Ik schrok van het onheilspellende bericht dat het aantal dodelijke slachtoffers van kindermishandeling niet is gedaald. Hoe is het mogelijk dat nog zoveel ouders dit hun kinderen aandoen zonder dat de overheid daar iets tegen kan doen. De jeugdzorg is nog steeds een zorgenkind en daar heeft men nog geen greep op de kindermishandeling.
De opvang van die kinderen is een taak van ons allen en niet alleen van officiële instanties.
Kinderen worden maar al te vaak het slachtoffer van een vechtscheiding. Het echtscheidingsprobleem wordt vooral juridisch opgelost waarbij het kind geen enkele inspraak heeft. Het is alleen maar slachtoffer dat vaak gefrustreerd raakt. We beseffen te weinig hoezeer het kind de dupe is van een vechtklimaat. Zijn de politici ervan doordrongen dat alles moet worden gedaan om deze kinderen rechtsbescherming te geven? Ik twijfel daaraan als ik zie hoe het conflict rond de kinderombudsman werd opgelost.
Ons streven naar duurzaamheid is vooral van belang voor onze kinderen want zij bepalen de toekomst van ons land. In Nederland is een regering maximaal vier jaar aan de macht. Voor het jeugdbeleid zou er een oplossing gevonden moeten worden om dat voor een langere termijn te waarborgen.
Een grote zorg zijn de kinderen van de vluchtelingen, die vaak een traumatische achtergrond hebben. Als zij niet goed worden opgevangen kunnen ze later veel overlast veroorzaken en zich tot misdadigers ontwikkelen. Een misdadiger wordt nooit als misdadiger geboren maar tot misdadiger gemaakt door zijn omgeving. Een kind heeft geen inburgering nodig maar past zich gemakkelijk aan als het zich thuis voelt. Iedereen kan hieraan meewerken zodat de allochtone kinderen zich thuis kunnen voelen in hun omgeving. De opvang van die kinderen is een taak van ons allen en niet alleen van officiële instanties. Elk kind dat we kunnen helpen met zijn frustraties betekent een vermindering van misdaad en agressie in de toekomst.
In memoriam
Waarde Paul,
Ik ben het helemaal eens met deze column en het kan niet genoeg benadrukt worden dat kinderen liefde, aandacht en bescherming nodig hebben om zich te kunnen ontwikkelen tot evenwichtige volwassenen. Geweld is uit den boze en (helaas spreek ik uit ervaring) is moeilijk te overwinnen. Omringd worden met mensen die je zien zoals je bent, die je onvoorwaardelijk liefhebben en je stimuleren in het ontwikkelen van je talenten zou voor ieder kind beschikbaar moeten zijn. Helaas is dit niet zo. Tot die tijd dienen we ons met hart en ziel in te zetten voor alle kinderen die we op ons pad krijgen en daarmee anderen bewust te maken van de noodzaak hiervan. Daarbij is het belangrijk dat we ons realiseren dat er veel kinderen zichtbaar door geweld getekend zijn en aandacht en liefde nodig hebben, maar dat er minstens zo’n grote groep onzichtbaar getekend is door geweld.
In de Maya-cultuur begroet men elkaar met de volgende groet: In lak’ech a la kin, wat zoveel betekent als: Ik ben een andere Jij. Daarmee wordt onze verbondenheid met elkaar en daarmee onze verantwoordelijkheid naar elkaar in één groet duidelijk.
Hartegroet,
Ineke Vosman
Hallo Paul,
In je boek ‘Ik heb plezier’ en in deze blog klinkt verdriet over het lijden van kinderen. Ook dat het waarom daarvan nog een vraag is zonder bevredigend antwoord.
Ik hoop dat we alle kinderen samen waarlijk welkom in het leven kunnen heten en hen de ruimte geven om zich ten volle te kunnen ontplooien tot de mensen die ze ten diepste Zijn.
Want anders blijft de doorgeef-keten van angst en geweld bestaan.
Ik probeer mijn steentje bij te dragen aan het uitbreiden van de innerlijke en uiterlijke vrede in mezelf en anderen. Helaas bestaat geweld en lijden voorlopig nog en mogelijk voor een gedeelte ook in de toekomst. Het leven verloopt niet altijd gladjes. Ook al zouden we open en vredig leren leven dan zijn er nog ongelukken en natuurrampen.
Graag zou ik dan ook aanvullend vanuit een ander perspectief willen reageren.
Afgelopen maandag vertelde u op Nyenrode over 3 manieren waarop zingeving komt: 1. Door prestatie, te doen. 2. Door waarden zoals vriendschap, liefde, gastvrij verwelkomen 3. Door lijden. Tegenvallers. ‘Falen van het leven’. Wat u de dood noemt.
‘Doordat de kracht van het fysieke wegvalt komt er ruimte voor zingeving’ hoorde ik u zeggen.
U had het ook over de logotherapie van Frankl. Therapie vanuit zingeving en het Zijns-aspect van het leven. Freud werkte meer vanuit het Doen-aspect en is meer bekend, populairder.
Mijn indruk is:
De zingeving vanuit lijden komt vaak pas op de derde plek. Vaak probeert men deze derde vorm van zingeving weg te houden tot aan het sterfbed, totdat het onvermijdelijk is geworden.
Wat ik merk aan u, mijzelf en mijn dochter die kampt met een ziekte: de nummer 3. zingeving door lijden is al een bron van inspiratie in een vroeger stadium van het leven.
Veel mensen houden zich liever bij zingeving 1. en 2. Dat is prima. Wat ik probeer aan te geven is dat voor mij persoonlijk het zeer betekenisvol is dat ik zingevingsvorm 3. al vroeg in mijn leven aangereikt heb gekregen. Ik vraag me steeds meer af of dit met het hebben van een fysieke bijna-doodervaring samen gaat? Maar hoe dan ook, op de stoel van de logotherapeut zittende zou ik vragen: Hoe zou het zijn als de diepte van het leven, het bezielde leven, het Zijnsniveau, zich pas aandient op het sterfbed van je kind? Wat als het lijden van kinderen een vroegtijdige opening geeft tot een diepgaand onderzoek tussen Doen en Zijn? Sneller toegang geeft tot Zijnsbeleving naast Doensbeleving? Inspireert tot een bezielde en bezielende levenskracht?
Ik vind het geen gemakkelijk leven zo. Het is ook geen polulair gespreksonderwerp. Maar ik had de diepte ervan voor geen goud willen missen.
Waarde Pater Paul,
Als er bij probleemgezinnen tijdig wordt ingegrepen, bijvoorbeeld door veelvuldig volgen van het gezin, is dat al een goed middel tegen kindermishandeling.
Tja, maar… dat kost tijd en geld Daar gaan we weer! Altjd maar dat geld! Dus kan het
niet en gebeurt het niet! Zonder te beseffen dat alsdan in de toekomst minder geld
nodig is voor de bouw van gevangenissen en jeugdtehuizen!
Uitgaven van nu kunnen een besparing voor de toekomst zijn!
Lieve Paul,
Dank voor je pleidooi! Niet alle beschadigde kinderen ontsporen gelukkig, maar alle ontspoorde mensen zijn wel ooit beschadigd geraakt. Het is aan ons om de schade zoveel mogelijk te beperken. Dat kan alleen met liefde, waardering en vertrouwen. Daarmee kunnen we de veerkracht van alle kinderen vergroten.
hartegroet,
Esther
Dag Paul,
Dit raakt de kern van ons samen leven. Dank voor je gedachten.
Het omarmen van kinderen en vluchtelingen uit andere culturen brengt ons zoveel.
– Het binnen halen van mensen uit andere culturen, helpt ons beeld van ‘hoe het hoort’ te relativeren.
– Met het echt verbinden met beschadigde kinderen (hangjongeren/probleemjeugd), vluchtelingen en andere culturen vervangt onze angst voor begrip en onze boosheid voor liefde.
– Het er zijn deze kwetsbare mensen en voor hen van betekenis zijn, geeft ons een zinvol bestaan.