De ramp op de Filippijnen heeft diepe indruk op me gemaakt, des te meer omdat ik bij één van de vorige rampen, in 1969, in de Filippijnen was. Nog meer indruk heeft op mij gemaakt dat Nederland in korte tijd 28 miljoen euro bijeen heeft gebracht. Dat is de kracht van ons volk, met inbegrip van alle buitenlanders die ook in Nederland verblijven. Hoe is het mogelijk dat een volk met zo’n rijk menselijk vermogen in eigen land zo machteloos is om de crisis te boven te komen. De werkloosheid is een ramp, vooral onder jongeren. De voedselbanken nemen toe. De zorg loopt gevaar.
Het is de denker Augustinus die aantoont dat de kracht van mensen bestaat uit het activeren van de eigen innerlijke vermogens. Die innerlijke krachten van de mens vormen zijn rijkdom. Het zijn vooral de geestelijke vermogens van het hart die verstikt raken door de sterke rationalisatie. Ons rechtssysteem en bureaucratisch beleid heeft deze vermogens zo sterk verknipt en gedigitaliseerd, dat de menselijkheid in ons eigen beleid verloren is gegaan. De innerlijke kracht is verloren gegaan en is ontaard in verzet.
De natuurramp op de Filippijnen raakte het hart van de mensen en activeerde de sterkste innerlijke krachten van de mens: zijn medemenselijkheid en liefde voor de mens in nood. Die energie kon ongeremd stromen zonder bureaucratische protocollen. Dan speelt geld geen rol meer, want het gaat om mensen. Door deze vrijheid krijgen de mensen de mogelijkheid zich als mens te ontplooien. Als we erin zouden slagen onze bureaucratische verstikking te verzachten en de juridische verharding tegen te gaan, kan er in Nederland ook energie vrijkomen om onze eigen crisis te overwinnen. Corruptie en hebzucht zijn niet uit te roeien en zullen altijd blijven bestaan, maar ze zullen het leven niet domineren.
In Het Parool van 23 november wordt beschreven hoe in ons land een broeiende afkeer van Nederland groeit. De bureaucratische verknipping schept een hokjesgeest die de tegenstellingen verscherpt en de spirituele rijkdom verstikt. In kleine gemeenschappen zien we hoe mensen elkaar helpen, hoe allochtonen vertrouwd raken met de Nederlandse taal en cultuur, zonder dat er regelgeving voor nodig is. Men voelt zich voor elkaar verantwoordelijk. Zodra de bureaucratie zich via regelgeving daarmee bemoeit komt de stroom van menselijkheid tot stilstand. De hulpverlening wordt gebureaucratiseerd, wordt onbetaalbaar en stopt. Ons volk is rijk genoeg, zowel in economisch als spiritueel opzicht, om deze rijkdom te delen. Hoe komt die stroom van menselijkheid weer tot leven?
In memoriam
Beste Paul,
Eerst een inhoudelijke opmerking; daarna een paar algemene opmerkingen.
De door jouw beschreven kanttekeningen m.b.t. de bureaucratie is al bijna 100 jaar oud. De Duitse socioloog Max Weber (1864-1920)heeft zich o.a. nadrukkelijk bezig gehouden met deze organisatievorm en daarmee zowel de voor- als nadelen in kaart gebracht. Niet veel nieuws dus.
Dat brengt mij vervolgens bij een paar algemene opmerkingen.
Wat ik in jouw blogs mis is een verdieping van een thema dat jij aankaart in meer spirituele zin. Daarin zou je ons als lezer kunnen meenemen, zaken kunnen duiden en in spirituele termen nader kunnen verklaren en analyseren. Het blijft te algemeen.
Wat ik tevens mis tot nu toe is een reactie van jouw kant op alle reacties die steeds op jouw blog verschijnen. Daarmee doe je degene die reageren te kort en je neemt ze niet serieus. Het wordt dan een sfeer van “like” als bij andere vormen van social media.
Leuk wellicht voor jou maar de kritische lezer van jouw blogs kan er verder niets mee.
Dat brengt mij bij een derde punt. Waarom een blog als je toch niet gaat reageren op de ingezonden reacties. Als je slechts kiest voor louter publiceren is het fair om op voorhand aan te geven dat je op geen enkele reactie zult reageren. Helder voor de lezer.
Blijft over de inhoudelijke reacties op jouw blogs. Wellicht dat daar nog het winstpunt zit voor de lezer. Uiting kunnen geven aan je eigen gevoelens en onmacht. Maar hebben ze daar jouw blog voor nodig?
Like 😉
Ik heb ook al eerder Paul gevraagd om te reageren. Daarnaast waren er meerdere mensen die zich stoorden aan de titels die ze ongevraagd voor hun naam kregen. Nul reactie. En als klap op de vuurpijl heb ik laatst een reactie ingestuurd via deze website, waarom mijn laatste reactie niet werd geplaatst. Nul reactie. Ik vind dat spijtig. Daarmee geef je geen goed voorbeeld…
Beste Paul,
Wederom een helder beeld en ik sluit aan bij andere reacties: jammer dat de verharding van de maatschappij er is, maar aan de andere kant mooi om te lezen dat ook ik niet de enige ben die het ervaart en er wat aan wil doen, dat geeft mij een positief gevoel. Ik probeer dagelijks in mijn eigen omgeving menselijkheid voorop te zetten en mijn gevoel voorrang te geven. Voor mij werkt dat, al is doorzettingsvermogen vereist:)
Onlangs kwam er op TV een mooi fragment langs bij Ivo Niehe. Een oude opname van een interview met wijlen Moeder Theresa. Op de vraag van Niehe naar haar geheim, gaf zij het antwoord:”Keep on giving until it hurts” (of woorden van die strekking). Over doorzetten gesproken..
Beste Paul en anderen,
De stroom van menselijkheid ‘leeft’ al volop op vele plekken is mijn waarneming.
@ Ronald, ik ben het met je eens dat het er om gaat om dit in vrijheid met elkaar te bespreken en te delen. Ik zou daar aan willen toevoegen om ook gewoon samen te doen, elkaar te steunen, en initiatieven met elkaar te nemen waar dat enigzins mogelijk is.
Niet eenvoudig inderdaad is het om op een hoger schaalniveau onze zelfgebouwde systemen en specialisatie-hokjes/sectoren (silo’s in de woorden van Jan Rotmans) te doorbreken. De enige weg in mijn ogen is het om de verschillende stroompjes met elkaar te verbinden, ze zichtbaar te maken en te laten aanzwellen, tot een niet te negeren onderstroom. En juist daar komen we onszelf tegen….want over de vraag wie het juiste pad volgt, om maar een tweedeling te noemen…. naar binnen….of naar buiten…weten we elkaar nauwelijks te vinden. Wat we onderschatten denk ik is dat we ook zelf moeten leren om samen te werken met mensen die niet op alle aspecten in ons straatje passen, maar wel het hart op de goede plaats hebben.
ps. Ik ben blij Paul dat je de hoop van Augustinus weer laat ademen in deze column…
Groet,
Dhian Sioe
Allereerst dank voor weer de woorden die me erop wijzen dat ik niet alleen ben. Dat klinkt sneu, maar ik moet zeggen dat ik helaas zie om me heen dat ik op een plek woon waar een kleine leefgemeenschap voor elkaar lijkt te zorgen maar de grond helaas niet zo mooi is als het eruit lijkt te zien. Het elkaar helpen en gewend laten maken van andere mensen vindt hier geen commonground ; het ‘ we doen het zelf wel’ resulteert in de roep om een Leider, die manipulatie en intimidatie niet schuwt waar men zich voor omkeert en de kop in het zand steekt ‘ zolang ik het maar niet ben’. De onderlinge afhankelijkehden door politieke partijen, verenigingen en meer heen zorgt ervoor dat we elkaar ‘niet afvallen’, maar dat zorgt ervoor dat de grootste mond, de grootste manipulator de touwtjes in handen heeft. En ik zie het op meer plekken en breder, richting de gemeenteraadsverkiezingen in kleine gemeenschappen waar de lijsten op zijn zachtst gezegd niet democratisch worden bepaald en wie dat wel wil doen op tiranieke wijze verwijderd wordt. Hoe kan je in je eentje of met zijn tweetjes zo’n tij keren? Hoe kunnen we zorgen voor een verdere verbetering van onze democratie zonder hem weg te gooien? Want we vallen terug. De verhoudingen verharden zich en de bestaande oude structuren en belangen verweren zich met hand en tand. En dat geeft grond voor …Ikzelf doe mijn uiterste best om de positieve leefwijze hier te blijven uitdragen maar het kost moeite , heel veel moeite.
In een zin: controle is goed, vertrouwen is beter. Dat laatste -vertrouwen- moet hier en daar wel hersteld en (terug)verdiend worden in ons land. Begin bij jezelf en in het klein.
Geachte heer,
Uw column geeft helaas het beeld aan waar we allemaal in verstrikt zijn geraakt. De enorme bureaucratie en het zgn. hokjes plaatsen en bemoeienis van regering, gemeentes en andere overheidsinstellingen heeft ons lam geslagen en ook ondergetekende was altijd een trotse nederlander, nu enkel nederlander die met leden ogen aanziet wat onze overdreven bemoeizucht en regelgeving met zich meebrengt. We schreeuwen allen om lucht, innovaties en verlangen naar een tijd dat Nederland stond voor vrijheid en handelsgeest. Nederlanders zijn inderdaad als geen ander in staat om samen te vechten, samen te delen en samen een vuist te maken tegen onrecht of overmacht zoals in de Fillipijnen is gebeurd. Even was ik weer een trotse nederlander over wat wij met zijn allen konden betekenen voor de Fillipijnen en heb hier uiteraard ook aan bijgedragen en ga in januari tevens daar helpen. Even was nederland wat nederland ooit was. Ik hoop dat uw column nederlanders weer wakker schudt en nog meer de bemoeizucht van onze overheden
Grappig: ik hoor in mijn toch sterk corporate vrindenkring steeds vaker een nieuwe invulling van de democratische rechtsstaat: eentje waarin de overheid niet terugtreedt, maar de burger het initiatief terugpakt.
– Broodfondsen (onderling antwoord op het ontspoorde Arbeidsongeschiktheidsvraagstuk)
– FaceBook-pagina’s à la Marktplaats waar overtollige goederen gratis aangeboden worden (loopt als een rein, zowel aan vraag als aanbodzijde).
– Thuiszorginitiatieven die professionele cq ambtelijke aanbieders buitenspel zetten.
The Economist schreef vorige maand dat de democratie een kuchend, haperend en bij lange na niet perfect systeem is. En vanuit die imperfecties bij elke crisis de ruimte vindt om zichzelf opnieuw uit te vinden.
Lees ook De Correspondent van vandaag, die zich afvraagt of liberaal niet ook de oorspronkelijke ziel (en de weg) kwijt is: https://decorrespondent.nl/411/het-lege-liberalisme-van-mark-rutte-co/14476779999-49bacbb2.
Tekortkomingen terecht, maar remedie is niet aan te geven, Anders dan : als het economisch weer goed gaat, dan wordt alles weer beter. Voer voor Den Haag en Brussel
Beste Paul,
Dank voor dit heldere verhaal.
Gelukkig zijn er altijd mensen, waaronder ikzelf, die ondanks of dankzij jaren van overwonnen tegenslagen/uitdagingen daar juist sterker en positiever door zijn geworden.
Ik ben en zal nooit vergeten hoe wij als mensen eigenlijk met elkaar om zouden kunnen gaan.
Mijn leven is mijns inziens bedoeld om mede via mijn werk die spirituele en economische stroom weer op gang te brengen door mijn verworven innerlijke rijkdom die ik graag wil delen.
Hartelijke groet,
Catharina
Beste Paul,
In reactie op je column komt bij mij het beantwoorden van je vraag: ‘Hoe komt die stroom van menselijkheid weer tot leven?’ naar boven.
In mijn geval geldt dat ik begin bij mezelf. Dit omdat het altijd bij jezelf begint en omdat als je het buiten jezelf legt of zoekt, je dit afhankelijk maakt van de ander. Dit buiten jezelf leggen, gaat gepaard met krachtverlies.
Indien mensen er voor open staan kan en wil ik hen helpen om van hun eigen krachten gebruik te maken en deze krachten te herkennen.
Verder wil ik je zeggen dat ik het fijn vind om je columns te lezen. Fijn dat je dit met ons deelt.
Hartelijke groet,
Suzanne Groot
Beste Paul,
Bedankt voor je prachtige analyse en verhaal. je vraagt je af hoe het tij kan kantelen in Nederland? Ik heb goede hoop vanuit de gedachte: ‘het moet eerst erger worden wil het beter worden.’ De wrevel over (de eigen) overorganisatie in Nederland wordt steeds groter. Nog even en we geven ons over. Nog even en we pakken, mens voor mens, onszelf bij het nekvel, openen ons hart voor elkaar en om de moed te laten binnenstromen. Nog even en we staan allemaal op. Vallen elkaar in de armen en gaan met een enorme, bezielende, hartverwarmende en daadkrachtige levenslust aan de slag.
@Nico, chapeau voor deze spitse feedback op een constructief prikkelende column.
In de laatste Troonrede klonk tot twee maal toe het woord “Participatiesamenleving”.
Vele Vlamingen hebben zich afgevraagd of onze Koning in zijn rede niet onbewust een pleonasme heeft uitgesproken?
Het Nederlandse Genootschap Onze Taal heeft echter volstrekt anders geoordeeld. Participatiesamenleving werd immers uitgeroepen tot woord van het jaar 2013! Wij dienen hier vanaf 2014-2018 zelf vorm en inhoud aan te geven…
In dat opzicht is de column: ‘Zijn wij Blind?’ weer tamelijk actueel. Zie (reacties) op: http://www.commercieelexcelleren.com/columns/schaap-adank-blind/#!
Vlaanderen heeft al vanaf 1959 op inspirerende wijze vorm en inhoud gegeven aan dit prachtige woord. Wij kunnen ons vanaf nu dus mede laten inspireren door de strategie en vele constructieve ervaringen van http://www.bzn.be/nl/home
Ik kan alleen voor mij zelf spreken. Geconfronteerd en bewust van de duisternis die mij omgaf, werd en voelde ik mij weer geroepen door het licht. Die heeft mij veel innerlijke vrede gegeven, die ik ook vrij delen mag. Bewustzijnsgroei, waar wij hier eigenlijk over spreken is gelijktijdig een individueel en collectief proces. De duisternis, hoe zwaar die ook mag voelen op dit moment, blijkt uiteindelijk toch ook weer de belangrijkste drijfveer en stimulans te zijn voor de mensheid op haar reis naar het licht. Een reis die collectief wordt gedreven, maar uiteindelijk haar aanvang vindt bij elk individu die ervoor kiest, om haar te ondernemen. Gelukkig, nu ik onderweg ben, zie en herken in steeds meer mensen die het zelfde beleven. Het enige wat volgens mij nog ontbreekt is de durf en vrijheid om daar met elkaar over te spreken. Iedereen die daar een stap toe zet, geeft voor mij invulling aan het door jou benoemde menselijke leven.
Bijzonder mooi beschreven in een kort stukje tekst Paul! Dank u wel! Smile op mijn gezicht!
Zoveel potentiële mogelijkheden in de mensen die niet worden benut maar de nek om worden gedraaid. Het is om te huilen.
En wat is er enorm veel mogelijk als we het willen omarmen. Maar waar te beginnen? Veel mensen vragen het zich af.
De frustraties lopen hoog op om eindelijk een uitweg te vinden bij deze grote ramp.
De innerlijke weg is nog geen gemeen goed maar met zoveel spirituele mensen, coaches en bewust ondernemende mensen met deze verlangens blijf ik geloven in een omslag. Augustinus resoneert met mij.
De stroom komt weer tot leven via onze harten die opening geven aan andere harten die weer opening geven aan andere harten etc.
Geniet van het leven, elk moment weer, deel wijsheid en laat liefde voluit stromen.
Hartelijke groet,
Joia Stoutjesdijk
Heel inspirerend!
Heel kort (door de bocht) antwoord op jouw laatste vraag Paul: Mensen zoeken leiderschap nog buiten zichzelf.