Ik vraag me vaak af of we in ons beleid nog beseffen dat het om mensen gaat. Het is alsof we behandeld worden als machine-onderdelen, zoals Charlie Chaplin dat zo concreet weergaf in zijn film Modern Times. In ons bureaucratisch systeem gaat het niet meer om mensen met een menselijk gelaat maar om nummers van machine-onderdelen die moeten passen. De grootste zorg van de machinist is de machine goed te onderhouden, te zorgen dat die met de voorgeschreven onderdelen werkt en die goed geolied laten lopen, alles volgens het instructieboekje.
De olie dat is het geld. Het gaat om geld, het gaat om bezuiniging. Ontslagen nemen dagelijks toe, de bezuiniging wordt steeds intensiever en de voedselbanken krijgen steeds meer werk. Aan de andere kant neemt het aantal miljonairs sterk toe en is er genoeg geld voor bonussen. Vaak wordt een ingrijpend ontslagbeleid ingezet om te kunnen bezuinigen. Daarbij wordt over het hoofd gezien dat de mensen het belangrijkste kapitaal vormen van een onderneming. Ontslag betekent radicale kapitaalvernietiging, want die is niet meer te herstellen. De opgebouwde deskundigheid en teamgeest, de loyaliteit aan het bedrijf, de jarenlang opgebouwde specialismen worden door ontslagen onherstelbaar afgebroken.
Evenmin is men zich altijd bewust dat ontslagen ook vaak een ingrijpende verstoring van de omgeving veroorzaken. Mensen kunnen de huur niet meer betalen en worden het huis uitgezet waardoor gezinnen getraumatiseerd raken. De kinderen verliezen hun woning en vertrouwde omgeving, waardoor ze ontworteld raken. De extra kosten als gevolg van deze bezuiniging zijn vaak hoger dan de besparing, maar daar wordt de belastingbetaler mee belast. De zinvolle onderneming kan hierdoor degraderen tot een zinloos bedrijf.
Dit is wel de belangrijkste crisis die we in deze tijd beleven: het verloren gaan van het menselijk gelaat. Gelukkig is het verloop niet altijd zo negatief, maar het gebeurt toch te veel en vaak onnodig. Onze crisis is niet zozeer een financiële crisis maar een crisis van de menselijke verantwoordelijkheid. De grootste boosdoener is meestal de bijna niet uit te bannen bureaucratische reglementering, die flexibele aanpassingen onmogelijk maakt en de dure machinerie in stand blijft houden.
Gelukkig zijn er ook ondernemers, ook onder de miljonairs, die zich nog ten volle verantwoordelijk voelen voor hun mensen en er alles aan doen om ontslagen te voorkomen. Ze beseffen heel goed wat de ingrijpende gevolgen van ontslagen kunnen zijn. Dat die de teamgeest kunnen verlammen. Daarom is het nodig de machtsstructuur en de geldzucht af te breken en kleinschaliger aan vernieuwing te werken. Dat is niet alleen de verantwoordelijkheid van de leiding maar van heel het personeel dat bereid moet zijn met minder inkomen door te gaan om ontslagen te voorkomen. Hoewel het werk van die ondernemers vaak onzichtbaar blijft neemt hun aantal gelukkig toe. Dat zijn de pioniers die in staat zijn de mens weer een duidelijk gelaat te geven.
geachte heer de Blot,
allereerst wil ik u mededelen dat deze column sprekend is in zijn herkenbaarheid
toch zou ik u willen oproepen om ook een persoonlijke actie toe te voegen niet groot maar ook in het klein niet binnen uw comfort zone, maar daarbuiten om met een kleine actie het grote te ondersteunen tevens om te blijven leren in het leven en af en toe juist buiten de lijntjes te kleuren
ik geef u het voorbeeld door mijn verhaal in het kort te vertellen in noem het een vertelling, vanwege de achterliggende postmoderne filosofie in welke denklijn dit verhaal vormgegeven wordt ‘ het einde van de grote (filosofische) verhalen’
de term vertelling is tevens een tijdsaanduiding aangezien het een klein verhaal is en het zich op één moment in mijn leven plaatsvindt, naar ik nu hoop
mijn vertelling:
ik ben nu bijna een jaar thuis wat in de volksmond een depressie* heet ik noemde het in het begin een staat van bezinning*, hetgeen in ons systeem heeft geleid tot een verdwaaldheid*gevoel hierin bevestigd worden door ons (gezond)heidssysteem maakt dat ik nog op zoek ben naar mijn ordening en onderwijl rust om mijn gedachten de rust te geven
kortom, een hele dag vol activiteiten buiten mijn oorspronkelijke ‘taken’ namelijk: mens, man, vader en onderwijzer zijn nu wil ik echter weer lesgeven aan kinderen, aan de basis(school) van onze maatschappij en vraag mij af of ik wel op de basisschool moet vertellen of op een andere wijze invulling moet geven aan mijn meesterschap
wat nu mijn (on) bewuste daad is geweest is, is het systeem verlaten en niet de kinderen te belasten met mijn depressie* ik weet het moment nog goed, ik was die dag weer niet gezellig (overbelast met machinale taken) en werd mij bewust van mijn gevoelswaarneming ik controleerde deze nog even door het de kinderen te vragen: ‘ik was niet zo gezellig van hè dit werd door een (autistisch/gevoelig) meisje beaamd en toen was het voor mij genoeg, de grens
ik nam de verantwoordelijkheid voor mijn meesterschap en stapte uit het machinale systeem, onderwijs genaamd ik kon mezelf niet meer ordenen vervolgens gaat er een sneeuwbal rollen van gevoelens van onveiligheid, onvrede., onvertrouwd kortom, alles was on-
nu, na bijna een jaar ga ik het systeem weer betreden om te ervaren of ik er nog pas, maar dat lijkt nu haast onmogelijk en toch doe ik het omdat ik dit geleerd heb: trouw aan je taak
een jaar met vele mooie ‘cadeautje’ (als een semi begrip) maakt dat ik mij gestraft voel maar tegelijkertijd erg veel kennis heb opgedaan om het systeem te dienen mijn meesterschap heeft mij veel geleerd en ik kan dienend mijn meesterschap invullen, maar kan ik, in het onderwijssysteem, nog een plek krijgen
de daad die ik gedaan heb en buiten mijn comfort zone ligt is dat ik elke dag overdenkend door mijn leven ga, terwijl ik juist een doener ben
en ik ben zo langzamerhand klaar met, het alleen te doen ik wil het juist met anderen delen en vervolgens mijn vertellingen vertellen om mensen te waarschuwen voor hun eigen (denk)systemen waarin ze zitten mijn moment van bewustwording lijkt aanstaande vandaar deze reactie in de vorm van een vertelling
ik heb mijn daad gedaan
en zal elke dag een daad vervullen
door te zijn
wie ik ben
ik ben
een meester
met vriendelijke groet,
frank kuhlmann
T: 0654248772
E: f.kuhlmann68@gmail.com
geen punten
geen punt is doen
geen punt is een overgang
geen punt is een nieuw begin
geen punt is relatie
zonder punt gaat het door
geen punt
ik ben tevens geen ‘prof’ hetgeen een verkeerd beeld zou schetsen van mijn verhaal ik wil juist de verbinding tussen de wetenschap en maatschappij maken en de titel ‘prof’ zou dit niet onderschrijven
Geachte heer de Blot,
ik heb vanmiddag (woe 21-08-) uw stuk gelezen dat een antwoord of een reactie moet zijn op een brief die mijn collega Liliane aan u heeft verzonden. Liliane heeft uw stuk uitgeprint en op een tafel van ons kantoor neergelegd zodat ‘wij’ dat zouden lezen…en daarover mediteren.
ik heb het ingezonden stuk van Liliane niet gelezen maar, uit uw antwoord maak ik op dat Liliane refereert aan de huidige situatie binnen onze organisatie. We sluiten de boel, onze activiteiten worden opgegeven hoe nuttig en nobel ze ook waren en we zullen binnen enkele maanden ontslagen worden.
Maar er zijn geen slachtoffers, tenminste ik heb binnen Carint Reggeland (de naam van de thuiszorg organisatie) in Deventer geen slachtoffers gevonden, wel medeplichtigen, inclusief mezelf, en dus volledig medeverantwoordelijk voor de gang van zaken. Wanneer dingen anders gaan dan we gewild hadden, is het de schuld van directie, van het management, van het bestuur…altijd buiten onszelf, ergens anders: en de ‘gewone’ medewerker? Zoals Liliane, ik en al de anderen? Zijn wij speciale mensen vrij van schuld? Wat een onzin. Laat we ‘down to earth’ zijn.
We zijn profiteurs, die gebruik en misbruik hebben gemaakt van allerlei dingen en middelen, in dit geval van de gelden die we ter beschikking hadden van het zorgkantoor, tot vroegtijdig complete uitputting van deze financiële bronnen, op een beschamende en volstrekt onverantwoordelijke wijze, die typisch is van de medewerkers die zich niet verantwoordelijk achten en voelen voor de financiën van hun organisatie.
U weet niet wat de achtergrond is – of deel ervan – van de crisis die CarintReggeland in Deventer heeft getroffen en het is en kan niet mijn bedoeling zijn deze achtergrond nu hier uit te lichten. Maar ik kan wel zeggen dat ‘het wel om mensen gaat’. Mensen (inclusief medewerkers zoals Liliane en ik) die deze situatie hebben gecreëerd omdat ze weigerden bewust te worden van evidente ernstige feiten en als volwassenen op te treden: iets dat we helaas nog niet kunnen.
Er zijn geen slachtoffers maar wel medeplichtigen.
met vriendelijke groeten
Vincent Melis
Ambulant Begeleider
Mooi blog dat aanzet tot denken. Mist op dit moment het menselijke gelaat? Volgens mij niet. Wat zich nu afspeelt, dat is het menselijke gelaat. Niet de bureaucratie of het systeem zijn de zgn. boosdoeners van deze veelomvattende crisis. De mens zelf is verantwoordelijk! En wat we nu zien gebeuren is het resultaat van hoe het grootte deel van de mensheid, onze samenleving, in het leven staat. En wij maken allemaal deel uit van deze samenleving en zijn ook allemaal verantwoordelijk voor wat er nu gebeurd. Ook jij en ik! De vraag is of we dat durven zien en daaraan durven gaan werken…
Ik denk dat het juist aan het systeem ligt.
Nederland en nog vele andere landen zijn Corporative Governments.
M.a.w. het zijn bedrijven.
Het menselijk belang is verloochend.
De mens wordt niet gezien als mens maar als onderpand.
Wij vallen ook onder de zogenoemde Admiralty Law. De wet van het water. Ook wel de wet van de handel. Of de wet van de bankiers.
Je zou denken dat wij mensen geen waterratten zijn. We leven immers op land. Zij menen van wel en gebruiken het volgende, te stuitend, dit argument: als je wordt geboren kom je uit moeders water! Uitgeluld!
Echt waar!
Bizar hè?
En als ik voor mijn zevende levensjaar geen testament maak, wat niemand doet omdat niemand het weet of mag weten, gebeurd het nagenoeg nooit en worden wij voor de corporatie als verloren op zee beschouwd.
Betekent geen rechten maar wel plichten?
HOE MOET, KAN IK HIER VERANTWOORDING VOOR AFLEGGEN?
Dit gebeurd tijdens het aangeven van mijn geboorte. Door mijn vader of moeder.
Ik, de geborene is hier niet bij. Mijn vader en de meeste vaders weten nog geen eens dat het zo gaat!
Er wordt een trust gekoppeld aan mijn PERSOON. Een persoon is juridisch heel iets anders dan mens.
De mens moet inkomen genereren en belasting betalen om de schuld die de corporatie is aangegaan met de bank terug te betalen.
Die schuld is zo groot dat deze niet meer terug te betalen is en daarom moeten wij de mens tot ons 70ste blijven werken.
De Staatshoofden zijn gekaapt door de banken. Bankiers.
Uiteindelijk gaat het altijd om mensen.
In een duurzame democratie zou het om dat welzijn en de voorspoed van die absolute meerderheid dienen te gaan. Niet louter banken-, politici en bestuurders zijn inmiddels de controle kwijtgesukkeld. De meeste mensen lijken zelf evenmin helder zicht te hebben op doel- zin-, richting en toekomstgerichte sociale samenhang…
Dat ligt eraan.
De bedoeling van de banken daar gaat het om.
Wie hebben de macht?
Hoe kun je als bank winst blijven maken? Oorlog is de beste manier. Politici en hun eventuele staatshoofden zijn ooit gekaapt door de banken. Dus zij kunnen er weinig aan doen.
De vrijmetselarij is grof vertegenwoordigt in de politiek. Een motto dat deze mensen bezighoudt is om van lood goud te maken.
Bankiers, met name een aantal families, heeft van lood goud kunnen maken.
Lood is niets en goud is alles.
Geld is niets, letterlijk. De bankiers scheppen geld uit niets. Dus het niets is lood en het echte geld dat u en ik betalen is het goud.
Op zich natuurlijk heel knap. Maar het is een grote hoax. Al zo’n 800 á 900 jaar lang. Als het al niet langer is.
Een bankier is niet geinterresseerd in de mens als mens maar als onderpand.
U moet inkomsten genereren en belasting betalen.
Dat hebben de Koningen en Keizers van vroeger beloofd om geld te kunnen krijgen.
Ze zijn gekaapt door de bankiers. ( ongeveer 8 families wereldwijd).
Dus we kunnen nog eens 100.000 Paul de Blots hebben maar dan verandert er nog niets.
U moet weten dat de Jezuieten ook ‘samenwerken’ met die bankiers families.
Het Vaticaan wordt gefinancieerd door een van die acht families.
Het Vaticaan wordt nu bestuurd door een Jezuiet.
De witte paus is vervangen door een zwarte. Trek uw conclusies.
Religie is niet juist geinterpreteerd. Het is tegenwoordig de manier om mensen tegen elkaar op te zetten. Elkander tegen elkaar opzetten is een ander woord voor oorlog creeren. Oorlog is er ook niet het wordt gemaakt. En wie financieert de oorlog?
De bank(ier).
Religies doen er niet toe. Het gaat om het geloof.
En als u het daar niet mee eens bent dan moet u ( in het algemeen) eens nadenken over die ene religie…….
De religie van geld. En wanneer is geld iets?
Als je erin gelooft!
Beste Paul,
Uit mijn hart gegrepen. Ooit schreef ik in O&O het artikel “Werden mensen maar als machines behandeld.” De titel moge voor zich spreken. Maar als iemand de PDF zou willen ontvangen dan volstaat een mailverzoekje aan mail ‘at’ ceeshoogendijk ‘punt’ nl. Ter ondersteuning en bekrachtiging van de constructieve, humaniserende beweging!
MvgCees
Geachte Paul en andere lezers,
Een mooie blog over het vergeten van de mens en het menselijk gelaat in de huidige tijd. En natuurlijk heb je gelijk. Bij mij gaf het ook een gevoel van “tja, gemakkelijk klagen en zeuren maar wat gaan we er nu aan doen?”. Gelukkig zijn er ook veel goede ondernemers die het menselijke gelaat niet vergeten. En ik ben blij met veel van deze goede ondernemers te mogen werken.
Er is ook een andere kant aan de crisis zoals hierboven in de andere reacties ook door sommigen wordt benoemd.
Alles wat gebeurd, heeft een reden. Dus ook deze crisis. Is het “het ontwaken” van de mens, het weer bewust worden van hoe de wereld werkelijk werkt?
Dan mogen we dankbaar zijn voor de huidige “machinerie”, de bureaucratie en het vergeten van het menselijk gelaat. Want al zijn sommigen al wakker, de meesten mensen slapen nog steeds. Veranderen doen we bijna nooit uit ambitie of goede zin, bijna altijd vanuit pijn. Pijn door verlies van je baan, het moeten verhuizen omdat je de hypotheek niet kunt betalen, etc. Zo brengt het gevoel van machteloosheid nieuwe creativiteit die je zonder dat gevoel nooit had gevonden.
Ja, het klinkt erg hard om het zo te lezen. En ik gun niemand het benoemde leed. Soms is het echter nodig om wakker te worden. Het is mijn filosofie op de huidige crisis.
Hallo Paul,
Het is lang geleden dat we elkaar gesproken hadden en toen was het thema ook mensen doen het en toch gaan we op wel een heel bijzondere manier om met mensen, met elkaar. Ik vind het trouwens fantastisch dat je nog zo veel energie heb (is voor jou vast ook heel gewoon) om steeds belangrijke zaken aan de orde te stellen, zoals je huidige kolom weer laat blijken; ben het helemaal eens met wat je schrijf, ik vraag me alleen af hoe je dergelijke patronen doorbreekt en ik realiseer me ook dat we soms wel moeten reorganiseren opnieuw moeten ordenen. Toch zie je vaak als eerste dat eigen mensen onder druk komen te staan en dat veranderingen door externe mensen zowel aan de top als in de operatie worden uitgevoerd; hoe zorgen we voor een balans in deze en hoe krijgen we het voor elkaar om de eigen mensen met respect toch kunnen laten inzien dat er zaken moeten veranderen in een omgeving waarin we continu in verandering zijn en dat we ook eigen mensen de waardering krijgen en de ruimte (de huidige populatie heeft ook gezorgd voor succes). Bedankt voor je energie, met vriendelijke groet René
Ik, rené wd, ben geen prof (weet niet hoe dit toegevoegd is); wilde dit wel even recht zetten
Deze nieuwe ondernemers zijn de mensen die ik graag op wil roepen op nieuwwerkers.nl.
Het zijn zij die beseffen dat de achterliggende eenheid meer inhoud een waardigheid geeft aan ons bestaan en zicht dus ook inzitten om die eenheid te bewaren….te herstellen…te helen…
De verschijningsvormen op de voorgrond in materie en bezit verliezen zo hun aantrekkingskracht als doel voor realisatie…de spirit is ontwaakt en wil zich laten zien…
Deze crisis heeft een grote impact op het voorgrond verhaal…wat nog niet zichtbaar is…maar door velen al wordt ervaren is dat het voor de achterliggende eenheid geen crisis is…maar het signaal dat de oproep bevat om te ontwaken….dan als je dat signaal in je zelf ontvangt en jouw oproep zich ook vertaalt in een taak en functie van vervulling…dan komt langzaam het besef dat de crisis geen crisis is..maar een geschenk van onze bron…die ons zo roept om onze ogen weer te openen en opnieuw te leren luisteren….
Om zo te kunnen zien en horen wat er werkelijk toe doet….
Dit artikel spreekt mij erg aan om een simpele reden: omdat het over mensen gaat!
Beste Paul,
Een juiste constatering die steeds wijder om zich heen grijpt en ook duidelijker wordt. Ondanks dat protocollen gevolgd worden, ontbreekt de menselijke maakt op alle fronten en sectoren.
De uitdaging is om hier een balans te vinden waarin arbeidsvreugde, gezonde toekomst en excellente prestaties samen kunnen gaan. Dit betekent een gezamenlijke zoektocht naar de juiste om tot zinvolle antwoorden te komen.
Dat vraagt om tijd te nemen om dieper te gaan denken en breder kijken dan te blijven steken in de dagelijkse beslommeringen, procedures en structuren. Er is hoop zolang er mensen en organisaties zijn die het verschil willen en kunnen maken.
Hartelijke groet,
Asha Nagesser
Gelezen
–
Straatvegers in de Haagse Schilderswijk © ANP.
Door bezuinigingen verloor Hagenaar Harry (53) 3 jaar geleden zijn baan als straatveger. Nu hanteert hij als werkloze opnieuw de bezem en de prikker, in ruil voor een bijstandsuitkering. ‘Ik krijg 400 euro per maand minder dan vroeger,’ verzucht hij in het AD. ‘Ik voel me uitgebuit, als een slaaf.’
De Hagenaar begrijpt er niets van dat hij geen gewoon contract kan krijgen, zoals destijds. ‘Ik doe precies hetzelfde werk, werk dat hoognodig moet worden gedaan in de stad. Dan wil ik daar ook net als voorheen naar worden betaald.’
De Haagse wethouder Henk Kool (PvdA, sociale zaken) benadrukt dat er geen sprake is van een tegenprestatie voor de bijstand. ‘Dit zijn re-integratietrajecten,’ zegt zijn woordvoerder. ‘Het is goed dat werklozen werkritme en -ervaring opdoen.”
‘Ik dacht dat ik gek werd toen ze me dat vertelden,’ reageert Harry. ‘Werkervaring opdoen? Ik heb dit werk toch al jaren gedaan?’
Geachte professor de Blot,
Wanneer ik over al het geld in de wereld zou beschikken, maar niet over mensen om het werk te verrichten zou er niets gebeuren. Wanneer er geen geld zou zijn en ik over alle mensen in de wereld zou kunnen beschikken, dan zou ik wonderen kunnen verrichten..
Bedrijven ontslaan medewerkers. Vanwege de slechte economische omstandigheden zijn zij genoodzaakt tot inkrimping en het omlaag brengen van financiële uitgaven. Als dat de enige reden zou zijn zou ik minder zorgen hebben voor de toekomst. De economische crisis gaat hoe dan ook een keer voorbij. Als het beter gaat komt er vanzelf weer behoefte aan personeel en vinden de mensen die nu werkloos zijn wel weer een baan. Maar zo werkt het vrees ik niet. De technologische en digitale vooruitgang heeft het mogelijk gemaakt dat veel functies konden verdwijnen. Ondersteunende en productiewerkzaamheden zijn op grote schaal vervangen door digitale processen. Daar komt geen werknemer meer aan te pas. Bedrijven maken daar in deze tijd dankbaar gebruik van. Volgens mij realiseren wij ons niet dat dit functies zijn die in de toekomst veelal niet meer terug zullen komen. Ook niet als de economie aantrekt. Hoe moeten deze mensen hun boterham gaan verdienen als hun uitkering beëindigd is? Mijns inziens komt er in de toekomst behoefte aan medewerkers met kwaliteiten die het gros van de huidige (ontslagen) werknemers niet heeft.
Naar mijn idee is de impact op het privéleven van de medewerker dus vele malen groter dan de impact op het reilen en zeilen van bedrijven.
beste Paul,
Wat een herkenbaar verhaal, helaas. Wel recht uit het hart! Jaren geleden kocht ik ‘WereldwijdWij’ een boek van Jaap Westerbos. Het is actueler dan ooit! Vooral ter inspiratie om te zoeken naar alternatieven met elkaar….Van hoofd naar hart en van doen naar voelen. Als we daar mee beginnen wordt onze wereld weer menselijker en kan de nieuwe economie een plek krijgen met plaats voor iedereen! Daar blijf ik in geloven!
Zelf zit ik momenteel in de ziektewet. Vanmiddag had ik een gesprek met een arbeidsdeskundige. Ik heb geen wereldbaan als kassamedewerkster in de supermarkt maar het is wel een baan. Ik ben zestig jaar en ik hoor die maars al en ik zeg dat ik nog wil werken, ik wil me nog inzetten op de arbeidsmarkt. Samen met de arbeidsdeskundige zijn we overeengekomen het re-integratieproces in werking te stellen. Het heeft geen zin om dat nog een jaar uit te stellen…..ik ga niet nog een jaar achterover hangen en niets doen. Als wereld hebben we een probleem, ik ben niet bij machte om dat op te lossen…..Ik neem wel de verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven….misschien komt mijn diploma therapeutisch counselor toch nog van pas nu……Ik kijk naar de mogelijkheden en niet naar de onmogelijkheden. Ik zou graag de wereld willen veranderen en dat doe ik door datgene te doen wat ieder mens zou moeten doen. Het leven leiden wat zei willen leiden…eigen verantwoordelijkheid nemen, wanneer iedereen dat zou doen en de vinger niet naar een ander zou wijzen……wordt het nog eens wat en komt het uiteindelijk toch nog allemaal goed.
Ik ben pas met ontslag gegaan, na 11 jaar werkaam te zijn geweest bij hetzelfde bedrijf. Vol passie en loyaliteit ben ik werkzaam geweest.
Nou kan ik daar verdrietig over zijn en niemand aanraden om bij dat bedrijf ooit nog te gaan werken, maar zo steek ik niet in elkaar. Zij doen wat hun het beste lijkt om te overleven, dat wat ze altijd hebben gedaan en ondertussen proberen ze te veranderen. Transformeren in een vliegend vliegtuig hoorde ik wel eens. Dat wat zij altijd hebben gedaan, reorganiseren, dat werkt niet meer. Want het systeem waar we in leven, waarbij de mens niet centraal staat, dat werkt niet meer, dat werkt alleen voor de allerrijksten zou je zeggen, maar die zetten zichzelf centraal.
Maar een systeem, organisaties, de rijkste, de overheid, de politiek, de machteloosheid de schuld geven, of schuld afschuiven, dat werkt ook niet meer.
Wij moeten voor ons zelf de verantwoordelijkheid nemen.
En dat is best moeilijk vind ik zelf. hoe vaak ik me niet verschuild heb achter allerlei situaties, details of regels. in een groot bedrijf gaat dat ook prima, aan het einde van de maand krijg je toch je salaris.
Maar dat werkt ook niet meer.
Ik word er steeds bewuster van, elke dag word ik er weer mee geconfronteerd.
Maar wat ik ook zie zijn mogelijkheden. Doordat ik verantwoordelijkheid neem, ontstaan er nieuwe mogelijkheden, ontmoet ik nieuwe mensen, en krijg ik nieuwe inzichten.
En diep van binnen geloof ik dat we samen hierdoor een andere wereld kunnen creeeren. Er zijn al zoveel mooie kleine initatieven, mensen goed bezig. Ze hoeven alleen verbonden te worden.
Inderdaad, ook ik krijg de indruk dat mensen steeds vaker bij veel bedrijven en organisaties als inwisselbare losse onderdelen worden gezien. En dat gevoel heb ik de laatste decennia al helemaal bij dieren die als productiedier worden gehouden. Van de dieren worden zelfs ongevraagd een aantal voor het dier zelf niet onbelangrijke ledematen afgesloopt, zoals bijvoorbeeld de hoorns van koeien, de snavels van kippen en de staarten van varkens. In feite gebeurt dit omdat wij mensen deze dieren te dicht op elkaar houden en ruimte en welzijn nog slechts beschouwen al een kostenpost.. De dieren kunnen totaal niet meer naar hun eigen aard en behoeften leven en gaan elkaar van de stress en verveling natuurlijk aanvallen of beschadigen. Gevolgen worden bestreden, maar oorzaken niet aangepakt. Die hele dierenindustriie, het is een onwaardige bedrijfstak. En het angstvlees en de vele antibiotica in hun lijven kunnen nooit goed zijn voor een mensenlijf. En zo is wat niet goed is voor dieren ook niet goed voor mensen.
Niets gebeurt zomaar. De huidige crisis op velerlei vlak, waarvan de economische crisis eigenlijk nog de minst kostbare crisis is, moet bij ieder individueel belletjes doen rinkelen als een wake-up call: Waar gaat het eigenlijk om in jouw leven? Waar sta jij voor? Wat zijn jouw waarden en kun je naar die waarden je leven leven of kun je jezelf herpakken en je leven een nieuwe wending geven?
Ongewenst ontslag kan zelfs soms een zetje geven. aan zo’n veranderingsproces. Crisis als kans. Niets gebeurt zomaar. En wanneer je uit jezelf niet tijdig stappen zet die heilzamer zijn voor jezelf en anderen dan helpt gedwongen worden van buitenaf soms een handje. Onverwacht en onbedoeld.
Hoe dan ook, ik denk dat wij met elkaar op deze aarde vertoeven om tot bewustwording en meer liefdevol omgaan met alles wat leeft te geraken. Laten we elkaar succes wensen op ieders eigen levensweg, met vallen en opstaan en hopelijk steeds beter in contact met ons innerlijk kompas, dat verbonden is met het grotere geheel en de natuur. en al wat leeft..
Beste meneer de Blot,
Dank voor alweer een blog naar mijn hart, waarin een lans gebroken wordt voor de spirit van menselijkheid.
Natuurlijk moeten ‘we’ de zaken (kunnen) nuanceren in een wereld die we langzaam maar zeker hebben ingericht zoals die nu is en natuurlijk zullen ‘we’ dan ook altijd weer excuses vinden waarom we nu eenmaal wel moéten bezuinigen, snijden en hakken. Maar dan nog praten we over de mens die telkens weer zodanig onderdeel van een systeem is dat die eraan wordt onderworpen. En zolang een systeem ongelijkheid voorbrengt of zelfs doet groeien is het van belang daarover als menselijk mens aan de bel te trekken. Het is dan ook juist daarom dat ik dankbaar ben voor een blog als deze.
Heel veel mensen kunnen inderdaad gemakkelijk toe met 20% minder als ze beseffen dat minder luxe helemaal niet erg is, maar het klinkt me altijd nog wat té gemakkelijk als ik mensen, die financieel geen persoonlijk dreigende (geld- woon- of brood-)nood kennen, hoor zeggen dat ‘we niet zo negatief en somber moeten zijn.’ Ik vraag me dan af of zij zich dan wellicht moeilijk kunnen verplaatsen in de toestand van de steeds groter wordende groep van mensen die financieel aan de grond zitten of dat zij het misschien bewust van zich af willen schuiven omdat de realiteit een negatieve, onrustige uitwerking heeft op de gemoedsrust.
Even tussendoor: 20% van 100 of 50 is toch iets rianter dan 20% van 10 of 5……
In mijn praktijk maak ik in dit opzicht dikwijls mee dat mensen realiteit verwarren met negativiteit. Ze zijn niet toegerust op de realiteit omdat ze geen dieper contact (meer) met zichzelf hebben (persoonlijke spiritualiteit) en uit angst schuiven ze die harde realiteit dan ‘liever’ van zich af, om het vervolgens als ‘negativiteit’ te bestempelen. Dat is overigens meestal geen boze opzet omdat er onbewuste aspecten aan zitten.
De feiten wijzen uit dat er een menselijke teloorgang gaande is. Armoede neemt toe op alle vlakken; financieel, maatschappelijk, sociaal, spiritueel, etc.
Om de realiteit op positieve wijze aan te kunnen, zullen we bewust moeten blijven/worden van onszelf en niet alleen van de technische aspecten van onze maatschappij/economie. Hiervoor zullen we niet alleen dieper in onze ingewikkelde systemen (die veelal gebaseerd zijn op het verwerven van geld en macht voor een selecte groep) moeten kijken maar ook dieper in onszelf moeten ‘graven’ om te weten wat je in je hebt waarmee je (nog wel) verder kunt, zodat je beter toegerust bent op ‘zwaar weer’.
Ontkenning van de menselijke teloorgang heeft geen zin als we het beste met de mensheid voor hebben. Medici en geestelijk hulpverleners zien de groei van emotionele en geestelijke nood, die voortkomt uit de toenemende (algehele) onrust en – armoede. Wanneer zij de feiten zouden negeren zouden ze niemand meer kunnen helpen. Je moet er niet aan denken want hulpverlenen begint immers met begrip tonen (eerste hulp bij stress), zodat de hulpbehoevende zich in zijn/haar eigen realiteit erkend voelt.
Wanneer ‘we’ uit zouden gaan van het vastliggende feit dat elk mens naar erkenning) verlangt (voor wie hij is en wat hij kan) en bereid is daar persoonlijke inzet (ontwikkeling) tegenover te stellen, zou dat al een hele verbetering zijn. En dan gaat het hier niet over de erkenning die je alleen met de mond beleid terwijl je de polarisatie zijn gang laat gaan.
Wanneer we durven te roepen dat (menselijke) gelijkheid in de wereld belangrijk is dan kunnen we ons de mensheid vast en zeker ook voorstellen als een (persoonlijk) lichaam waar je goed mee om wilt gaan. Iedereen weet dat verwaarlozing (achteloosheid) op een enkel vlak tot een ongezonde situatie kan leiden die uiteindelijk, wanneer je er geen aandacht aan schenkt, tot algehele afbraak van dat lichaam kan leiden. Wie zuinig wil zijn op zijn lichaam weet dat hij bewust en alert moet zijn. Gezondheid gaat dan boven alles.
Kortom: Uitsluitend focussen op geld en andere machtssystemen die daarmee verweven zijn, gaat de mens in de basis niet helpen, vooral als je onder ogen durft te zien dat de persoonlijke veilige basis van steeds meer mensen in het gedrang komt. En het kan lang of kort duren maar eens zal die mens zich als een kat in het nauw gaan verzetten. En daar hopen we natuurlijk voor behoed te blijven.
Erkenning voor de dagelijkse realiteit (die een optelsom is van meer mensen (en dieren) dan alleen jijzelf en/of de groep waarin je verkeert) en daarvoor persoonlijk verantwoordelijkheid te (durven) nemen lijkt me een menselijke basis we op totaal andere wijzne naar oplossingen kunnen (leren) zoeken.
Ondanks al het ge-maar vanuit het geloven in – en vasthouden aan (wankele en destructieve) systemen is het de mens die de mensheid met (mede)menselijkheid kan dienen. Daar moet je dan wel de spirit voor hebben.
Ik wil reageren op de volgende zinsnede in het verhaal: “Daarom is het nodig de machtsstructuur en de geldzucht af te breken….”.
Ik ben van mening dat het niet nooodzakelijk is de machtstructuur of het verlangen naar geld af te breken. Zolang een machtstructuur niet corrumpeert en geldzucht niet ontaardt in een zelfzuchtig streven lijkt me dit prima instrumenten om zaken voor elkaar te krijgen. Echter door de idee dat men elkaar niet echt nodig heeft kan dit zover komen. Gemeenschappen van dieren steunen elkaar omdat ze elkaar nodig hebben voor de overleving van de soort. Dit schijnt bij mensen anders te verlopen. De mensensoort is een vreemdsoortig fenomeen, die net als cellen die hun eigen gang gaan in weefsel, soms zorgen voor ziekte en verderf. De mens functioneert waarschijnlijk op haar best wanneer het uitermate slecht met hen gaat en ontstaat pas dan de drang om er echt iets aan te doen wanneer men echt niet verder kan. Dit proces is nu gaande, het gaat dus juist goed met de mensensoort omdat een katharsis over het algemeen heilzaam kan uitpakken. Nieuwe wegen, nieuwe kansen, misschien niet voor direct betrokkenen maar wel voor volgende generaties. Echter, de natuurlijke herstelkracht is groot maar er zit wel een grens aan en dat dienen we terdege te beseffen.
Beste meneer de Blot, beste Paul,
Ik kan je helemaal vinden in deze mooie collumn. Echter, ik mis hierin het gedrag van de mensen zelf. Het ‘vroeger’, waarna je verwijst, kenmerkte zich ook door een beperkt uitgave patroon, een hoge loyaliteit, plichtsbesef en dergelijke. Ik zie om me heen, jongens die zonder enige serieuze vorm van onderwijs of werkervaring, een hoog salaris willen, de nieuwste en duurste merkkleding dragen, zich in de schulden steekt voor i-phones en andere minder belangrijke zaken, of een snorkelhypotheek hebben afgesloten. Bij enige tegenslag is het gevolg erg groot, zoals we helaas overal om ons heen zien.
Met andere woorden, we moeten ook aan de kant van de (ontslagen) werknemers een tekort aan verantwoordelijkheidsgevoel waarnemen. Buiten de verantwoordelijkheden die liggen bij de werkgevers, zal ook een werknemer zijn euro goed moeten besteden (of sparen).
De crisis is niet iets tijdelijks, het is de nieuwe waarheid. Het is waarschijnlijk dat mensen die nu hun baan zijn verloren, deze niet snel in eenzelfde vorm zullen terugkrijgen. Door de crisis zijn bedrijven op zoek gegaan naar nieuwe manieren van produceren, in veel gevallen zonder personeel, of door het personeel anders in te zetten.
Pas als we allemaal zien dat de ‘energie’ verandert, zullen we als collectief stijgen naar nieuwe ongekende hoogten. Dat heeft het verleden in Nederland, maar ook in andere landen regelmatig laten zien.
Verleden : wij zijn erg verwend met levenslange banen. Er verandert zo veel in onze maatschappij en ook dit item gaat er aan.
Voor de toekomst: denk aan de mentaliteit van onze Nyenrode oprichters :
er op uit naar het buitenland om Nederlandse producten te gaan verkopen.
Dat betekent als kleine zelfstandige er op uit trekken. Nyenrode maakte je daar voor klaar. Deze mensen zullen met hun creativiteit nieuwe producten/diensten gaan bedenken en op de markt brengen.
Nu nog de overheid om de kleine zelfstandige de gelegenheid te geven om zijn handel uit te venten.
Beste Paul,
Je weet het altijd weer goed te verwoorden waar de echte kern om draait!
Hartelijke dank nog voor de presentatie van vorig jaar bij de afscheid van Maarten’s pensioen (kpn). Het heeft bij mij enorme indruk gemaakt.
Hartelijke groet,
Ruud
Het gaat nog steeds over geld, na alles wat we al over ons heen hebben gehad……nog steeds gaat het over onze tot hoogst verheven materie Geld! De sleutel tot ontmanteling van de macht van het geld, ligt bij het individu. Wij moeten ons weer beseffen wie wij werkelijk zijn en hoeveel authentieke kracht een ieder van ons bezit.
Daarvoor is een persoonlijke ontwikkeling de enige weg en dus zal de tijd waarbij wij de verantwoordelijkheid voor ons ‘leven’ buiten ons zelf neerleggen en zoeken moeten stoppen.
Ghandi sprak ooit de woorden die deze crisis (waar hebben we het over, eigenlijk) “Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor de hebzucht”. Waarheid toch? Is dat niet de angel van onze crisis? Angst en hebzucht, laten we daar eerst maar eens op zoek gaan bij al die geestelijk arme rijken.
Terug naar werkelijke waardes, terug naar genoeg i.p.v. meer wat lijdt tot armoede en ellende, ziektes door overdaad. Meteen zullen veel mogelijk toekomstige problemen die ons door de media worden voorgehouden zoals een tekort aan voedsel en wat al niet meer, spontaan verdampen.
Een warme hartsgroet,
Ron Cornelisse.
dat heb je weer goed gezegd Paul
je neef Freek
Het is helemaal waar helaas, in deze tijd zullen we w.s. eerst onze identiteit moeten verliezen of loslaten, voordat we een kunnen zijn met het grote Geheel. Bedankt Paul voor de duidelijke omschrijving van wat er speelt op dit moment in de wereld. Maria
Beste paul,
Ik deel volledig deze mening. Ikzelf ben ook kleine zelfstandige. Ik zie het probleem overal om mij heen, daar ik op eenzelfde wijze mijn vorige baan ben verloren door bezuiniging en reorganisatie. Ik heb mezelf toen een doel gesteld. Om te delen met anderen. Om in mijn werkgebied zoveel mogelijk mensen te kunnen laten meeliften. En om zo hetgeen tegen te gaan. Ik kies ervoor om mensen voorop te stellen. Ik hoop dat dit zal resulteren tot een kleine groep mensen die bewust is, van het feit dat saamhorigheid een krachtig iets is. Samen met deze fijne groep mensen hopen we, anderen te kunnen aansporen om bewust te kiezen voor elkaar. Om elkaar te helpen en steunen in deze tijd van crisis. Dat men zich weer goed kan voelen, en dat men door samenwerkingen weer inziet dat mensen voor mensen en met mensen, het mooiste is wat er bestaat. Ik dank u voor dit goede onderwerp.
Mvg
Franco Di Maio
Beste Paul,
Ik ben het eens over het belang van de menselijke maat, maar dat ontslag radicale kapitaalvernietiging is zou ik willen nuanceren. Bedrijven kunnen om diverse redenen mensen ontslaan, zoals om te voorkomen dat men failliet gaat, internationale concurrentie, veranderingen in de vraag, nieuwe businessmodellen, etc. Bovendien moeten we oppassen ons niet te veel door de media te laten beinvloeden. De media richten zich veelal op slecht nieuws, met het bijkomende gevaar dat we ons laten beinvloeden door het negatieve en daar uiteindelijk ook naar gaan handelen.
Ik zou willen stellen dat de financiele crisis ook een spirituele component heeft blootgelegd. Belangrijk in het spirituele en economische kader zijn vragen als: wat zijn onze waarden en normen? Wat vinden we nu werkelijk belangrijk en waarom? Is het erg om 20% minder te verdienen en wat zijn de consequenties daarvan? Hoe vertalen we de vermeende crisis naar kansen en mogelijkheden?
Verandering is een constante en als we daar beter meer leren omgaan, dan gaan we vanzelf de goede kant op.
Hartelijke groet,
Marcel Wiedenbrugge
De crisis van deze tijd is de crisis van de geestelijke armoede op alle vlakken en op alle niveaus… zolang daar niets aan gedaan wordt, vanaf de prilste kinderjaren, maken we geen enkele kans op verbetering.
De fragmentering van ons ganse wereldbeeld ligt aan de basis van die geestelijke armoede. De oplossing hiervoor ligt in de uitwerking van een holistisch wereldbeeld, een “nieuwe levenskunst voor het Westen”.
Of, zoals Mark Engel het schreef in zijn inleiding tot “Steps to an ecology of mind” van Gregory Bateson: “The essence to all our problems is bad thinking and the only remedy to that is better thinking.”
ik denk dat er een synergie is (als je dat zo kunt noemen) tussen de robot-maatschappij (waarin mensen met elkaar communiceren via en als robots) en de manier waarop mensen worden behandelt (als machines).