Het aantal miljonairs in Nederland neemt toe, maar de armoede eveneens. Hoe is dat mogelijk? Het aantal gezinnen dat ondersteuning krijgt van de voedselbank wordt niet minder, maar groter. De werkloosheid blijft hoog en steeds vallen er weer nieuwe ontslagen. Hierdoor raakt menig gezin zijn huis kwijt en vervalt tot diepe armoede. Wat doet de overheid hieraan? Die werkt met statistieken en abstracte cijfers, waardoor de wanhoop van veel mensen niet zichtbaar wordt.
Als miljoenen mensen zonder eten moeten voortleven, niet weten wat ze moeten doen en langzaam met veel pijn van honger sterven, dan is de vlucht naar een rijker land hun enige hoop.
Het beleid van de overheid blijft gevoelloos, de Belastingdienst blijft blind voor de drama’s die zich vaak in die gezinnen afspelen. Wat een ontslag voor een gezin kan betekenen wordt door de beleidsmakers vaak niet beseft. Een alleenstaande moeder met kleine kinderen kan de huur niet meer betalen. De schulden lopen op, het geld raakt op om de kinderen gezond te voeden en de aanmaning van de deurwaarder ligt al in de brievenbus. Elk geval van armoede is er één teveel. Hoe is dit mogelijk in een rijk land waar het aantal miljonairs stijgt?
Deze drama’s van armoede spelen zich af in het rijke Nederland, waar we ons moeilijk kunnen voorstellen dat deze uitzichtloosheid zich op een veel ingrijpender niveau afspeelt dan in menig ontwikkelingsland. Dat er verschil in rijkdom is ligt voor de hand, maar dat het contrast tussen arm en rijk zo groot is kunnen we ons nauwelijks voorstellen. Ons economisch systeem houdt geen rekening met de noden van individuele mensen van vlees en bloed.
De onmenselijke realiteit van armoede en honger is in veel ontwikkelingslanden nog veel intenser. De vluchtelingenstroom bestaat voor een groot deel uit mensen die zich in deze situatie bevinden. Ban Ki-moon, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, zegt dat er elke vier seconden iemand sterft als gevolg van honger, ondervoeding en daarmee samenhangende ziektes. Dat is meer dan 20.000 doden per dag. Als miljoenen mensen zonder eten moeten voortleven, niet weten wat ze moeten doen en langzaam met veel pijn van honger sterven, dan is de vlucht naar een rijker land hun enige hoop.
De ellende van deze mensen haalt ons dagelijks nieuws niet. Het bericht dat miljoenen mensen honger lijden is een abstract gegeven dat ons niet meer aanspreekt. Toch is de sterfte van tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen door honger, elk jaar weer opnieuw, een schandaal van onze eeuw. Een kind dat door honger bezwijkt is een vermoord kind, schrijft Jean Ziegler, voormalig rapporteur van de VN in zijn “Destruction massive”.
Een oplossing lijkt bijna uitzichtloos, maar er is zeker een uitweg als we het beseffen dat er iets aan de hand is met ons huidig economische stelsel, dat ook weinig rekening houdt met de uitbuiting van de natuur. Gelukkig komt er verandering. Kleinschalige ontwikkelingen zoals de beweging van Care First en talrijke andere instellingen richten zich op meer verantwoordelijkheid voor ons welzijn.
In memoriam
Super Inspirerende Heer Paul de Blot,
Hartelijk Dank U voor onderdeel van samenleving belichten, waar een samenwerking, barmhartigheid, begrip nodig is .
Niet lang geleden in Nederland is ” Democratic Challenge ” van start gegaan met experimenten.
Veranderingen, verbeteringen in systemen trachten bewerkstelligen op lokale niveau.
In Nieuwsbrief van 3/6 is uitnodiging voor ” Incubatordag” op 20 juni in Utrecht,
voor nieuwe experimenten, deelname gratis, op deze dag komen initiatiefnemers, experts, geïnteresseerden en ervaringsdeskundigen samen om met vereende krachten tot mooie resultaten te komen.
Beste Paul,.
Ook nu heb je weer gelijk! De mens brengt zichzelf inderdaad dichter bij de
vernietiging! Oorzaken zijn volgens mij, hoovaardij (altijd beter willen zijn dan de ander), beter in prestaties (niet alleen op sportgebied).
Onlangs stond in de krant een artikel over een geproduceerde auto, die vanwege
zijn prestaties(meer dan 300 Km p/u), zijn luxe-uitvoering, meer dan
300.000 zou moeten kosten.
Ik vind dit misdadig! DEen misdaad tegen de mensheid. Een Overheid zou zoiets
moeten verbieden, maar krijgen dan weer de rijken tegen zich!
Misschien dat “delen met…” veel ruimer moet worden begrepen en uitgelegd!
Dit begrip moet meer aandacht krijgen in onze hdendaagse/moderne economie !
Beste Paul,
Fijn dat je de pijnlijke punten in de samenleving zo helder aanstipt. Pijnpunten die we met onze huidige manier en systeem van samenzijn creëren. Zoveel potentieel gaat verloren aan ‘overleven’ in plaats van samenleven met respect voor de unieke zingeving die elk mens tot leven brengt. We kunnen in ieder geval in onze eigen omgeving kijken hoe we elkaar ruimte en ondersteuning kunnen bieden.
Warme groet,
Marielle
Beste Paul,
Weer een schrijnende en treffende observatie. Wat fijn dat mensen als jij tot op hoge leeftijd op deze wijze onze maatschappij blijven volgen en prikkelen. Ik blijf ook jou volgen en laat me telkens weer inspireren
Geachte heer De Blot, beste Paul,
Inderdaad een rake conclusie en wij laten het toch maar gebeuren. Economie is de leer van de schaarste en gebaseerd op het groeimodel. Stilstand is eigenlijk achteruitgang het is een “sad science”. Tegelijkertijd wil de mens meer en beter. Op zich niets mis mee, mits het maar in het redelijke gebeurt en dat is nou net de crux. Nederland is verschrikkelijk rijk maar niet juist verdeeld. De armoede kun je snel in Nederland oplossen. De woningcorporaties hebben gigantische miljarden euro’s als bezit en bulken van het geld, waar nog steeds geen goede en adequate controle op zit (denk aan de excessen bij diverse corporaties). Elk jaar wordt via indexering de huur verhoogd. Als je de huur met 20% zou verlagen is weer een deel van de armoede opgelost. Het woningbezit in euro’s blijft hetzelfde.
Toen alle bedrijfsverenigingen UWV werden zijn de bezittingen (vastgoed, bedrijven etc.) verkocht, het bracht 1.7 miljard gulden op. Het was geld dat opgebracht was door de bedrijven en alle werknemers, dus eigenlijk geld van ons allen. Had dat nou in de sociale economie gepompt.
Maak een geleidelijke overgang van fossiele naar nieuwe energie. Gebruik de vele subsidies voor zon en wind energie. Je stimuleert de werkgelegenheid. Ga geleidelijk van de lineaire naar de circulaire economie en stel grote sommen subsidiegeld hiervoor beschikbaar.
Ricardo Semler heeft een bedrijfsorganisatie laten zien dat als je in mensen investeert het economisch heel goed gaat. Maar dan moet je de strenge en strakke regelgeving wel loslaten. Daar zal de vakbond niet blij mee zijn. Architect Thomas Rau is voorvechter van de circulaire economie, waar alles weer gebruikt wordt en niets verspild. Het levert werkgelegenheid op en zo voldoen we aan de klimaatafspraken van Parijs. Essentieel hierin is reductie van onze ecologische voetafdruk.
Bedrijven die de P van People (klant en personeel) als eerste prioriteit hebben en daarbij duurzaamheid hoog in hun vaandel hebben staan, blijken redelijk succesvol. De P van Profit is dan uiteindelijk het resultaat.
Oplossingen zijn er best wel maar daarin moet de politiek, werkgevers en vakbonden het voortouw in nemen. Maar zolang werkgevers en vakbonden elkaar in een wurggreep houden en idem links en rechts in de politiek, dan gaat het niet snel veranderen.
Beste Paul en Ruud,
Jullie berichten zijn een goede weergaven van hetgeen ik in mijn werk meemaak. Alleenstaande moeder met een uitkering kunnen door de hoge vaste lasten niet rondkomen en zitten in een wurggreep. Zelfs de voedselbank heeft een tijdslimiet en dan vallen nog meer in een gat, omdat ze dan ook geen goede voeding meer kunnen halen. Als een druppel om de gloeiende plaat proberen mijn collega’s en ik te helpen met goederen en kleding, maar het blijft een druppel op een gloeiende plaat.
Daarnaast erger ik me rot aan de programma’s op televisie, waar de nood van deze mensen onder een vergrootglas wordt gelegd; denk daarbij aan :
” een dubbeltje op z’n kant” en een deurwaardersprogramma.
groetj Annelies
Je blijft positief…zo hartelijk bedankt daarvoor. Want de moedeloosheid die me soms overvalt werkt verlammend. Nee, zeg jij, er komt verandering…jawel, gelukkig wel.
Ik las een keer over een arts die ongelofelijk fortuin had gemaakt en vervolgens geluk beleefde door het grootste gedeelte weer weg (of beter : door) te geven. Het schonk hem geluk, maar z’n vrouw begreep het niet. Ze heeft zich van hem laten scheiden.
Toch is het dàt geluk wat ik ons toewens: de ruimte om te delen…geluk te kennen als je medemens gelukkig is.
In plaats van het schandaal zou het de grote gift van de eeuw kunnen zijn; de gift van geluk en ruimhartigheid.
Beste Paul en meelezers.
Een heel duidelijk en herkenbaar triest verhaal. In Nederland maar je kunt hier vele landen wereldwijd voor invullen waar de markt uit maakt wat er gebeurd. Veel burgers volgen in hun werkzame leven ook gewoon deze weg omdat niet iedereen begrijpt wat hij/zij hier mee kan/moet, of ik heb werk dus het zal wel. De politiek zou heel veel kunnen doen maar is grotendeels bezig met de laatste hype en zich aan het opmaken voor de 4 jaarlijkse herverkiezing voor de partij in maart 2017. De verkiezingen zijn gewoon de waan van de dag weten zij en wij hier ook denk ik dus leuk en gezellig doen het laatste jaar. Ik geef den haag niet eens ongelijk ze weten dat het een circus is dus moeten ze zich zo vermarkten. Vraag is of wij dit wel willen en wat gaan wij hier aan doen. Jullie hebben het internet met de blog van Paul ontdekt en dat is heel prettig. Ik stel voor dat wij dit allemaal delen in onze achterban/netwerk met de vraag hier eens over na te denken. Denk niet dat je de wereld direct ga verbeteren maar iedere ziel die om is kan iemand anders informeren
Beste Paul, De tweedeling in de samenleving is enerzijds een uitvloeisel van het politiek beleid dat gevoerd wordt en anderzijds het economisch stelsel dat we samen gecreeerd hebben. Een van de fundamentele problemen daarbij is dat het belastingstelsel geen prikkels biedt die de ontwikkeling van een duurzame samenleving bevorderen. Mensen die echter in de financiele problemen komen worden vaak dubbel geraakt. Bedenk dat mensen die hun rekeningen niet meer kunnen betalen uiteindelijk in het circuit van incassobureaus en deurwaarders belanden. Door de bijkomende kosten, nemen de problemen eerder toe dan af. Er zijn wel een aantal dienstverleners op dit gebied, die incasseren en (schuld)hulpverlening combineren, maar dat is vooralsnog een minderheid. Ook de overheid staat er niet om bekend, ‘vriendelijk’ om te gaan met mensen die hun rekeningen niet (op tijd) kunnen betalen. Uiteindelijk heeft de samenleving als geheel er het meeste baat bij, als alle mensen een economisch en dus ook sociaal acceptabel bestaan kunnen leiden.
Dag Paul, zo waar dit alles en wat doen wij massaal sluiten we onze ogen en leven voort en doen net of er niets aan de hand is! We moeten ons diep schamen en er zal iets moeten gebeuren om het tij te keren!
Beste Paul e.a.
weliswaar hebben we als verstandige mensen de slavernij afgeschaft maar eigenlijk hebben we onder invloed van het kapitalisme een nieuwe slavernij ontwikkelt: economische slavernij. Deze werkt geniepiger omdat ie minder open is. Maar in alle gevallen die Paul in zijn blog noemt, ligt economische slavernij ten grondslag aan de problemen die genoemd worden.
Zo lang we economie boven mens en milieu stellen, brengen we onszelf dichter naar onze eigen vernietiging. Op deze glijdende schaal richting vernietiging klinkt altijd de lokroep van radicalisering maar de historie leert ons dat dit nog nooit een zinvolle oplossing heeft gebracht. Onderlinge solidariteit en zorg brengt ons sneller verder. Economie mag nooit een doel zijn van ons bestaan maar slechts een hulpmiddel bij zorg en solidariteit.