Aandacht voor het gehandicapte kind

7

Juni is de maand waarin aan het gehandicapte kind bijzondere aandacht wordt gewijd. Vanwege bezuinigingen krijgen gehandicapte kinderen het vaak heel moeilijk. Het huidige beleid is vaak onbetaalbaar omdat te veel instanties zich ermee bemoeien. Vaak wordt ook uit het oog verloren waar het om gaat.

Een gehandicapt kind is in zijn gevoelens vaak heel normaal. Het kind heeft minder mogelijkheden dan anderen en is daarom vaak zeer gevoelig voor aandacht en waardering. Deze kinderen hebben minder mogelijkheden maar zijn niet minder menselijk. Ze beleven hun mens zijn op een eigen unieke manier en ontwikkelen vaak karaktereigenschappen die niet gemakkelijk herkend worden.

De bureaucratische aanpak van de zorg voor deze kinderen gaat vaak voorbij aan hun bijzondere gevoelsleven. Gemakkelijk wordt er met medelijden op hen neergekeken en worden er wegen gezocht om hen te helpen. Eenzijdige hulp aan deze kinderen werkt vaak averechts omdat het gemakkelijk als vernederend wordt ervaren. Ook het gehandicapte kind heeft iets te bieden om anderen te verrijken.

De aandacht voor het gehandicapte kind is geen exclusieve taak van de gehandicaptenzorg of de ouders, maar van de hele omgeving. De omgeving heeft de verantwoordelijkheid te zorgen dat het kind zich thuis voelt in hun midden en het kind zal op een eigen manier ook proberen de omgeving te verrijken. Dan kan het gehandicapte kind uitgroeien tot een gehandicapte volwassene die op een eigen manier aan het maatschappelijk welzijn kan bijdragen.

We kennen genoeg gehandicapten die iets moois hebben gepresteerd  in de sport, in de kunst en op vele andere terreinen. Vanzelfsprekend gaat het niet over gehandicapten die een medische zorg nodig hebben, ofschoon ook hier vaak meer mogelijk is dan we denken.

We zijn geneigd kinderen volgens een rationeel patroon op te voeden. Er is veel gemeenschappelijks in kinderen maar vaak vergeten we dat elk kind ook uniek is. Ieder kind verwondert zich op een eigen manier over het leven. Daarin is het gehandicapte kind geen uitzondering, maar het vraagt wel bijzonder begrip en een bijzondere aanpak.

Paul de Blot SJIn memoriam

Paul de Blot SJ (1924 ~ 2019)
Honorair Hoogleraar Business Spiritualiteit
Nyenrode Business Universiteit

7 REACTIES

  1. Hartelijk Dank U Inspirerende Paul de Blot voor liefdevol onderwerp beschrijven in uw column.
    citeer a.u.b. deel tekst :
    In “IGNÏS WEBMAGAZINE” tijdschrift Jezuïeten, d.d. 22 juni 2012, auteur: Jan Stuyt SJ,
    rubriek: Kerk & Religie is een liefdevolle informatie over ” DE SOCIALE LEER VAN DE KATHOLIEKE KERK bestaat al meer dan honderd jaar……de katholieke leer over het sociaal denken en handelen”….”
    De VIER BEGINSELEN, het zijn:
    1.) Het algemeen welzijn (bonum commune).
    2.) Solidariteit.
    3.) Menselijke waardigheid.
    4.) subsidiariteit.
    (einde citeren deel tekst)
    mijn redeneren:
    ” dat we allen geschapen zijn naar Gods Beeld en Gelijkenis. Gehandicapten zijn Gods Beeld en Gelijkenis, voor ons allen kansen ons ontwikkelen in geven en ontvangen.
    In liefdevol dienen.

  2. Beste Paul,
    Het gehandicapte kind is in meerdere mate afhankelijk van volwassenen en diens zorg. Het is de kunst om deze afhankelijkheid om te bouwen tot gelijkewaardige liefde van mens tot mens. Ieder mens jong, oud gezond, ongezond al of niet met beperkingen is voor zijn Schepper evenveel waard.

    Of iemand er voor kiest voor het afdealen naar deze aarde om gefhandicapt te willen zijn, lijkt mij een veronderstelling. De biologische / genetische invloeden die ons leven in grote mate beinvloeden lijken mij meer willekeur dan echte planning te veronderstellen.
    Hartelijke groeten,
    John van der Hoek

  3. Veel waarheid die te weinig onderkend wordt als het om financiële middelen gaat. In België is beslist bepaalde groepen in het gewoon onderwijs te integreren – vanaf 2015 Dat kan bevruchtend zijn, maar hoe zal het kind dit ervaren? Hoe zeg ik aan een kind dat het zijn best doet, maar niet voldoet aan de gestelde eisen, eindtermen- soms 33 weken lang in een schooljaar? Dit is niet bevorderlijker voor geen van de partijen en daar geraak je dan als mens niet aan uit…. Het leert dan ook negatieve beïnvloeding over te nemen dan dat je het kunt bemoedigen. En wat zeg ik de ouders?
    Op papier mooi, maar in werkelijkheid…Ik weet het niet. Hoe vangen wij dit alles op?
    Ik ben dankbaar dat ik het theaterstuk ‘Klaprozen’ van Marc Smet over het syndroom van Down leerde neerzetten: Een lange weg waarin ik veel kon groeien. Misschien de voorbereiding die ik nodig had…
    Laat dan het Pinkstervuur ons maar bezielen…

    • Als ouder van een kind met beperkingen in het gewone Belgische onderwijs kan ik u alleen onze ervaring vertellen. Dat zal voor ieder kind en iedere ouder anders zijn. Mijn kind trekt zich enorm op aan zijn klasgenoten. Hij beseft heel goed dat hij anders is, maar voelt zich geaccepteerd. Zijn klasgenoten leren van mijn kind mededogen voor kinderen die niet alles helemaal mee kunnen doen. Zij begrijpen nu dat er ook kinderen zijn die niet alles kunnen. Ze kunnen niet alles, maar hebben hun eigen talenten. Kinderen die zij vantevoren nooit zagen op hun gewone school. Hij kan niet voetballen, maar hij kan wel de scheidsrechter zijn. Hij kan niet zo hard rennen, maar zij rennen en hij fietst. Hij doet 10 rekensommen, zij 15. Mijn kind is heel gevoelig. Hij worstelt met teleurstellingen, maar hij is ook zorgzaam voor zijn juf en de kinderen. Mijn kind en zijn klasgenoten worstelen er soms mee, maar gaan er positief mee om. Voor hun geeestelijke groei en ontwikkeling is dit heel belangrijk. Voor de juf of meester is het niet makkelijk, dat besef ik heel goed. Vaak kan met aanpassingen en begeleiding veel worden gedaan. Een kind snapt ook leerstof met 5 oefeningen ipv 15, bijvoorbeeld. Er zijn individuele trajecten. Het allerbelangrijkste is de intuitieve acceptatie van mijn kind door een juf of meester. Mijn kind is daar heel gevoelig voor. Er zijn leerkrachten geweest die mijn kind met heel hun hart accepteerden en zij gaven mijn kind vleugels, de beperkingen leken deels weg te vallen. Zijn resultaten waren goed. Er zijn leerkrachten geweest die mijn kind als een Probleem ervoeren, diep in hun hart. Dat maakte dat mijn kind zich afsloot en niet goed presteerde. Ik verwijt het ze niet, ieder mens is zoals hij is. Wij als ouders proberen de school en ons kind te helpen. Nee, het is niet makkelijk, en nee er zijn nooit genoeg financiele middelen helaas. Het is een voortdurende inspanning van kind, ouders, en school, en het kost veel moeite. Men zal de gerichtheid op goede resultaten wellicht moeten loslaten. Men moet het volgende echter niet vergeten: Het gaat over de toekomst van mijn kind, die straks zal leven in een gewone maatschappij. Voor mij is die iedere moeite waard. Er is straks geen speciale of bijzondere maatschappij waar ik mijn kind met beperkingen naar toe kan sturen. Er is een gewone maatschappij en hoe meer mensen elkaar accepteren, in hun zijn met al hun beperkingen en mogelijkheden, hoe beter het zal zijn voor de groei en ontwikkeling van iedereen.

  4. Mooi en o zo belangrijk, ook nog eens wetende dat deze kinderen vaak een stuk Karma vanuit één van hun vorige levens aan het uitwerken zijn, of hoge zielen die ook dit mee willen maken als ziel! Dan is hier meer dan zorgvuldigheid en vooral liefde op zijn plaats. Ook denk ik steeds meer aan de kinderen die kinderarbeid verrichten, zoals cacaobonen plukken, of in goudmijnen werken. Kinderen die op straat zwerven en in de prostitutie terecht komen, zowel jongens als meisjes. schrijnende gevallen. Het is onze taak als volwassen om deze kinderen veiligheid te bieden, en helaas wij doen dit niet, hier voel ik mij schuldig om. Hoe kunnen we bereiken dat ieder kind liefde en veiligheid krijgt, dit is ook onze taak!!.
    Namasté Maria

    • Ben het met eens. Het gehandicapte kind laat mij zien hoe gehandicapt wij, de meeste mensen althans, ik eveneens afhankelijk van het handicap zijn. Hoe daar mee om wordt gegaan. Gelukkig heb ik een zus, die met een verstandelijk handicap is geboren vanwege zuurstofgebrek. Haar navelstreng zat verkeerd. Haar geheugen is echter veel meer en veel gedetailleerder dan de mijne. Mede door haar heb ik van de geest en spirit in het leven meer geleerd dan in boeken staat beschreven. Soms denk ik wel eens wat zit onze mentaliteit raar in elkaar om kinderen met een (verstandelijk) handicap te beschouwen als minderwaardig.

  5. Een blog naar mijn hart. Dank Paul de Blot. Inderdaad, eenzijdige hulp kan gemakkelijk als vernederend worden ervaren. Vast niet zo bedoeld maar desondanks worden de paaltjes neergezet, de rollen verdeeld.

    Zelf doen als het kan, hulp vragen wanneer het nodig is. Een basisregel die ouders aan hun kinderen te leren hebben, met en zonder handicap.

"Wat is uw reactie? Mede namens de andere lezers bedankt voor het toevoegen van uw bijdrage. Laat een reactie achter, of reageer op elkaar. Bedankt aan alle lezers die dit weblog verrijken met een persoonlijke reactie." - Team pauldeblot.nl

NB: Uw emailadres wordt nooit gepubliceerd. Reacties met meer dan één link worden eerst gecontroleerd. Link alleen naar relevante websites. Gebruik uw reactie niet voor commercie.


+ 15 = 20