Het waren spannende uren voordat de uitslag van de verkiezingen Obama als nieuwe president aanwees. Wat mij trof was zijn toespraak, waarin hij het volk bedankte voor het gestelde vertrouwen in hem en vooral waarin hij zijn vrouw dankte voor haar grote steun bij zijn taak. Opvallend was dat zijn tegenstander Romney zijn echtgenote ook bedankte. Beide leiders benadrukten daarmee het grote belang van hun partners. Dit staat in groot contrast met de cultuur van het bedrijfsleven. Daar wordt het grote belang van de stakeholders voor een succesvol ondernemerschap benadrukt. Het gezin wordt bijna nooit genoemd als factor van belang.
Gelukkig krijgt de partner in het nieuwe leiderschap meer aandacht, maar in het algemeen wordt aan de rol van het gezin en de familie in de business weinig aandacht besteed. Hoe gering de aandacht daarvoor in het hele maatschappelijk leven is, blijkt uit de berichten over de lijdensweg van kinderen in opvanggezinnen of kindertehuizen. Zij komen daar terecht door de gebrekkige aandacht voor het gezinsleven.
Het bedrijfsleven is in de loop der jaren daarvan los geraakt met alle gevolgen van dien. Het is daarom geen overbodige luxe als de politiek meer aandacht besteedt aan het welzijn van het gezin, wellicht wel het meest essentiele element van duurzaamheid van ons bestaan.
Door de commercialisering zijn sociale verbanden verknipt. De jeugd is gescheiden geraakt van de ouderen, de gezinnen zijn losgeraakt van het werk, ofschoon kind en gezin bij elkaar horen en het gezin niet te scheiden is van het werk. Operationeel zijn kind, gezin en werk wel gescheiden, maar menselijk spiritueel gezien vormen ze een onlosmakelijke eenheid.
Een kind heeft de zekerheid van een gezin, waar het zich thuis voelt, nodig. Dan kan het gezond opgroeien. In onze verknipte maatschappij wordt het kind vaak gescheiden van het gezin. En het gezin, gehuwd of samenwonend, wordt gescheiden van het werk. Daarmee valt de natuurlijke samenhang uiteen en daarmee ook de grondslag van duurzaamheid van het menselijk leven.
Het is niet alleen de taak van de politiek om het welzijn van het gezin te waarborgen. Het hoort ook tot de verantwoordelijkheid van de bedrijven om hieraan te werken. Het gezin en ook de kinderen behoren tot de belangrijkste stakeholders van elke onderneming, in welke vorm ook.
Tak voor een goed en informatief artikel.
Beste Paul,
Vandaag eindelijk tijd voor al mijn met een vlaggetje gereserveerde e-mails, waaronder die van u.
Toen ik deze column las, moest ik meteen denken aan Internationale Vrouwendag welke ik heb mogen presenteren in Amstelveen. Gisteren is Amstelveense Marinda Hall is initiatiefneemster van De Gesloten Beurzen BSO in het zonnetje gezet.
Om niet al te veel ruimte in te nemen op uw website wil ik graag volstaan met een link, waar alles over dit bijzonder initiatief over samencreëren, kosten besparen en samenleven te lezen is: http://dicht.by/a2606946
Liefdevolle groet,
Su
Dank je wel Paul voor deze heldere column! Ik heb in m’n vorige carrière als Personeelsadviseur deze inslag enorm gemist, hoe belangrijk het gezin is in je leven en dis ook in je werk, wordt volkomen onderschat.
Na m’n zwangerschapsverlof werd bv verwacht dat ik er meteen weer 100% was, terwijl mijn wereld op z’n kop stond (incl m’n slaappatroon). Ook het belang van een partner die naast je staat en je support wordt vaak onderschat, alleen bij topposities wordt dit onderkend. Gelukkig heb ik een man naast me die me (inmiddels) steunt in m’n ondernemerschap, onontbeerlijk!!
Mijn stelling is altijd dat je jezelf overal mee naar toe neemt, dis als het thuis soepel gaat, gaat het op het werk soepel! Alle reden om dit te supporter als werkgevers en politiek!!
Bedankt Paul de Blot voor de heldere column!
De basis voor een duurzame samenleving is dat de leden hun activiteiten laten leiden door wat die samenleving (of delen daarvan) nodig heeft. Wat we nu meemaken is dat veel gebeurt vanuit de doelstelling zoveel mogelijk winst te maken. Hoe zou het zijn als de doelstellingen gaan in de richting van wat mensen nodig hebben zoals voedsel, huisvesting, transportmogelijheden, kunst, cultuur, liefde, geborgenheid. Nu worden dergelijke ‘produkten’ vaak gemaakt met als hoofddoel geld te verdienen. Dit leidt tot ongelooflijke zaken als onvolwaardig voedsel en zelfs gifstoffen in voedsel, ondeugdelijke bouwwerken, gevaarlijk verkeer, verspilling van menskracht en intelligentie, uitputting en vervuiling van ons millieu, etc.
De kredietcrisis is niet een natuurverschijnsel dat uit de lucht is komen vallen.
Hopelijk ontdekken we dat geld alleen een middel is zaken eenvoudig te kunnen ruilen en geen doel op zich. Als iedereen een grote zak geld heeft en niemand meer iets doet dan gaan we met zijn allen van de honger dood.
Bedankt Paul de Blot voor de heldere column!
De basis voor een duurzame samenleving is dat de leden hun activiteiten laten leiden door wat die samenleving (of delen daarvan) nodig heeft. Wat we nu meemaken is dat veel gebeurt vanuit de doelstelling zoveel mogelijk winst te maken. Hoe zou het zijn als de doelstellingen gaan in de richting van wat mensen nodig hebben zoals voedsel, huisvesting, transportmogelijheden, kunst, cultuur, liefde, geborgenheid. Nu worden dergelijke ‘produkten’ vaak gemaakt met als hoofddoel geld te verdienen. Dit leidt tot ongelooflijke zaken als onvolwaardig voedsel en zelfs gifstoffen in voedsel, ondeugdelijke bouwwerken, gevaarlijk verkeer, verspilling van menskracht en intelligentie, uitputting en vervuiling van ons millieu, etc.
De kredietcrisis is niet een natuurverschijnsel dat uit de lucht is komen vallen.
Hopelijk ontdekken we dat geld alleen een middel is zaken eenvoudig te kunnen ruilen en geen doel op zich. Als iedereen een grote zak geld heeft en niemand meer iets doet dan gaan we met zijn allen van de honger dood.
Beste Paul,
Ik weet niet wat van deze column moet denken. Wat laat de huidige praktijk ons zien:
> De politiek lijkt steeds meer van de belastingbetalende burger te vervreemden, mede door een gebrek aan transparantie en het ontbreken van een duidelijke / concrete toekomstvisie (een loze kreet als sterker uit de crisis komen wordt vertaald naar directe en indirecte belastingverhoging en/of lastenverzwaring en zal m.i. hooguit leiden naar een lagere groei van de schuld maar geen structurele oplossing).
> De schuldencrisis lijkt ook steeds ergere vormen aan te nemen, zonder dat duidelijk wordt hoe deze concreet bestreden kan of dient te worden. Hoewel de focus op Europa lijkt te liggen, is dit feitelijk een globaal probleem dat in toenemende mate verergerd zonder dat iemand zich daar druk om lijkt te maken.
> Het sentiment in Europa is verdeeld en neigt naar het negatieve (geen groei of zelfs krimp, dalende vraag, vergrijzing, schulden) en dat terwijl samenwerking de beste manier is om staande te blijven in een wereld die alleen nog maar in muntjes lijkt te denken.
> De economische en geopolitieke shift van West naar Oost is evident, maar feitelijk is het ook daar gewoon meer van het klassieke groeimodel (consumptie als levensstijl in sommige gebieden).
> Groei lijkt het enige antwoord te zijn, maar stelt die groei nu eigenlijk voor. Als je 10 nieuwe torenflats bouwt die amper bewoond worden, maar wel voor de volle mep in de boeken worden opgenomen. Is dat groei?
> Duurzaamheid staat tegenwoordig helaas nog amper op de agenda
> Eifficiency, kostenreductie, FTE reductie, aandeelhouders, winst, cash en crisis staan op de menukaart.
> Sluiten van niet renderende fabrieken in het Westen tegelijkertijd opening van fabrieken in het verre oosten worden gedreven door (lage) kosten en potentiele groei. Wordt China te duur? Dan hebben we nog Vietnam, Indonesie, India. Logisch, maar weinig duurzaam.
Enfin, of de politiek en bedrijven in dit kader het gezinsleven zullen promoten, laat staan dat het gezin hier op zit te wachten. Ik waag het te betwijfelen.
Beste Paul,
Mooie reactie Paul op de herverkiezing Obama. Een goed paar geeft een enorme steun, zeker. Zelf val ik in de categorie van net 70 jaar. We hebben onze drie kinderen alles gegeven wat jij hierboven bespreekt. En toch ontspoorde de ouderlijke relatie.
En valt alsnog met volwassen nakomelingen het gezin uitelkaar. Weg stabiliteit.
Nu zijn er vele opties mogelijk, en ook daar weer de consequenties van.
Al op school leren over communicatie in de liefde, het leren praten met elkaar zou mogelijk het uiteenvallen van goede en voedende gezinnen kunnen voorkomen of herstellen. Dat komt dan ook de zakenwereld ten goede.
Vriendelijke groet,
Helga Helena Hofmans
Beste Paul,
Dank voor je woorden. Het raakt een zere plek. Helaas heb ik anders mogen ervaren. Of moet ik zeggen; juist ervaren dat wat je zegt waarheid is. Intussen heb ik het wel genuanceerd; het hebben van een partner die er voor je is in voor- en tegenspoed is van levensbelang (dus ook werk). En het gezin; ook ons samengestelde gezin is een thuis voor de kinderen op de dagen dat ze er zijn. Daarna is het loslaten, vertrouwen en bij jezelf blijven.
De politiek kan heel goed meehelpen door bij het maken van wet- en regelgeving meer naar de echte praktijk te kijken en te luisteren. Dat wat betreft transitie, jeugd(gezondheid)zorg, scheidingen/convenanten en vooral de kinderopvang.
Nogmaals dank.
Hartelijke groet,
Ellen
Beste Paul,
Dank voor je weblog die elke keer weer inspirerend is. Dit thema van de verknipte samenleving heeft bij mijn vrouw en mijzelf ook sterk gespeeld bij het begin van de mantelzorgsituatie voor mijn schoonouders. Mantelzorg is ook zo’n familiesituatie die zeker invloed heeft op onze werksituatie en ook als zodanig meer erkenning begint te krijgen. We hebben het niet kunnen realiseren, maar hoeveel makkelijker zou onze mantelzorgsituatie geweest zijn als we onze generaties niet zo verknipt laten leven als in onze samenleving? Iedereen woont apart, wat de positieve beïnvloeding van de generaties onderling lastiger maakt en ook praktische problemen oplevert. Als opa ben ik verzot op mijn kleinzoon, die 200 km ver woont, en wat zou ik hem graag vaker zien en door hem beïnvloed worden (om het maar eens om te keren)! Maar het zou een hele ommekeer in bijv. de huizenmarkt vragen als 3 generaties bij elkaar zouden willen wonen. Maar wat een voordelen voor de zorg, voor eenzaamheid en voor de kinderopvang zou het kunnen opleveren. Dus politiek: is dit een ideetje voor de toekomst en om nu mee te beginnen?
Wat een mooie column weer. En wat raak. In mijn werk als coach valt me steeds weer op dat mensen werk en gezin sterk scheiden, of juist veel te veel door elkaar halen. Met mijn clienten werk ik aan het verbeteren van de thuissituatie, of aan het oplossen van werkproblemen. Als we aan de slag gaan blijkt steeds weer dat die twee werelden niet zijn te scheiden, en sterker nog dat als het in de ene wereld beter gaat, dat altijd ook een positieve invloed heeft op de andere. Duidelijk is in ieder geval wel dat een goede thuissituatie essentieel is. Het biedt veiligheid, een plek om weer op te laden, zowel fysiek als emotioneel, en om plezier te hebben en te genieten. En ook heel belangrijk, een plek om te reflecteren op je werk, op keuzes, en hoe je met normen en waarden omgaat. Iets wat in mijn beleving te weinig gebeurt maar wat de maatschappij zeker op het moment zo nodig heeft..
Geachte professor de Blot,
Dank weer voor de mooie column. U schrijft dat het bedrijfsleven los is komen te staan van het gezin, zelf heb ik het gevoel dat we in een totaal versnipperde samenleving leven. Ondanks alle mogelijkheden leven we los van alles en van elkaar.
Vriendelijke groet,
Herman de Roos
Dag Paul,
Geraakt lees ik je collumn met een hele grote ‘YES’. Gezin is de basis van alles. Dáár dien je je geborgen te voelen zodat je volop tot bloei kunt komen en je jouw talenten later omzet in jouw bijdrage aan de wereld.
Let us think about what world we will make for our children…. Sitting Bull in 1972. Wij samen hebben deze wereld gecreëerd…. Ik voel me medeverantwoordelijk… Wij kunnen ook alleen samen voor een verandering zorgen….
Dit haastige leven met een materiële focus is volgens mij vooral een gevolg op de politieke beslissing eind jaren ’70 om hyptheken op tweeverdieners te verstrekken. Huizenprijzen verdubbelden zoals voorspeld. Verandering in euro gaf de volgende verdubbeling te zien. Gezinnen hadden niet meer de keus om beiden (part-time) te werken maar wil men een dak boven het hoofd hebben, is beider veelal full-time inzet noodzaak. Daarnaast stimuleerde de Vrouwenemancipatie actieve deelname van moeders in het werkproces. Er waren ook bewuste huisvrouwen die daarnaast voor de kinderen thuis waren. Zij voelden zich zelfs schuldig met hun keuze. Gelukkig zijn er op dit moment ook ouders die beiden met hart en ziel doen en de kinderen een veilig thuis bieden om te groeien juist omdat ze zelf in hun kracht staan op het werk en in het gezin. Kinderen en jongeren die nu al zeggen: ik hoef geen groot huis, niet 3x op vakantie. Ik ga 3 dagen werken en ben thuis voor mijn kinderen straks….
Om ouders, scholen en bedrijven hierbij een hand te reiken, hebben we het Deugdenproject naar Nederland gehaald. Ook in bedrijven levert dit een ander werk- en omgangklimaat op waardoor men bewuster wordt van eigen kracht en een juiste balans tussen werk en gezin. Zie http://www.deugdenproject.nl voor ouders en andere opvoeders. http://www.deugdeninschool.nl voor scholen en http://www.omega-collectief.nl voor bedrijven. In de hoop dat we iedereen stimuelren te leven naar hun hoogste waarden. Wie weet veranderen tv programma’s? Kiinderfilms? Kinderspellen? Wie weet veranderen de maatschappelijke rolmodellen voor onze kids? Het wordt tijd….
Beste Paul hartelijk dank dat je dit onder de aandacht brengt. Op dit moment wordt het ouderschap zwaar onderschat. De dingen die je meekrijgt van huis uit zijn van onschatbare waarde voor de maatschappij van morgen.
Het is niet alleen de kinderen die een les te leren hebben, ouders ook. Het is een samenspel. Deze lessen worden ook nog eens gratis gegeven zonder bijkomende kosten. Daarom hebben bedrijven er ook baat bij dat ouders hun taak goed kunnen uitvoeren, niet alleen voor de kinderen voor de toekomst, maar juist ook voor de ouders als werknemer, relatie, etc, om door het ouderschap dingen in perspectief te kunnen zien.
Zij moeten een voorbeeld kunnen zijn voor hun kinderen, maar ook tolerant genoeg op de werkvloer om niet alles te serieus te nemen.
De kennis, waarden en normen die ouders overbrengen op hun kinderen en vice versa zijn geen opgelegde kunstjes, maar komen voort uit een onvoorwaardelijk geven, puur omdat je het beste voor je kind wilt.
Ben het daar helemaal mee eens. Onze kindren zijn onze toekomst. Dat moete de politiek goed beseffen!
In de westerse samenleving zou meer aandacht en promotie voor scholen voor leven en werk mogen zijn i.p.v. alleen werk. In Azië is dat de normaalste zaak van de wereld. Aandacht voor levensvraagstukken en waarden en verhoudingen tussen mensen.
Hoe je de levenswaarden leeft is blijkbaar van minder belang? Veelal een trial and error situatie van generatie op generatie. Dan hoef je niet verbaasd te zijn over hoe de mensen met elkaar omgaan, te weinig kinderen worden met een ruime blik en ´ongekleurd´ gefaciliteerd. En dat is een gemiste kans want persoonlijke groei begint op jonge leeftijd. Zodoende maken velen op latere leeftijd een inhaalslag op het genbied van persoonlijke groei (velen maken die inhaalslag niet).
In zijn algemeenheid gaat een vaardigheid die niet wordt gebruikt verloren. Zo degenereert het collectieve geheugen in het westen ?
Hallo Paul
Jaren geleden heb ik besloten dat ik geen klussen meer zou doen als de politiek zich met een thema of onderwerp ging bemoeien. De politiek maakt alles wat goed is kapot. Dus ik ben het helemaal niet met je eens dat de politiek zich met het gezinsleven moet bemoeien. Heb heel wat opdrachten gedaan in de jeugdzorg, heb de samenwerking zien verbeteren. Maar zeker ook de regelgeving veranderen zodat de ziel bij de professionals uit het werk verdween, Het is zo veel instrumenteler geworden. Wat er nu weer besloten is in Den Haag zet alles wat de goede kant op ging weer op zijn kop. Gemeenten gaan zelf weer opnieuw het wiel uitvinden. Ben wel heel erg bezig wat ik nog zou kunnen doen waardoor er minder leed is bij kin deren.
Beste Paul,
Het is een juiste constatering dat het gezin als samenlevingsvorm al jaren onder druk staat. Door de individualisering in onze samenleving lijkt de persoonlijke vrijheid en welvaart het grooste goed te zijn geworden. Het vormen van gezinnen betekent ook offers brengen en minder vakanties of andere luxe ontspanningen. Wij moeten weer leren dat ons bestaan wordt bepaald door het voortbrengen van ons nageslacht. Gelukkig is dit nu in deze tijd een persoonlijke keus en verantwoordelijkheid geworden. Dat werkgevers resp. bestuurders van ondernemingen hier weinig of geen waarde aan hechten komt uiteindelijk weer op hun eigen nek terecht door een verder terug lopende geboorte overschot resp. weinig instroom van jonge talenten. Dus een kortzichtig beleid.
Met vriendelijke groeten,
John van der Hoek
Prachtige column, als familieopsteller ben ik daar natuurlijk heel blij mee. Dagelijks ervaar ik hoe mensen die tegen problemen aanlopen, verweven zijn met hun familiesysteem.
Beste Paul,
Ik ben het helemaal met je eens. Zonder mijn vrouw had ik mijn werk soms nooit kunnen volhouden. Zij was op dat moment altijd een luisterend oor, en ving mijn frustraties fantastisch op, waardoor ik mij weer kon opladen voor een volgende dag.