We leven in een crisis, een crisis die ons persoonlijke – en maatschappelijke leven dreigt te ontwrichten. Door de bomaanslagen in Parijs en Brussel, door de angst voor meer terreur en door de enorme stroom van vluchtelingen komt de Europese samenwerking onder druk te staan. Men weet vaak geen raad en speelt paniekvoetbal.
De pijn wordt niet meer ervaren als een concrete pijn van mensen, want we denken in cijfers en statistieken en werken met abstracte noodgevallen.
Ook in ons land moet het algemeen belang soms wijken voor de belangen van politieke partijen. Voorbeelden daarvan zijn het fiasco van de kinderbescherming en het conflict rondom de kinderombudsman. In Nederland hebben we bovendien te maken met een golf van ontslagen, met toenemende armoede en onverdraagzaamheid en met minder goede zorgverlening voor ouderen. Het zijn allemaal problemen waarop we nog geen gezamenlijk antwoord hebben gevonden. Het lijkt alsof de bezielende kracht, die de samenhang van een volk mogelijk maakt, dreigt weg te vallen.
De generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt kan zich nog herinneren, hoe door hun bezielende kracht, ons land van een puinhoop tot een groots Nederland werd gemaakt. De daaropvolgende generaties hebben van deze resultaten kunnen profiteren en hebben ons land in economisch en technisch opzicht verder ontwikkeld. Maar deze economische en technische vooruitgang heeft helaas ook tot verlies aan bezielende kracht geleid. Het leven werd gerationaliseerd en de menselijke problemen werden gereduceerd tot abstracte cijfers en statistieken.
De pijn wordt niet meer ervaren als een concrete pijn van mensen, want we denken in cijfers en statistieken en werken met abstracte noodgevallen. We zijn ons te weinig bewust dat het gaat om mensen van vlees en bloed, om vereenzaamde angstige kinderen en gefrustreerde wanhopige ouders. Als je dagelijks bomaanslagen beleeft zoals die in Brussel, is vluchten de enige uitweg naar een veiliger plaats.
Er is bezieling nodig om uit de crisis te komen. De bezielende kracht werkt kleinschalig van mens tot mens. Het resultaat is merkbaar als we zien hoe gelukkig we een vluchteling maken, als we aandacht schenken en willen luisteren. De media geven ons een onheilspellend beeld van de crisis maar het zijn de kleinschalige relaties van mens tot mens die de bezielende kracht van een volk vormen.
In memoriam
Dag Paul,
Dank voor uw schrijven.
Het is zo herkenbaar het gebrek aan bezeling en ik betreur dat enorm.
Vanuit mijn jarenlange ervaring in de sociale sector als maatschappelijk assistent, hoor ik nu vooral de stem van registreren en subsidiëren. Concreet kijken naar de nood en handelen naar wat je raakt, kan/mag niet. Het is net de bezieling, die zorgt voor werktevredenheid en voor mensen die zich begrepen voelen.
Ikzelf heb onlangs mijn ontslag gekregen, er is geen match tussen mijn persoonlijkheid en de organisatiecultuur.
IK zal blijven zoken naar een midden waar ik vanuit mijn Zijn, vanuit mijn diep menselijk medeleven professioneel mag/kan handelen.
Ik hoorde u toevallig op youtube over zingeving in de bedrijfswereld. Uw woorden voelen goed aan. Dank voor uw bezieling !
mvg,Marleen
Een helder artikel over bezieling en het gemis hiervan.
Blijkbaar hebben we meer aandacht voor onze persoonlijke targets en het genereren van steeds meer inkomsten om er materieel gezien steeds beter van te worden. De grote voorbeelden in ons zakelijk en politiek bestel hebben een stimulerende werking op dit ego-denken. Toch ben ik hoopvol. Er ontstaan steeds meer particuliere, kleinschalige initiatieven om meer aandacht te besteden aan de menselijke maat. Niet zozeer omdat het van anderen moet, maar vanuit innerlijke motieven, zo je wilt bezieling en mededogen met de medemensen. Het wordt de hoogste tijd om eens in de spiegel te kijken.
Dag Paul,
Een zo waar verhaal. Wij hebben een klein, leuk bedrijfje in de achterhoek. Een paar jaar geleden hebben we met werknemers gesproken over samen de schouders er onder. Wat gebeurde er, iedereen kreeg energie en plezier in het werk. We willen immers allemaal werk behouden en een tevreden klant. Door de situatie om ons heen lijkt het er op dat mensen moe zijn van het samen dingen doen en kiezen weer voor zichzelf. Iedereen is moe van alle regeltjes, werkgever, werknemer, etc. Werk zelf ook nog een aantal uur in de zorg, een zo’n heerlijke roeping om te mogen doen. Ook daar alleen maar regeltjes. Een maand geleden nog hulp, begeleiding bij terminaal bewoner, er moet dit , er moet dat. Zij mocht eigenlijk niet sterven in haar bed waar ze al 65 jaar in sliep. Heb daar een stokje voor gestoken en gelukkig heeft ze toch mogen sterven in haar eigen vertrouwde bed. Ook een kwestie van luisteren naar elkaar. Zelf kan ik genieten van de dingen om me heen maar zie anderen wegvlakken en dat is toch wel een grote zorg. Blijven luisteren en je onderbuik gevoel volgen houdt mij krachtig en energiek. Dank voor deze column.
Geachte professor de Blot, beste Paul,
Beste Paul lijkt wat familiair, maar professor de Blot voelt te afstandelijk bij het effect dat uw e-book (Business Spiritualiteit als kracht voor organisatievernieuwing) en blog op me heeft. Ze verwarmen mijn hart. Bezieling is een warme uitstraling op de hardere aspecten van het leven. In mijn visie, als we onszelf durven toestaan geheel mens te zijn, inclusief de minder sterk ogende kanten, heel te zijn naar lichaam en geest, met hart en ziel, dan kunnen we van mens tot mens aanwezig zijn en vandaaruit onze inspiratie en wel-zijn in vrede delen en doen uitgroeien met anderen. Thuis, op het (vrijwilligers)werk. Heel de mens, Heel de mensheid.
Hartelijk dank voor de inspiratie van u en iedereen hier,
Marielle
Dag Paul,
Dank voor je blog.
Het ontbreekt (te)veel mensen aan ‘Bilding’ en historisch besef.
Voor bezieling is ontwikkeling nodig van de rechterhersenhelft, waar empathie, compassie en medemenselijkheid zich nestelen. Deze hersenhelft wordt evenwel, vooral in de westerse wereld, volledig gedomineerd door de linkerhersenhelft met intolerantie, populisme, ego en rationaliteit als leidende ‘principes’. Het ego wordt nog eens extra gevoed door de steeds maar toenemende bagger op de social media. Een koude, angstige en egoïstische wereld is het gevolg. Zie ook de onbegrijpelijke populariteit van een figuur als Donald Trump in Amerika. Hoe is het toch mogelijk…
Gelukkig zijn er ook nog bewuste mensen zoals jij die in ieder geval een aantal mensen wakker maakt. Waarvoor dank!
Hartelijke groet, Kees
Via Facebook op deze weblog gekomen. Hoezo crisis? Mijn stelling is dat we – wereldwijd- en in historisch perspectief nog nooit zo goed hebben als nu. Dit geldt niet alleen voor onze zeer bevoorrechte plek hier in het westen maar ook in alle andere delen van de wereld.
Het bewijs is simpel te leveren. Kijk maar eens op
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Dodental
Een historisch overzicht van grote rampen/oorlogen uit het verre en minder verre verleden.
Dit is maar één bewijs. Er zijn echter veel meer bewijzen dat het nu een stuk aangenamer is om te leven dan ooit.
Het denken dat de wereld er in vergelijking met vroeger er op achteruit gaat is meer een mentale instelling zichtbaar bij de ouder wordende mens dan gebaseerd op feiten.
Hooggeachte Pater Paul,
Ook nu heeft U het grootste gelijk van de wereld. Edoch???? Hoe krijgen wij de
de mensheid van het westen zover om op alle fronten samen te werken.
Hebben wij in de afgelopen halve eeuw niet te vaak en teveel in een onderlinge
competitie geleefd? Voorbeelden op de TV te over. Op gebied van Sport, Zang, Film, Toneel. Als men van kinds af aan in een sfeer van competitie en contra’s, zal het niet eenvoudig zijn om ineens ongelimiteerd samen te werken c.q. eensgezind te worden!
Laten we beginnen met persoonlijk, regionaal,landelijk een eenheid te vormen om samen te werken en daarmee het probleem het hoofd te brieden.
Dag Paul,
Wat weer een prachtige tot contemplatie aanzettende blog heb je me weer cadeau gedaan.
Ik kan me helemaal vinden in je woorden van de laatste alinea, dat de bezielende kracht kleinschalig werkt, van mens tot mens. En die kracht kan er alleen maar zijn, als ik er voor zorg, dat IK me onder alle omstandigheden goed voel, want pas dan kan ik bezielend leven.
Veel, heel veel mensen hebben het gevoel dat slecht nieuws via allerlei richtingen bij ons binnen wil komen en we er alles aan moeten doen om ons er tegen te beschermen, maar in werkelijkheid is het precies andersom, namelijk dat er alleen maar goeds is wat via allerlei kanten bij ons binnen wil komen, maar we laten het niet toe, want er zit inmiddels teveel slecht nieuws in de weg.
… en de absentie van het goede nieuws, zorgt er voor dat het niet goede alsmaar groter wordt!
Dank lieve Paul voor je wijze woorden, want zo is het. Als men gaat voor de hebzucht van het materiele dan kan men de klok er op gelijk zetten dat dit tegen ons gaat werken. Als wij allen weer leren om ons te onthechten, zoals zovele vluchtelingen dit nu moeten doen, zal de wereld er weer anders uit gaan zien. Delen is Helen! Maria
Beste Paul,
Allemaal waar en geen woord verzonnen, de media en hun intentie hoe we het nieuws moeten interpreteren. is mijn inziens (door er geen ander geluid uit komt) de ont-krachter van de bezieling. Het ware verhaal is verzuild. ik stel dan ook voor om een nieuwe partij te starten genaamd NULPARTIJ die voor de mensen een schuilstem oplevert die geen zetels en geen verkiezingsprogram heeft. Zo halen we de tijdgeest in en zetten een meerderheid kabinet terug die de politiek voorgoed veranderd.
Beste Paul,
Jouw columns lezen, inspireert mij elke keer weer. Het stimuleert mij te blijven geloven, te blijven proberen, vol te houden.
Ik lees over je onzekerheid en over je overweldigd zijn door alle berichten over nog meer slecht nieuws, @Herman de Roos. Ik herken eenzelfde innerlijke beweging bij mij. Wanneer ik al die verhalen serieus neem dan word ik angstig en verdrietig. Wanneer ik dan van allerlei kanten hoor dat een groot deel van die verhalen gelogen en manipulerend in elkaar zijn gezet, dan wordt ik boos. Dat ik zo belogen en bestolen wordt. Waar zien andere mensen mij voor aan?
Wanneer jij dan voorstelt, @Herman, om nog eens te reflecteren op wat bezieling is, dan heb ik daar een antwoord op: “Laat mij in mijn (mens)waardigheid, laat mij mijn vrijheid en geef mij mijn deel van de jaarlijkse aarde opbrengst” Dan kan ik bezield blijven en ontspannen ademhalen zonder elk moment van de dag te moeten controleren wat nu weer voor gevaar gemeld is op mijn mobiele communicatie apparaat. Zelfs het gevaar van te laat reageren op chats, tweets, enzovoort.
Is het in onze samenleving nodig geworden dat je eerst uit je geboorteland gevlucht moet zijn om je eigen menswaardigheid te voelen? Vanwege levensbedreigende omstandigheden gevlucht moeten zijn om te beseffen dat jijzelf en elk ander een groots en kwetsbaar mens is. Een mens dat recht heeft op de plaats onder de zon die het heeft. Gewoon omdat je bestaat. Wanneer dat werkelijk zo is dan mogen wel heel dankbaar zijn voor al die vluchtelingen. Dan zijn in elk geval nog een paar honderdduizend mensen in Nederland zich bewust van menswaardigheid, menselijke kwetsbaarheid en het feit dat deze wereld ontstaat door samen iets van deze wereld te maken. Ik wil geloven dat ik me daar bewust van kan zijn zonder te hoeven vluchten voor mijn leven. Ik wil geloven dat ik daar naar kan handelen en welzijn, welvaart en welbevinden voor iedereen elk moment van de dag kan waar maken. Samen met de anderen in deze samenleving.
Geachte heer de Blot,
Vaak denk ik aan en luister naar het lied van Bob Dylan, Times they are a changing ! Daar zitten we nu midden in, de hele wereld verandert,de natuur, de mens en mentaliteit. Meer gericht op het IK en minder op WIJ.
Ondanks alle nare berichten, probeer ik toch positief te blijven, dat er weer een Changing van Times komt, maar dan meer met de gedachtes van WIJ en niet alleen IK.
Ik herinner mij nog de tijd dat het een luxe was wanneer je een huistelefoon had en je contact met elkaar kon maken.
Nu is dat contact ??? wel heel erg veel geworden ! Wanneer ik in de trein zit en alle gezichten naar beneden zijn gericht,op phones, ipads of zelfs laptops, is dat contact veranderd in de wereld van IK ! Soms weten mensen niet eens wie er tegenover hen zit. Wanneer de treincontroleur komt en goede morgen zegt, dan is er weer heel even menselijk contact !
Ik geloof en hoop, dat het menselijk contact toch altijd zal blijven en de wereld meer WIJ zal worden !
Het contact met U, is ook heel bijzonder en ik hoop nog vele wijze berichten van U te mogen ontvangen !
Wens ik U een mooi weekend en Hartelijke Groet !
Carla
Beste Paul,
Ik geef graag aan jou door wat een Australische professor/rechter mij zo regelmatig schrijft: “Keep up your good work.”
Wederom bedankt. En tot je volgende blog.
Ik heb een spontane reactie op uw column maar ook op de gemaakte reacties.
Ik begeleid jongeren, die op de een of andere manier op de bank zijn beland, richting werk (of dagbesteding). Want werk is tenslotte eigenwaarde.
Vandaag was ik op bezoek bij Rudolf, een jongen die stage loopt bij een logistiek bedrijf. Hij heeft een ernstige mate van faalangst en heeft erg lang thuis gezeten. En voelt zich vaak depressief. Kortom, daar is veel liefde en geduld bij nodig om het daar te laten slagen.
Javaid is daar de voorman. En ik heb het over mijn stagiair, dat hij de ruimte en tijd nodig heeft om te groeien. En of hij die ruimte kon krijgen. Javaid zijn reactie:
‘Ik kwam 8 jaar geleden uit Iran als asielzoeker. kende de taal niet en, had geen werk. Maar andere mensen geloofde in me en gaven me de kans om me te ontwikkelen en kijk, ik heb een prachtige baan nu. En ik ben daar dankbaar voor. Dus ga ik alles in het werk stellen dat Rudolf het gaat redden hier, hoe kunnen we dat het beste aanpakken?’
Ik denk dat het hier ergens om draait. We moeten het samen doen, kleinschalig, zonder oordeel en altijd met respect. Mijn dag is in ieder geval prachtig begonnen!
margreet de Jong,
Wat deed me dit verhaal van Javaid goed ,om te lezen. Samen komen jullie eruit, want hier is begrip getoond. Veel success samen. Margreet de Jong
Geachte professor de Blot, er schiet mij nog iets te binnen. Mij valt op dat wij ons heel bezield voelen wanneer de ellende ver weg plaats vindt. Dan worden er concerten georganiseerd en liederen gezongen met teksten als ‘we are the world’. Wanneer de problemen dichter bij komen zie ik ineens heel andere teksten verschijnen. Dan gaat het ineens meer over wij en de ander. Het lijkt mij dat we eens goed moeten reflecteren op wat bezieling eigenlijk betekent.
Scherp gesteld, complimenten. Wat dichter bij kijken en daar het positieve zien in plaats van vervallen in territoriumgedrag zou mooi zijn. Het helpt als leiders en opinieleiders daarin het voorbeeld geven. Zolang er op blogs zoals deze (Paul hartelijk dank) signalen worden afgegeven blijven we stappen maken!
Beste Paul,
Wederom een waar woord. Hoe is het toch mogelijk dat er meer mensen zijn, minder werkgelegenheid en minder aandacht voor elkaar. Gisteren stapte ik nog op de trein en keek om me heen op het perron. Een groot deel staart op zijn of haar scherm in zijn of haar eigen wereld. Terwijl er zoveel moois te zien is daarbuiten. Het is geen bewuste onwil geloof ik, want bijna iedereen vindt dat we teveel in onze eigen wereld zitten. Daar af en toe uitbreken is de uitdaging en dan komt oprechte aandacht voor elkaar weer boven drijven..
Geachte professor de Blot,
Ik merk dat ook met mijn eigen bezieling en ik vraag mij af of dat misschien mede komt door de voortdurende stroom aan berichten over steeds weer nieuwe rampen en ellende. Op een gegeven ogenblik weet ik niet meer wat daarmee te doen. Ook in mijn eigen omgeving komt de crisis steeds dichter bij. Uit een soort van zelfbescherming lijken mijn gevoelens en emoties met betrekking tot deze ellende te vervlakken. Vooral ook de gebeurtenissen die verder van mij af staan, lijken mij dan minder te raken. Dan ben ik meer gericht op de gebeurtenissen die dichter bij huis plaats vinden. De vraag is natuurlijk hoe die ruimte te vinden en te creëren om toch weer die bezieling op te brengen en verder te kijken dan de eigen achtertuin?