Ik las in de krant het trieste verhaal van een Marokkaanse moeder die al enkele weken in vreemdelingendetentie zit, in afwachting van haar uitzetting. Ze is al 10 jaar met een Nederlander getrouwd maar kan geen verblijfsvergunning krijgen omdat haar man een te laag inkomen heeft. Haar kinderen, de oudste acht jaar en de jongste twee jaar, hebben wel de Nederlandse nationaliteit en blijven dus in Nederland. Door de wet worden moeder en kinderen radicaal gescheiden. Ik heb me afgevraagd hoe dit mogelijk is?
Het kinderrecht wordt door de VN duidelijk omschreven als het recht om bij de ouders te leven en op omgang met beide ouders. Inderdaad zijn hierover in het regeerakkoord duidelijke afspraken gemaakt en is het beleid vastgelegd in wetgeving. Maar soms is het hoogste recht ook het hoogste onrecht. Dan komt de bekende vraag uit de rechtsfilosofie wat de bedoeling is van de wetgever.
Uiteindelijk gaat het om mensen, om het welzijn van het volk. Om dit te beschermen zijn er regels gekomen om het welzijn van het volk te vergroten en te bestrijden wat schadelijk is. Het welzijn wordt geschaad door mensen die dit welzijn aantasten, zoals door de illegalen. Dat is duidelijke taal. Daarvoor zijn er wetten over immigratie gekomen.
Maar daarnaast spreken ook de rechten van de mens duidelijke taal. Daarin staat dat een kind bij zijn ouders hoort en daar niet van gescheiden mag worden. Deze mensenrechten zijn ook in onze wetgeving opgenomen. Er moet dus op de een of andere manier een wissel verkeerd staan waardoor de immigratie op een verkeerd spoor is geraakt. Het is daarom de taak van het politieke beleid het immigratierecht op dit punt aan te passen.
Daarnaast komt de vraag wat de schade van zo’n wisselstoring is om jonge kinderen van hun moeder te scheiden. Een dergelijke traumatische ervaring in de jeugd kan diepe sporen achter laten in het leven. Voor die schade is het politieke beleid ook verantwoordelijk. Het gaat niet om verboden smokkelwaar maar om levende mensen van vlees en bloed, om uiterst kwetsbare kinderen die nog volledig afhankelijk zijn van hun ouders. Is het geen extra zorg voor de staat en de maatschappij om vier traumatische kinderen zonder moeder op een fatsoenlijke manier op te voeden?
Ik vraag me ook af wat de verantwoordelijke bewindslieden bij zo’n uitzetting zouden voelen als dit hun eigen kinderen overkwam. De wet is en blijft een middel om de rechten van de mens te beschermen. In de wetgeving gaat het uiteindelijk altijd om mensen, waarvoor we allen verantwoordelijk zijn, ook de wetgever. Ik hoop daarom dat deze menselijkheid ook de verantwoordelijkheid aanspreekt van de beleidsmakers.
In memoriam
Geachte Eerwaarde Paul,
Alweer een prachtig artikel.
A.. de Nederlandse echtspraak is ziek
B. Als ik goed geïnformeerd ben, krijgt de echtgenote indien men huwt met een Nederlander de Nederlandse nationaliteit.
Misschien speelden destijds nog aanvullende voorwaarden en waarom is in dit geval geval daar geen gebruik van gemaakt.
Dan degenen die naar Nederland komen (asielzoekers) wordt wel aan gezinshereniging gedaan).
Zit ik fout laat het weten
Ik voel me bij deze case kwaad en machteloos. Ik kende dit verhaal nog niet. Iedereen die bij de besluitvorming betrokken is zou zich dood moeten schamen als hij/zij aan een uitzetting zou meewerken. Zou hier niet ook een handtekeningen actie kunnen helpen? Of een open brief aan de staatssecretaris?
Mensen worden in de war gebracht door wat publiek gemaakt wordt, en wat er echt gebeurd. Feit is: er is hier geen gelijkheid, en ook geen recht op een gezinsleven. Niet zolang niet iedereen onafhankelijk van zijn geboorteplaats zelf mag bepalen waar en met wie hij/zij wil leven. Deze feiten komen nu onder andere ten koste van onschuldige kinderen. Wat zegt ons dat? Het toont enkel de ware aard.
Voor de goede orde wijs ik erop dat de Raad van State bij een fiscaal probleem in haar besluit al eens heeft overwogen, dat ingevolge art 94 Grondwet wettelijk niet gediscrimineerd mag worden conform art 14 EVRM in samenhang met art. 8 EVRM. (zie ook reactie 3/7) Mevrouw zou dus juridisch kans kunnen hebben het foute gedrag van overheidswege ongedaan te maken.
Dank voor de heldere uitleg van wet-regels, ten dienste van de menselijke ordening. Al lezend wordt voelbaar wat ‘goed’ is om te doen.
De “Nederlander” met wie ze getrouwd is is 64 en zit “al enkele jaren” in de bijstand. Haar raadsman zei op AT5 dat de kinderen hier ‘”geworteld” zijn.
De doorsnee Nederlander weet dan hoe laat het is. (Je mag niet oordelen zonder het hele verhaal te kennen, akkoord, maar Paul de Blot en reageerders doe ndat ook.)
Wie heeft vader en moeder gedwongen om naar ons land te verhuizen ?
Hebben wij de plicht om Noord-Afrikanen van woning, scholing en bijstand te voorzien ?
Verbieden wij moeder, vader en kinderen om naar hun land te gaan ?
De Marokkaanse vader heeft hier ws. hard gewerkt; toen -in de jaren ’70- ging het nog niet mis.
hoezo naar hun land te gaan? de kinderen zijn nederlander, de man is nederlander. je ontneemt dus de kinderen hun moeder, de echtgenoot zijn vrouw. het is op zich onbegrijpelijk dat die man, die zoals u zegt hard gewerkt heeft, wegens geen werk (aan wie ligt dat?) het huwelijksgeluk ontzegd wordt in het land waarvan hij en zijn kinderen de nationaliteit hebben.
De trieste excessen van het vreemdelingenbeleid kunnen niet genoeg onder de aandacht worden gebracht. Ook ik werd geraakt door deze toestand van de moeder met de vier kinderen. Ik schreef er een ingezonden brief over naar Het Parool. Deze werd geplaatst op 22 juni jl.:
“Ik lees 20 juni in Het Parool het artikel ‘Herinneringen aan een tragische dag”, over één van de laatste razzia’s in Amsterdam zeventig jaar geleden. Het is gebaseerd op de herinneringen van de kinderen van toen. Ik blader terug naar de voorpagina en zie de foto van vier Nederlandse kinderen van wie de moeder in vreemdelingendetentie is gezet. Welke herinneringen zullen zij over zeventig jaar hebben aan déze junimaand?”
Wij zijn allen de makers van onze geschiedenis.
Geachte heer de Blot, beste Paul,
Onvoorstelbaar en diep triest.
Het gezin is de hoeksteen van onze samenleving zo wordt door de politiek maar al te vaak naar voren gebracht. Maar dat geldt kennelijk niet voor mensen die geen Nederlands paspoort hebben – ben je geen Nederlands burger, dan is je gezin overgeleverd aan de slopende willekeur van de DT&V, ondanks de internationale wetgeving die de rechten van ouders en hun kinderen vastleggen.
In de Europese verklaring van de rechten van de mens luidt artikel 8:
“Een ieder heeft recht op respect voor zijn privéleven, zijn familie- en gezinsleven, zijn woning en zijn correspondentie.”
In artikel 5 van de – eveneens Europese – Terugkeerrichtlijn staat:
“Bij de tenuitvoerlegging van deze richtlijn houden de lidstaten rekening met:
a) het belang van het kind;
b) het familie- en gezinsleven;”
Deze wetten zijn de juridische vertaling van een gevoel dat iedere ouder, waar ook ter wereld, zal herkennen en dat grenzen overstijgt: een gezin ruk je niet uit elkaar. Kinderen horen bij hun ouders.
Ik zal dan ook mijn stem aan verschillende organisaties, welke zich inzetten voor kinderrechten, laten horen.
De uitzetting van een moeder, zonder haar kinderen, is te gek voor woorden.
Ik vraag me af hoe de beslissers in dit diep trieste geval het zouden vinden als ze naar een ander land moesten vertrekken zonder hun kinderen.
met vriendelijke groeten,
Han
Beste Paul,
Wij hebben elkaar in het verleden ontmoet in het raamwerk van de Renaissance Groep, een groep mensen en organisaties die zich inzetten voor innovatie door een ” Voor Mensen, Door Mensen” benadering. Ik woon nu niet meer in NL, maar in Malta, waar we een soortgelijk initiatief hebben opgezet.
Ik ben diep, diep geschokt. Ik weet dat veel wetten in de jaren dat ik niet meer in NL woon, zijn veranderd. Verantwoordelijkheid voor een liefdevolle, begripvolle en respectvolle intermenselijke benadering is in NL op de achtergrond geraakt.
In Malta hebben we in ” Malta Unity” initiatieven op prive en commercieel gebied bij elkaar gebracht onder de paraplu ” For the people, by the people” . We zetten projecten op voor de Quality of Life van mensen in Malta.
Via onze organisatie ” Malta Unity” hebben we op basis van jouw bericht contact opgenomen met de Commission for Children in Malta, the UN Commission for Children en om spoed hulp gevraagd om deze zeer trieste en onmenselijke politieke bemoeiing met een gezin tegen te gaan. De NL wet is in strijd met de Rechten van de Mens en vanzelfsprekend in strijd met de rechten van Kinderen!
Ik roep elke lezer van dit bericht op, om contact op te nemen met de Commission for Children van de VN en een soortgelijke organisatie in NL!!
Moet de economische depressie gecombineerd met de financiele depressie leiden tot dit soort onmenselijke beslissingen?
De overweging van een beslissing om een gezin wegens een te laag inkomen van de NL vader uit elkaar te rukken, zou als een crimineel feit gezien moeten worden en de betrokkenen gearresteerd en voor de rechter gebracht!! Dit is kindermishandeling!!
Beste Paul,
Het raakt mij persoonlijk als jij dit deel van de actualiteit belicht. Ik steun jouw oproep om de makers en handhavers van onze wetten te wijzen op de rechten van het kind. Daarnaast vind ik het de moeite van het nastreven waard om hun rechten actief voor verkwanseling te behoeden.
10 jaar geleden brak voor mij noodgedwongen een periode aan van ruim acht jaar waarin ik geen contact had met mijn 3 dochters (inmiddels 14, 18 en 20 jaar). Ik heb ze, als gevolg van een vechtscheiding, niet kunnen zien opgroeien, noch kunnen ‘voeden’ met vaderlijke liefde… voorbij hun pubertijd en richting zelfstandigheid.
Gelukkig heb ik met mijn oudste dochter inmiddels weer goed en fijn contact. Tegelijkertijd wordt mij steeds duidelijker welke pijnlijke uitwerking langdurig gemis aan mijn aandeeldeel in de ouderlijke liefde op haar heeft gehad. Ik merk nu welke onwenselijke gevolgen dit heeft (gehad) voor haar gevoelsbeleving als kind en voor haar sociaal-emotionele ontwikkeling op de middellange termijn.
Nu acht ik ontmenselijking nooit wenselijk… niet in het door jou belichte, schrijnende geval van dreigende uitzetting van een moeder, noch bij de vele echtscheidingen waarbij slechts een van de ouders ‘aan haar/zijn trekken’ komt. Dit gaat namelijk niet alleen ten koste van de achtergestelde ouder en van de ‘kinderen van de rekening’, maar van alle mensen die daar vroeg of laat maatschappelijk voor opdraaien. Een menswaardig familierecht en vooral het medemenselijk(er) toetsen van de toepassing ervan, is waarachtig… een hart- & hoofdzaak.
Zijn ‘heelheid van leven’ en ‘leven in heelheid’ geen universele wetten en dus een grondrecht van elk kind?
Bedankt Paul voor het delen van jouw diepe wijsheid en jouw oproepen tot medemenselijkheid, ook en juist daar waar het onze kinderen (be)treft!
Mike
Paul ik ben het helemaal met jou eens het is alleen jammer dat het maar een beperkte groep bereikt. Je kunt het goed verwoorden terwijl ik misschien steeds stiller word van al het onrecht wat ik zie. Ik praat uit ervaring wanneer ik zeg dat dit ook bij de Nederlandse gezinnen gebeurd. Hier bepaalt ook de Raad van kinderbescherming wat goed is voor de kinderen. Ik geloofde mijn oren niet toen zij bepaalden dat de kinderen beter af waren bij de ex van mijn dochter. Het leven gaat door daarna….en wij hadden het vertrouwen dat het ooit wel goed zou komen. Dat ooit duurt nu tien jaar……een hele tijd van taal noch teken. Deze tijd die wij met z’n allen gemist hebben komt nooit meer terug.
Groetjes Natascha
Paul, mooi zoals je ons dit thema toespeelt.
Een prachtige uitnodiging zodat elk van ons gaat werken aan medemenselijkheid in onze wereld en samenleving. Elk mens heeft daartoe ‘macht’ om te beslissen. Maar ….
Het is vaak een enkel ‘duwtje’ in de besluitvorming dat ons tot (o.a. zo’n uitzonderlijk) resultaat brengt. Het is één van die beslissingen, één zo’n ‘duwtje’ dat ik en elk medemens vrijwel dagelijks levert.
Het is ook een keus, één ‘duwtje’ van medemensen, dat ons ambtelijke ‘sociale’ systeem zoveel tijd neemt. Kostbare tijd waarin we een keten van beslissingen uitvoeren. En telkens zijn het medemensen die aan zet zijn, elk geeft individueel een kleine ‘duwtje’ naar een bijna onvoorstelbaar resultaat. Dit betekent: onze macht beperkt zich tot de kring die we kunnen overzien.
Het heet democratie, collectief hebben we invloed en uiteindelijk lijkt dan alsof niemand nog invloed heeft. Natuurlijk worden er regels gesteld door de politiek, dat moet ook. Ik constateer dat de politiek zelfs tot in de Raad van State toeziet op met politiek gevoel uitoefenen van die regels. Op macro schaal is het dus een traag re(a)gerende systeem van denken en doen dat bepaalt.
Liefde en passie mag je wél veronderstellen bij volwassenen, op microschaal een systeem van individueel denken en doen dat bepaalt. Ouders zijn vrij om anders te kiezen of om even stil te gaan staan in het spoor van besluiten op hun levenspad. En ja, dat heeft invloed op het denken en doen van hun kinderen. Dit brengt ons tot uitzonderlijke resultaten, bijwerkingen van een ‘volwassen’ regerende systeem.
Het is laag voor laag in onze samenleving en vak voor vak in het politiek regerende systeem dat traag zo zijn werk doet. Feitelijk een democratisch proces dat ons zo’n ‘gezond/ongezond’ resultaat oplevert. Recht blijkt dan ook minder recht dan we in onze opvoeding hebben meegekregen. Moreel, juridisch en politiek recht zijn ook nauwelijks te rijmen met elkaar, democratisch door ons uitgekozen als het beste uit wat er werd aangeboden door volwassenen.
Onze sociale omgeving en individuen lopen schade op door juridische steekspelletjes en economische belangen. Helaas maar zo lijken de bijwerkingen van onze manier van samenleven.
Winnaars lijken de medemensen die aan de touwtjes trekken en juristen die het steekspel begeleiden. Meeliftende medemensen zien zich beloond met macht, economisch welzijn en welvaart. Er lijkt tevens een oude volkswijsheid die het denken en doen waarborgt: ‘Wie vecht om een koe geeft er twee of meer toe.’
M.i. deze uitzonderingen waarover je schrijft lijken het voedsel voor onze honger naar theater in de media en de politiek. En in afgelopen duizenden jaren is onze mensheid toch wél ietsje pietsje liefdevoller dan voorheen. Maar vanaf vandaag zou dat ook best wat rapper kunnen veranderen, Paul met dank aan jouw voorzet.
Stel: Ieder medemens kiest elke dag voor een ‘duwtje’ naar beter. Zo gaan we deze wereld mooier en beter achter laten, beter en mooier als ooit van onze voorouders gekregen.
Dat betekent: Onze kinderen en de kinderen van onze medemensen kunnen vervolgens trots zijn. Zij kunnen op hún levenspad nog rapper voortgaan naar meer liefde en medemenselijkheid.
Beste Raul de Blot, Heel terecht deze column. Te veel onrecht balt zich hier samen: Omdat het gezinsinkomen niet aan een norm voldoet moet deze moeder weg. Alsof de eenheid van het gezin, de band tussen moeder en kinderen geen belangrijker norm zijn. En dan wordt ze er nog voor opgesloten ook, alsof ze zou vluchten. Kafka is nog lang niet dood. Het trieste is dat het nog maar één voorbeeld uit vele is. We hebben als Nederland veel commentaar op de mensenrechten elders in de wereld en terecht, maar de balk in eigen oog, moet toch eerst maar eens worden aangepakt. Ik hoop dat je column ergens effect heeft. Succes ermee. Groet Albert
Beste Paul,
Wat een belangrijke oproep, deze column. Ik hoop dan ook van harte dat deze tot de harten van de beslissers mag doordringen! Vooral de zin “Ik vraag me ook af wat de verantwoordelijke bewindslieden bij zo’n uitzetting zouden voelen als dit hun eigen kinderen overkwam….” vind ik een hele belangrijke.
Een beetje meer hart naast ratio zou de wereld een groot goed brengen.
Dank voor deze oproep voor medemenselijkheid. Mijn wens is dat uw oproep breed gehoor vindt. Ik sluit mij graag aan bij uw visie in deze.
Helemaal goed verwoord. Hoe kunnen mensen zo’n beslissing nemen, het raakt ze zelf pas als ze het zelf mee maken, maar dan is er al veel leed in gezinnen ontstaan. Meer menselijkheid zal welkom zijn in deze maatschappij. Jammer dat macht zo belangrijk is voor vele mensen , zowel in de poliitiek als in het zakelijk leven.
Met de opmerking over de jeugdzorg van Irma ben ik het ook helemaal eens, altijd proberen de kinderen zolang mogelijk in de veilige basis (thuis ) te houden, indien deze veilig is uiteraard. Zelf heb ik twee kinderen, het ergste wat een ouder kan overkomen is dat je kind bij je weggehaald.
Paul weer bedankt voor de juiste teksten, verwoording, menselijkheid. Bedankt en ga zo door.
Wellicht dat het verandert als we ons Staatsburgerschap omzetten in Soevereiniteit.
Nu zijn de meeste van ons staatsburger. We worden niet gezien als soevereine mensen.
Dat heeft te maken met het feit dat de Staat der Nederlanden een corporatieve regering heeft.
Corporaties gaan voor winst en niet voor het welzijn van haar burgers. Burgers die vanuit het beginsel soeverein zijn.
Merci voor de aandacht hiervoor. Hopelijk wordt alom meer aandacht gegeven aan medemenselijk beleven.
Hartelijk dank voor het onder de aandacht brengen, Paul. Het is zo schrijnend om kinderen van hun ouders te scheiden. Ik kan bijna niet geloven dat dit in Nederland gebeurt. En toch is het zo. Laten we samen wij voor de rechten van deze en andere kinderen gaan staan! Verandering is absoluut mogelijk als wij allen de handen ineen slaan.
Hartelijke groet, Annet
Na het lezen van het bericht over de Marokkaanse moeder kun je inderdaad niets anders dan constateren dat hier een wissel danig verkeerd staat. Ik lees in een van de berichten dat Justitie van mening is dat de moeder er ook voor kan kiezen Nederland samen met haar kinderen te verlaten. Daarbij wordt danig voorbij gegaan aan de behoeften van de kinderen. Zij hebben een moeder en een vader nodig en een stabiele omgeving.
Ja, het is hoog tijd én de taak van de politiek het immigratierecht op menselijkheid aan te passen.
Geachte Paul, waar blijven we als we onze menselijke gevoelens laten spreken,! De wet is gemaakt door robots zonder menselijk hart. Hoe kunnen we dit een ander aandoen, hier spreekt altijd nog de wet van oorzaak en gevolg. Wat je een ander aandoet krijg je terug soms wel tienvoudig. Zijn de breinen achter de wet zich hier bewust van? Waar is alles mis gegaan? Wanneer zijn wij als mensen zover dat we geen wetten meer nodig hebben, maar vanuit onze liefdeskracht kunnen handelen? Ik voel mij schuldig door dat ik in deze tijd leef en hier onbewust aan meewerk. Dit is niet wat mijn ziel wil, mijn ziel wil gelijkheid, vrede en edelmoedigheid voor iedereen, ongeacht welke kleur, afkomst etc… Liefde, Licht en Kracht
Chapeau voor deze analyse. Steeds duidelijker wordt het feit dat wij heilzaamheid niet van (onvermogende) banken en/of politici mogen verwachten. Wij zullen dit zelf moeten doen.
Een positief lichtpuntje is echter dat wij ons gaandeweg meer bewust worden van hoofd- en bijzaken waar dit onze oprechte zorg-, aandacht- en betrokkenheid raakt.
Sinds de publicatie van ‘Zijn wij Blind?’ en alle inspirerende reacties c.q. het vervolg hierop, krijg ik weer hoop dat steeds meer mensen het licht kunnen en willen zien.
Beste Paul,
Uitstekende column. De vraag stellen dwingt ons ook om er iets mee te doen. U zou deze column kunnen opsturen in de vorm van een brief naar diverse media en uiteraard onze volksvertegenwoordigers in de tweede kamer.
Doe er dan ook meteen een link naar deze blog bij, zodat een ieder kan lezen hoe de (weldenkende) lezers van uw blog erover denken.
Hartelijke groet,
Marcel
Helemaal eens! Het (bewust) scheiden van ouder en kind of in dit geval zelfs meerdere jonge kinderen is mensonterend. Welke volksvertegenwoordiger kan dat verdedigen?En dan bedoel ik zonder recht te praten wat krom is.
Dag Paul,
Dank voor je column. Schrijnend om te lezen. Het wordt tijd, dat we weer leren om met ons hart te denken in plaats van – alleen maar – handhaving van externe wetgeving.
Wetgeving die (soms alleen maar) het belang van een bepaalde groepering lijkt te dienen en die mensen scheidt in plaats van de mens als geheel en in eenheid te zien.
Er zijn momenten, zoals deze, dat ik me ook niet meer thuis voel in deze maatschappij.
Hartelijke groet,
Geke.
Geachte professor de Blot,
Jarenlang heb ik in de veronderstelling geleefd dat ik in een samenleving leefde waar de overheid, het bedrijfsleven en andere instanties het beste met mij en andere burgers voorhad. De laatste jaren heb ik geleerd dat dit een illusie is. Medemenselijkheid en verantwoordelijkheid voor ellkaar wordt ondergeschikt gemaakt aan het streven naar steeds meer winst en groei. De econonomie moet blijven draaien, maar in wiens voordeel? Niet van de kinderen zoals u ze in uw collum noemt. Nee, er moet drastisch iets veranderen in onze samenleving. Wat mij betreft komt er snel een omslag in het menselijke denken en gaan we naar andere waarden en normen leven. Welvaart zonder groei en een samenleving waarin mensen werkelijk streven anderen gelukkig te maken.
Een pijnlijke situatie voor vader, moeder, en hun kinderen.
Wat fijn dat je dit zo kunt formuleren en naar buiten brengt als thema!
Ik sta voor volzinzijn, deze situatie staat daar verre van zoals hier naar gekeken en naar gehandeld wordt!
Dank je voor je woorden Paul, het raakt.
Hartelijke groet
Beste Paul,
Dankzij de actie’s die zijn ondernomen door de OPPT (One Peoples Public Trust) is deze wetgeving niet meer rechtsgeldig. Ik raad deze mevrouw aan om kennis te nemen van de inhoud van de OPPT en voor haar rechten op te komen.
Met vriendelijjke groet,
Beste Paul,
Dank dat u dit thema weer onder de aandacht brengt.
Het is afschuwelijk om moeder/ouders en kinderen te scheiden, uit elkaar te halen. Kinderen horen zich te hechten en veilig te voelen. Tenzij ouders dit niet kunnen geven is het ondenkbaar dat we weer zo,n persoonlijk verhaal moeten lezen. De politiek zegt mij helemaal niets meer. Zaken die soms zo makkelijk lijken om verandering in aan te brengen hobbelen maar door. En dan weer piepen als er straks weer een familiedrama is en heel nederland (te laat meestal) op z,n kop staat. Middeleeuws vind ik het. Dit thema is vaak ook toepasselijk voor de werkwijze van jeugdzorg. Kinderen worden te makkelijk van hun verzorgers overgedragen naar vreemde gezinnen, waar het vaak helemaal niet veiliger is, of kinderen later kampen met een hechtingsstoornis die zich uit in hun relaties en weer doorgegeven word aan hun kinderen. Van generatie op generatie. En zo is de circel weer rond. En bedankt “leiders” van nederland. Mede door jullie onvermogen op de juiste wijze op te treden is het voor velen in deze lastige tijd meer “lijden”.
Een situatie als deze gaat ook nog eens tegen de wetten van de natuur in en tegen de wetten van de liefde in. Ik kan niet begrijpen dat wij het in dit land het voor elkaar krijgen om zulke schrijnende situaties te creëren. Dit is mensenwerk om het zo erg te maken in de praktijk, dus dit kan ook gewoon door mensen opgelost worden. Wie gaat dit tegenhouden en wie brengt deze moeder terug naar waar ze wil zijn, bij haar kinderen!
Beste Paul,
Alweer een schijnend voorbeeld van waar de koude politiek laat zien een uiterst gebrekkig instrument te zijn voor het leveren van waar wij als mensen zo’n behoefte aan hebben. Het is de hoogste tijd dat wij mensen inderdaad wakker worden en eens met gevoel gaan kijken naar wat er echt belangrijk is.
Paul, zo waar! Dank je wel dat jij verwoordt wat bij mij van binnen zo een pijn doet!
Met liefde, Saskia
Ik hoop dat met jou mee Paul, dat we meer menselijkheid krijgen in de samenleving en zeker op plaatsen waar mensen ‘macht’ hebben om te beslissen over leven.
Helaas zie ik, zeker bij politici, veel versteende harten. Het eigen belang, dat van de partij, is het belangrijkst en daarvoor gaat men spreekwoordelijk over lijken. Het is toch ver van m’n bed. Daar blijven mensen primitief, in sommige gevallen zelfs beesten.
Doch kunnen wij het dit soort politici en andere harteloze mensen niet kwalijk nemen. Wij hebben ze deze machtspositie toegedicht. Niemand heeft macht, tenzij wij, het volk, het hen geven. In feite is het juist het volk wat in massa roept: het is ver van mijn bed.
Wanneer komt het dan dichtbij genoeg? De crisis is daar wel een voorbeeld van. In Nederland hebben wij het nog goed, nog te goed om echt wakker te worden. Ik ben benieuwd hoe de komende jaren zullen verlopen, want ik zie maar twee wegen naar werkelijke verbetering van welzijn (niet te verwarren met welvaart).
[A] Of het moet nog erger worden dan Griekenland en Spanje. Een gemeenschappelijk trauma dat aanzet tot revolutie. In feite is dit dan toch een stap terug in de tijd. Het maakt schoon, maar niet in de basis.
[B] Of mensen worden echt wakker en gaan diep van binnen beseffen dat zij zelf anders kunnen gaan kijken naar het samen leven. Hier hoop ik op. Een wezenlijk andere insteek voor de mensheid als geheel. Onthechting van materie. Verbinding met het leven, alle mensen en de natuur.
+1 voor Liefde