is persoonlijk. verantwoordelijk voor zichzelf, zowel sociaal als medisch. Hij heeft familie of /en een netwerk die de burger kan adviseren. De zorgverlener mag alleen adviseren. De burger moet zelf beslissen. Zelfs bij goed ontwikkelde mensen ontstaan dan de merkwaardigste situatie. Laat staan bij eenvoudige mens. b.v een persoon heeft een bepaald carcinoom is opgegeven. Mede personen zijn reeds overleden. Hij niet, heeft afgelopen 2 zware heupoperaties gehad. is hersteld. Wil nog wel zogoed mogelijk leven. Maar zijn oog is reeds het licht verloren. gevolg van carcinoom Maar nu heeft hij erge pijn aan het oog zelf. Vraagt dus om het oog te verwijderen. Nee meneer, we zullen over enige maanden kijken. Uit eindelijk is hij bij de Professor gekomen en weer voor de zoveelste keer zijn verhaal. Dat zijn werkelijk onaangenaam is. Maar meneer, het is een ingrijpende operatie, dat begrijp ik maar zonder pijn en misselijkheid, is mij voor de time being veel waard. Oh ziet u het zo, dan zullen het binnen een paar werken doen. U wilt het. Ja. Hoe kan de burger tegen zo’n systeem op. De medelevende arts bestaat niet meer. Alleen die 93 jarige huisarts van kort geleden op de televisie.

Paul, Wat een mooi blog!
Die administratieve regelcultuur is puur op angst en controle gebaseerd. En dat vreet tijd en aandacht die niet meer besteed kan worden aan waar het werkelijk om gaat. Onze tijd en mentaliteit is daar helemaal in verstrikt geraakt. Dat moet gaan veranderen, maar het lijkt erop dat de regelzucht nog steeds verder toeneemt. Wanneer gaat de wal het schip keren? Ik kijk ernaar uit.

beste Paul en andere reageerders,

er zijn ook hoopgevende initiatieven. In de verslavingszorg is er kanteling gaande waarin cliënten en ervaringsdeskundigen een steeds prominentere plaats krijgen. Het convenant van Handvest Maastricht, ondertekend door zorgbestuurders, clientenraden en het Kennisnetwerk Het Zwartegat, staan de uitgangspunten voor de inrichting van herstelondersteunende zorg. Waarin voor cliënten een prominente plaats is in hun eigen herstel proces/ wensen tot herstel.

De weg is een moeizame maar onomkeerbaar, zorgverzekeraars leggen kortingen op aan instellingen die deze uitgangspunten niet implementeren.
Omdat in Herstelgerichte zorg de wensen van client en de ondersteuning van ervaringsdeskundigen (al dan niet professioneel opgeleide beroepsbeoefenaren) een cultuur omslag te weeg brengt die de aandacht verlegd van behandelen naar wat heb jij nodig om weer te kunnen functioneren maatschappelijk, werk, relaties, zingeving etc. Van aanbod naar mensgerichte denken en handelen.

Ik wil jullie deze kleine impressie niet onthouden. Binnenkort ziet de Stichting Ennu het levenslicht werkend volgens de uitgangspunten principes van Herstelgerichte zorg.

Beste Paul,
Als prof in de weet-niks-kunde met een overdosis eigendunk geef ik mijn tegendraadse mening. Blij dat je zorg in de zorg aan de orde stelt, niet eens met de defenitie van het probleem en de geboden oplossing te vaag.
Artsen gedroegen zich als alwetende goden, behandeling werd voorgeschreven, kritische vragen meewarig aangehoord en niet beantwoord want patient kon dit alles toch niet begrijpen. Zelfs collega’s bekritiseerden elkaar niet. Verpleegkundigen moesten alle voorschriften uitvoeren ook weer zonder vragen. Zij op hun beurt duldden geen tegenspraak van patient want zij haden het beste met je voor. Dit gold voor alle zorgverleners waarbij de ‘natuurlijke hierarchie’ gerespecteerd werd. De ge-emancipeerde patient deed zijn intrede en gooide flink wat roet in het eten. Ieder die respect kreeg vanwege zijn functie/opleiding/ervaring raakte dat gaandeweg kwijt, niet alleen op de werkplek maar ook in de maatschapij. De ge-emancipeerde patient werd een eisende patient. Marktwerking moest betere zorg bevorderen, ook om aan al die eisen te voldoen. Volgens mij zitten we nu hier; met het badwater hebben we het kind weggegooid. Ik denk dat de zorgverleners het echt het beste met ons voor hadden en daarvoor ook repect verdienden. Lager dan de fysiotherapeut was het qua loon geen vetpot; daar stond de sociale status tegenover en vergoedde veel. De patient wil begrijpen en meebeslissen over de te volgen behandeling en ook dat is allang algemeen goed geworden. Veel tijd per patient is er nooit geweest en gaat er ook niet komen. Wat ontbreekt is wederzijds respect. En dat is geen politiek maar maatschappelijk probleem. Zie ik het allemaal zo zwart? Nee! Op vele plekken in de zorg gaat het goed en dat is altijd weer begonnen met, wat je zegt Paul, deskundigheid en menselijkheid. Dat werkt aanstekelijk en de eisende patient wil dan best rekening houden met onverwachte omstandigheden want voelt zich gezien. Waar het nu nog kil is hebben ALLE partijen besloten dat het om geld gaat, daar voeren agressie, actief of passief de boventoon en dat is een keuze.

De titulatuur van “Prof.Dr.” zal wel standaard zijn, maar zonder die toch een reactie.

Iedereen is het met de inhoud van uw blog eens. Hoe komen we tot daden?
Zoals Herman van Nouhuys met ‘ziek van zorg’? of kunnen we de krachten steviger bundelen? Hoe veranderen we de woestijn in vruchtbare zorggrond? Laten we een plan maken.

Hartelijke groeten,
Ed de Jong

Waarde Paul de Blot,

Het stellen van uw diagnose of liever gezegd het beschrijven van de symptomen zijn onmiskenbaar en treffend. Maar in de geneeskunst moet je je ook afvragen welke oorzaken hieraan ten grondslag liggen. Op basis daarvan kan een indicatie worden gesteld. Dat is dan een vingerwijzing naar een mogelijke therapie.

Het gezondheidszorgstelsel mag dan ziek zijn en ook al lijkt daarbij de verantwoordelijkheid te liggen bij de ‘top’, wij zijn er zelf verantwoordelijk voor.
Met het wachten op een fundamentele verandering die uitgaat van de ‘top’ komen we van de regen in de ‘drop’.

Op mijn website kan ieder voor zich zelf die eerste stap zetten die nodig is om tot een fundamentele verandering te kunnen komen. We dienen ons te realiseren dat het huidige medisch industrieel complex dusdanig machtig is, dat mocht er ergens een heilige heelmeester rondlopen waar wij persoonlijk zo naar uitkijken, hij grote kans loopt om ‘gekruisigd’ te worden, zodra hij in het vizier komt.

Kijk maar eens op http://www.ziekvanzorg.nl

Met hartelijke groet

De situatie in de ziekenzorg is een rechtstreekse uitloper van wat Dijksterhuis “de mechanisering van het wereldbeeld” noemde. Cartesiaans-Newtoniaans, mechanistisch, causaal-deterministisch denken heeft ertoe geleid dat men de mens gaan beschouwen is als een machine, waarvan de individuele onderdelen gerepareerd of vervangen kunnen worden.
En de ganse zorgsector, of het nu gaat om verpleging, ergotherapie, toegepaste psychologie, enzovoort, is in hetzelfde bedje ziek,
Maar het geheel is “meer dan de som der delen”‘, zoals de systeemtheorie ons leert. Geest en lichaam zijn één. Er is niet zoiets als “a ghost in the machine”. Beiden vormen één holistisch geheel, net zoals yin en yang.
Onderzoek heeft aangetoond dat in de moderne farmacotherapie het placebo-effect voor ongeveer 70% speelt. Met andere woorden, de effectieve genezende kracht van alle moderne middeltjes waar onze apotheken van uitpuilen is zeer beperkt en het helingsproces speelt zich in de geest van de patiënt, een geest die onlosmakelijk verbonden is met het lichaam.
In het nieuwe paradigma voor de 21ste eeuw maakt dualisme plaats voor monisme, ruimt analyse baan voor synthese, en vervangt holisme het gulzig reductionisme en atomisme.
Iedere therapie die vanuit holistische principes vertrekt, zal zo veel meer vruchten afwerpen en zo veel sneller effectief werken. En dan kunnen allopathie, homeopathie en traditionele geneeswijzen elkaar aanvullen en met elkaar gecombineerd worden om tot een echte heling van de mens te komen.

Helemaal mee eens Paul.
En wat denk je van de psychiatrie? Van de medicatie, die veel mensen tot zombies maakt!?!
Een grote trend is idd eenzaamheid en angst. Waar blijft openheid in onze samenleving voor medemenselijkheid?
We zijn toe aan implementatie van een nieuwe valuta: aandacht, vertrouwen en betrokkenheid. Het nieuwe goud.
Hartelijke groet

Paul, goede en duidelijke boodschap. Spijtig dat het in politieke debatten slechts over budgetverdeling gaat en niet over wat er met het geld moet gebeuren. De menselijke maat terug, de bureaucratie uit de instellingen weren. Een ding is zeker: de stijging van het budget voor de zorg is onhoudbaar en moet stoppen. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden binnen het huidige budget, hopelijk ten gunste van een menselijke behandeling.

Ernst

ik deel uw zorg over de zorg, het verdienen van geld aan medische zorg is m.i. echt een belemmering, mijn man heeft vele onderzoeken gehad in zijn leven die heel veel geld kostten en niets opleverde, maar heel wat mensen hebben goed aan zijn kwaal verdiend, hij wist echter altijd al zelf de oplossing nl. dat hij allergisch was voor een stofje, uiteindelijk kon hij zijn oogarts overtuigen om een ander middel voor te schrijven en hij heeft daarna nooit meer oogontstekingen gehad, die oplossing was kennelijk te simpel en goedkoop.
dit geld ook voor leveranciers voor hulpmiddelen voor gehandicapten enz. overal zie je het, er wordt goed verdiend aan de ziektes en handicaps van de mens maar die mens zelf wordt er niet beter van, logisch zodra hij beter wordt houd het feest van geld verdienen op.
U zegt in uw kolom de vrouw wil graag als mens behandeld worden, niet als dier natuurlijk, je wilt menselijk behandeld worden niet dierlijk, dit zegt ook veel over onze wijze hoe we met dieren omgaan, echter ook bij de geneeskunde voor dieren zien we dat winstbejag meer motiveert dan het welzijn van het dier, het is de grote ziekte van deze tijd

Beste Paul,

Dank je wel voor je column waarin je weer een onderwerp aansnijdt dat veel mensen bezig houdt, een onderwerp waar veel mensen een mening over hebben, een onderwerp ook waar veel mensen een eigen ervaring mee hebben.

Het eerste wat mij opvalt is dat een zorginstelling een onderscheiding krijgt omdat ze Mensvriendelijk handelt. Mijn eerste gedachte hierover is dat het mooi is dat een dergelijke prijs wordt uitgereikt. Maar daarachter komt een tweede gedachte dat feitelijk alle zorginstituten die NIET mensvriendelijk handelen gesloten zouden moeten worden. Of, om deze stelling iets af te zwakken, dat de instellingen die onderaan op de rankinglijst staan in ieder geval “gestimuleerd” moeten worden om Mensvriendelijker te worden. En dan de derde gedachte: hoe pak je dat dan aan…?

Het tweede wat mij opvalt is dat een groot aantal van de reacties complimenteert, bevestigt wat wordt gezegd, en aanvullende voorbeelden geeft. Maar feitelijk is nog geen stap voorwaarts gezet om deze meting van Mensvriendelijkheid, en de uitstraling die het verder kan hebben in de maatschappij, te bestendigen. En dan weer die gedachte: Kunnen we daar iets aan doen, en hoe pak je dat dan aan…?

Om dit concreet te maken: ik heb wel ideeën om dit laagdrempelig vorm te geven. Ik heb echter geen flauw idee of die kunnen gaan werken. Zijn er mensen die hier ook ideeën over hebben? Mensen die hier actief aan deel willen nemen?

Let me know! Misschien kunnen we samen iets moois in gang zetten!! Iets mensvriendelijks… 🙂

Waar is het misgegaan, op veel plekken is het misgegaan.

Zoals het vaak het geval is, zodra geld een bepalende rol gaat spelen dán gaat het mis. Niet dat er iets mis is met geld of met geld verdienen, geld is een prachtig middel om beweging mogelijk te maken. Maar als geld nog slechts schijnveiligheid en schijnbelang dient, dan komen de angstige mannetjes om de hoek rennen en willen dat geld zichzelf toe-eigenen en als het geld eenmaal daarheen gaat ,dan is geld niet meer in staat beweging te creëren maar wordt als het ware achterover gedrukt en verdwijnt…. Waarvan akte in de zorg. Er is en wordt enorm veel geïnvesteerd in de zorg, maar waar blijft het, wie is er nou eigenlijk veel aan het verdienen binnen dat hele zorg gebied? Wie maken de meeste winsten….verzekeringen, banken, de farmaceutische industrie bijvoorbeeld, vorig jaar wereldlijk 520 miljard… hoeveel van ons geld zit daar in?

De hang naar geld heeft het gewonnen van de hang naar zorg….van de hang naar menselijke warmte, van de hang naar werkelijke betrokkenheid. Natuurlijk, die menselijke warmte en die hang naar zorg is er nog steeds, mensen werken zich kapot daarvoor…alleen het geld is daar niet meer dus ook de beloning niet meer….het geld daarvoor is ergens anders naar toe gegaan….

En hoe minder geld, hoe minder beweging, hoe minder van alles….

het spijt me, pater de Blok Sj ? hij is wel Anglican SJ

daarom hij is pro gescheiden ook tussen roman c

Ook weer uit het hart gegrepen. Met die attitude ben ik indertijd in de zorgsector gaan werken. De omslag van budgettering naar marktwerking heeft financieel-economisch naar mijn smaak de doos van Pandorra geopend. Probeer maar eens wat zoektermen op mijn website.

De zaak is na de omslag finaal uit de hand gelopen. Al wordt anders beweerd. Nu komt weer de budgettering uit de hoge hoed ( in de vorm van fenomeen wachtlijsten) maar we staan er totaal anders voor dan destijds. De geest is wel uit de fles…. We zullen ons moeten laten inspireren en hervinden, denk ik. Dat is de enige weg.

Hallo Paul

Weer bedankt voor deze prachtige woorden. Waar is de menselijke maat?
Blijf ons inspireren met deze columns.

Met HARTE groet
Jan Stoop

Beste meneer de Blote en andere lezer
S,

Mooi om terug te gaan naar de kern van zorg en weg van de cijfers. Daar ben ik het ook volmondig mee eens.

Ik wil echter nog een tweede ziekte rondom zorg toevoegen naast de economische. In mijn ogen zijn we ook fors doorgeschoten in de behoefte om alles maar te repareren. Hoeveel ruimte krijgt het lichaam om zelf haar balans te hervinden? Hoeveel aandacht krijgt de vraag of een behandeling die technisch kan ook wenselijk is?

Beste Paul,

Dank voor de column ‘De zorg in de zorg’. Het politieke beleid heeft de mens tot een economische factor gereduceerd. De mens heeft belang bij verandering van het politieke beleid. De zorg verdient aandacht.

Met vriendelijke groet,

Frits van Arkel

Geachte meneer De Blot,

Mooi! Ik ben het vooral eens met de stelling van Ineke Verdoner, ‘dat wat je aandacht geeft groeit’. Ik ben niet tegen bureaucratie in de zorg, maar richt me graag op alle positieve ontwikkelingen in de zorg. Een blad als Ode publiceert positieve voorbeelden van hoe het ook kan en die slurp ik op. Gelukkig levert frustratie over nare ervaringen en verhalen, veel initiatieven op die zich vanuit de frustratie richten op wat wel gewenst is: zorg is van en voor mensen.
Het is ook elke keer weer zo’n verademing voor zorgverleners om zich te richten op wat er werkelijk toe doet en andere zaken meer en meer los te mogen laten. Dat maakt het verschil voor zowel de zorgverlener als de zorgontvanger en hun families. Keer op keer blijkt dat kostenefficiëntie zo veel makkelijker bewerkstelligd kan worden doordat op deze manier veel betere resultaten behaald worden. Oprechte aandacht voor de mens leidt tot gezondheid en/of betere omstandigheden voor die mens én voor de mensen die bij de organisaties werken die de aandacht mogen geven. Het is gewoon heerlijk om zo te kunnen werken!
Een leestip van een boek dat ik laatst met plezier las: “Integrative Medicine” van Karlien Bongers en Astrid van Koppen.
De aandacht voor oplossingen is er: we komen er wel, stap voor stap. Een blog als dit en alle gepassioneerde reacties gelden als bewijs.

Hartelijke groeten, Marina Schriek

Helemaal mee eens, menselijke aandacht is zo belangrijk.Niet alleen in de zorg, maar in de hele maatschappij ontbreekt de aandacht aan elkaar. Iedereen is voor zichzelf bezig. Zo belanden vele mensen in een burn out. Waardering (aandacht) is super belangrijk.
Bedankt voor de overwegingen, het zet de mens aan het denken!! super

Pas als ik zie dat de salarissen vanaf de top naar het middenkader flink zijn verlaagd en de winstmakers zijn verdwenen zal ik geloven dat zorg weer zorg wordt. Men zou er eens bij moeten zijn als ik (meerdere malen maandelijks) mensen die in de zorg daadwerkelijk zorg verlenen hoor vertellen. Dat is niet meer zorgelijk maar misdadig hoe tegenwoordig zorg moet worden verleend en dan wil ik ook nog even wijzen op de psychische nood die de echte zorgverlenes wordt aangedaan. Die zorgrobot mag van mij meteen op de schroothoop want die zal nooit een mens kunnen vervangen. Zet dan maar een huisdier in dat zal heel wat beter werken hoewel ik besef dat dit met de hedendaagse mentaliteit van de kinderen van deze ouderen er ook niets van terecht zal komen. Het klinkt misschien wrang en kwaadaardig maar boontje komt om zijn loontje als wij zelf oud zullen zijn.
John

Helemaal met u eens! Dus deze kant moeten we niet uit:

http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2012/10/zorgrobot-rukt-op
Zorgrobot rukt op

Over twee jaar is een sociale robot beschikbaar die met eenzame of demente ouderen praat, hen motiveert te bewegen, en uitzoekt welke hulp ze het beste nodig hebben. Deze Caredroid gaat binnenkort voor de laatste onderzoeksfase aan de slag in Amsterdamse zorginstellingen, als Mentrum, Osira/Amstelring, Alzheimer Amsterdam.

„De Caredroid kan zeker een forse kostenbesparing zijn in de toenemende zorgkosten”, denkt Matthijs Pontier, onderzoeker/psycholoog. Hij doet mee aan de ontwikkeling van de zorgrobot bij CAMeRA, interdisciplinair onderzoeksinstituut van de VU. Het instituut kijkt naar technologische oplossingen die de bestaande zorg kunnen aanvullen of vervangen. Pontier is gespecialiseerd in het ontwikkelen van moreel besef bij machines in de zorg. De Caredroid – in de praktijk ‘het fysieke robotmeisje Alice van een halve meter hoog’ of een bewegende figuur op de computer – is ontwikkeld om eenzame mensen, demente en gehandicapte mensen te helpen.

„De robot is sociaal-emotioneel intelligent, kan morele beslissingen nemen en communiceren. Dat kan betekenen dat de robot vraagt hoe een oudere zich voelt, of aanspoort tot het maken van een wandeling bijvoorbeeld. We stoppen veel patiëntenkennis van de zorgverleners in de robot. Ook leert de robot van haar ervaringen met patiënt, ‘leert’ hem/haar kennen en bouwt zo een persoonlijke relatie op.” Voor dat doel heeft Pontier software voor emotionele intelligentie en moreel redeneren op elkaar aangesloten.

Dag meneer de Blot,

net als bij uw andere onderwerpen van zorg, gaat het ook hierbij over aandacht en liefde.
Die dingen beginnen we te verleren.
Ikzelf ben godzijdank nog niet echt genoodzaakt geweest me aan de regulire zorg over te geven maar ik heb de ontwikkelingen middels de behandeling van vrienden kunnen volgen. Veel, veel nieuwe mogelijkheden maar de bijbehorende persoonlijke zorg houdt er geen gelijke tred mee.
Niet alleen de extra tijd waar u het over heeft , is in de verdrukking, maar ook de heel praktische zaken zoals: wie helpt mij in huis na een operatie aan de heup ( twee dagen later alweer thuis en zonder officiele hulp van wat voor instelling dan ook!), wie helpt er als de patient naar huis wordt gestuurd, heel kort na een stevig hartinfarct, omdat er in het ziekenhuis geen plaats is (ook hier niets geregeld, patient woont alleen) Dat hightech mogelijkheden in operaties ook nazorg behoeven…
Dat met die dingen in de berekeningen ook rekening moet worden gehouden, lijkt men over het hoofd te zien.
Dat liefde en aandacht ook economische factoren zijn; die denktrand lijkt zo nieuw en vreemd.
Ik hoop van harte dat men snel tot wat bezinning komt. In gesprekken met verplegend personeel blijkt dat ze niets liever willen dan het geven van een menselijke behandeling. Arbeidsethiek en arbeidsvreugde blijken hand in hand te gaan…het is jammer dat men in onze huidige maatschappij daar de economische waarde en waarheid niet zo van inziet.
U noemde het Ikazia -Ziekenhuis met de verkregen award. Ik , op mijn beurt weet dat veel IC verplegend personeel zich actief bezig houdt met homeopathie om zo de levenskwaliteit te verbeteren van degenen die aan hun zorg zijn toevertrouwd…een enkel ziekenhuis laat het in hun beleid ook toe….een trend, hoop. Laat ons bidden dat het doorgang vindt tegen de soms o zo cynische stroom in.
Het vertrouwen waar Andre het in zijn reactie over heeft, de verbinding met de eigen gezondheid, het eigen lichaam….liefde en aandacht liggen er aan ten grondslag. Werk aan de winkel, zou ik zeggen:
ook al kunnen we niet direct iets in de gezondheidszorg, jeugdzorg of onderwijs iets betekenen;
liefde en aandacht kunnen we overal en altijd in praktijk brengen. Het zal z’n effect hebben . Op de lange duur ook daar waar we dachten er niet bij te kunnen.

Met Brilliant zijn we net in Taiwan geweest op bezoek bij de ziekenhuizen van de Tzu Chi Organisatie. Tzu Chi betekent met compassie iets voor een ander doen. Prachtige ziekenhuizen, opgezet door deze boedhistische vrijwilligersorganisatie. Hier kunnen wij van leren! Wij organiseren hierover ook lezingen, en worden graag uitgenodigd om te vertellen. Een van onze leerpunten: de winst zit in de vrijwilligers, mits goed gecoördineerd en opgeleid, maar ook in het opleiden van de medische staf; artsen en verpleegkundigen. Het kan echt anders!!

Uit mijn hart gegrepen!

Wat een rake beschouwing: aandacht gereduceerd ten behoeve van een ‘economisch nut’. Ik heb het zelf vorig jaar mogen ervaren met een acuut ernstig zieke geworden vader. In alle ziekenhuizen die we bezocht hebben was menselijkheid en persoonlijke aandacht als een glas water in de woestijn. Gelukkig hebben we een paar momenten meegemaakt waarop verpleegkundigen dit wel boden (in weerwil van hun krappe schema), maar de onverschilligheid en domme en kostbare fouten die hierdoor gemaakt werden overheersten. Het benaderen van de patiënt als mens en aandacht voor zijn beleving én ideeën over ziekte en herstel als meeparticiperend deskundige en eigen heelmeester (helemaal mee eens André) is m.i. zo ongelooflijk nodig. Op naar de vermenselijking van de zorg!!

Wat een grap, ik ben ineens tot Prof. Dr gepromoveerd 😉

Dit wilde ik ook nog graag delen, een belangrijk congres als het over de toekomst van de zorg gaat:

http://www.mvonetwerkzorg.nl/congres-10-10/

Sluit me geheel aan bij vorige reacties. En heb ook nog een toevoeging. Met integrative medicine (het beste van ‘reguliere’ en ‘alternatieve’ geneeskunde) en complementaire zorg geef je ook betere zorg die minder kost en bovendien duurzaam is.

Zie http://www.nikim.nl

Mooi zoals u de kern van menswaardigheid beschrijft. Het doet me denken aan wat Nelson Mandela beschrijft over angst overwinnen. Hij bedoelt daar geen stoer gedrag mee, wel dat de mens zich bewust mag worden van menswaardigheid en als een lichtpuntje kan/mag gaan leven, ongeacht hoe groot of klein de capaciteiten zijn.
Voor vele mensen is verstand belangrijker geworden dan luisteren naar hun hart. Dat voelt vaak als afgang, geeft echter wel weer inzicht en het besef dat we allemaal mensen zijn. Alle mensen hebben hoop, aandacht en menswaardig leven nodig.
Onderstaande dagelijkse gedachte ontving ik vandaag.

Kennis is een verzameling feiten.
Wijsheid is het vermogen onderscheid te maken
tussen wat wel en niet belangrijk is.
John Izzo (ingestuurd door: Harriët Bergsma , Naarden NL)

Dank weer, voor je Aandacht, Paul de Blot

‘Momenteel is het ziekenhuis meer een reparatiewerkplaats van zieke onderdelen, onderworpen aan de economische wetten van de markt”.
In deze zin wordt de oorzaak van de Ziekte in het Ziekenhuis samengevat.
Het motto van Heart InCompany is “Wat je Aandacht geeft Groeit”. Dus de aandacht voor al die bureaucratie en techniek genereert de groei in dat onderdeel. Als we dat evenredig combineren met Aandacht, dan zal de zieke genezen.

We zijn onderweg!
Mei groetnis
Ineke Verdoner

Dag Paul,

Dank voor je rake overwegingen. Tijd en aandacht zijn cruciaal voor een gezonde zorg. In mijn praktijk heb ik te maken met de vragen die spelen als er iets mis is gegaan, mogelijk door een fout van de zorgverlener. Ook in die situatie maakt het een wereld van verschil of de klant (niet: patiënt toch…) of de zorgverlener een stap naar voren doet en het contact aangaat of an juist een stap naar achteren maakt en zich onbereikbaar opstelt. Ook zorgverleners maken fouten, dat is dan ook geen schande. Aan de wijze waarop je vervolgens je verantwoordelijkheden neemt laat je zien voor welke kwaliteit je werkelijk staat. De verantwoordelijkheid voor het goed omgaan met de gevolgen van fouten is ook een maatschappelijke die je anders kunt organiseren dan (alleen) via de juridische kaders van ‘aansprakelijkheid’ en ‘schuld’.

Als de klant ‘lastig’ is en een ‘kostenpost’, en als de uitdaging vooral is om daar zo ‘efficiënt’ en ‘goedkoop’ mee om te gaan voelen mensen zich onbegrepen, niet gehoord en – zelfs als het technisch goed gaat – al snel tekort gedaan en zullen ze dat laten merken, ook met klachten en met claims. En dan nemen de verkramping en afstand alleen maar verder toe. Omdat de voor de beleving bepalende behoeften nu eenmaal verder gaan. Voor klanten èn de zorgverleners in hun dagelijkse praktijk.

Als tijd geld is kan je er veel mee verdienen. Door de tijd te nemen.

groet,
Cees

Beste Paul,

Je woorden voelen als een warme douche en inspireren om door te gaan.
Dank!

Dank voor deze mooie woorden Paul en voor het benoemen van de positieve voorbeelden. hier kunhnen wij iets mee!

Van harte mee eens, maar voor mij ontbreekt een belangrijk element:
Ondanks het in onze tijd nogal arrogante paradigma van de maakbaarheid van de wereld (en omstreken), mogen we niet vergeten dat heelmeesters om te beginnen meesters (zouden moeten) zijn in het aanspreken en activeren van het zelfhelend vermogen van de zieke zelf. Allerlei recent onderzoek tussen het vaak geringe verschil in resultaten van ‘placebo’ en dure medicatie wijst in die richting (uiteraard tot grote ontzetting van de (aandeelhouders in de) farmaceutische industrie). Het kunnen aanspreken of activeren van het zelfhelend vermogen, heeft inderdaad veel te maken met het geven van tijd, liefdevolle aandacht voor de zieke en vertrouwen. Op het gevaar af dat iemand nogmaals met “Amen” reageert, het gaat dan niet alleen meer om deskundigheid, maar om een combinatie van deskundigheid en liefde. Ook in die zin is heling niet louter technisch, maar ook ‘magisch’.

AMEN!