In Nederland heerst er een monocultuur die gebaseerd is op christelijke normen en waarden. Daardoor is er weinig kennis van islamitische zeden en gebruiken. Daar komt bij dat er tussen de islamieten onderling ook veel cultureel onbegrip is. Buiten de grenzen van de eigen cultuur denken mensen anders, voelen ze zich anders, organiseren ze zich anders, spreken ze anders, eten ze anders, enzovoort. Alles is anders en door onbegrip of misverstand kunnen er gemakkelijk (soms hevige) conflicten ontstaan.
Het gaat om de gastvrijheid vanuit het hart die begrip toont voor de onzekerheid en de angst van de vreemdeling.
Dat er verschillende godsdiensten zijn kan men begrijpen, maar een van onze eigen cultuur afwijkende omgang met vrouwen kan hier tot grote verontwaardiging leiden. Ook het beslechten van conflicten kan per cultuur verschillen.
Voor een effectieve opvang van emigranten is dus wederzijds begrip voor elkaars culturele verschillen van het allergrootste belang. Persoonlijke contacten om elkaars cultuur te leren kennen en elkaar beter te leren begrijpen zijn veel effectiever dan cursussen.
Er zijn goede resultaten bereikt met gastgezinnen die voor korte tijd een vreemdeling in huis nemen. Daarbij ligt het accent niet zozeer op de verstandelijke kennis van de andere cultuur maar om zelf te ervaren wanneer die verschillende culturen elkaar ontmoeten.
Het gaat om de gastvrijheid vanuit het hart die begrip toont voor de onzekerheid en de angst van de vreemdeling. Het is deze cultuur van gastvrijheid die we in het westen niet zo sterk beleven, maar die bij vele niet-westerse volkeren tot de kern van het maatschappelijk leven hoort.
Een vreemdeling die in onzekerheid verkeert kan het beste geholpen worden met een vriendelijk gebaar van begrip en liefde. Dat is het eerste wat de vluchtelingen nodig hebben na een tijd van vaak grote uitzichtloosheid. Vooral kinderen hebben deze menselijke aandacht nodig. Ze voelen zich gelukkig als ze met plezier worden bejegend. Dat is niet de taak van de overheid maar de verantwoordelijkheid van ieder van ons voor onze medemens in nood.
Beste Paul,
Laat ik er een rationele benadering op loslaten. In het Midden-Oosten is de monocultuur overwegend islamitisch, en vaak onverdraagzaam jegens andere stromingen en ook t.o.v. het christendom. Echter, is dat uniek? Zeker niet. Ook christelijke geloofsovertuigingen hebben zich onverdraagzaam betoond jegens andersdenkende christenen. Pas na eeuwen interne strijd en religieuze oorlog is er een bepaalde mate van verdraagzaamheid ontstaan, die vaak wel oppervlakkig is (eerder een soort tolerantie uit desinteresse?). Zelfs doorlopend tot in de jaren 60-70 van de vorige eeuw. Er zijn bepaalde universele patronen herkenbaar in deze, maar ik constateer wel dat er een faseverschil in maatschappelijke en religieuze ontwikkelingen zit tussen verschillende culturen.
Met vriendelijke groet, Gert
Wat is dit nou weer voor onzin? De oer-Nederlanders hadden al een eigen cultuur -een manifestatie daarvan, in de vorm van hunebedden, is nog bijzonder tastbaar aanwezig in de noordelijke provincies- duizenden jaren vóór een semi-nomadische stam in het Midden-Oosten zichzelf Israël ging noemen. Op allerlei manieren hebben de Romeinen geprobeerd die Oer-Nederlandse cultuur te onderdrukken. Eén van die manieren was het Christendom, nadat dat de officiële godsdienst van het Romeinse rijk was gemaakt. Maar het is ze nooit helemaal gelukt, zoals uit onze Paas- en Kersttradities mogen blijken.
Eeuwenlang was Nederland ook het enige Europese land dat handel met Japan mocht drijven dankzij de Nederlandse tolerantie; in tegenstelling tot de bekeermanie van de Portugezen en de Spanjaarden; en tot de agressie van de Engelsen.
Als ik de vrouwen met de doeken om het hoofd zie, word ik al raar . Waar komt dat gevoel vandaan,?
Zou het door de nonnen komen? vroeger als kind dacht ik al, dat, dat geen mensen waren , maar dat ze van een andere planeet kwamen, zou het daar door komen? Of de mannen in de lange gewaden. Dat enge gevoel , zou dat door de kleding van de priesters of de paters in de mis gewaden en de speciale lucht die ze bij zich dragen , dat enge gevoel van de biecht stoel, zou het daardoor komen? Of vertegenwoordigen ze systemen . Zou dat het zijn? Je zo raar zo eng
voelen alleen al als je er naar kijkt. …Hebt U dat ook, die dit leest?
J.H
Beste Paul, ik voel wat je wil zeggen en kan beamen dat een rechtstreeks “in contact zijn ” het beste is wat mensen kan overkomen. Het is niet alleen de kern van ons geloof, meer nog, het is een universele bewustzijnswet. Want dat zorgt ervoor dat we kijken naar de ander van hart tot hart, en niet gaan redeneren met ons hoofd (wat ik hierna ook een beetje ga doen ;-)) Tegelijk wil ik jouw woorden “wederzijds begrip” aanhalen. Ik weet waar de meerdere-vrouwen-per-man vandaan komen: voor Arabische stammen was dat het sociale zekerheidssysteem, wanneer hun razzia (ze leefden van overvallen op handelskaravanen nvdr) een dode man opleverde, moesten zijn weduwe en kinderen ergens opgevangen worden. ik weet waar de hoofddoek vandaan komt: het haar is daar net zo erotisch als borsten hier. En wij lopen tot nader bericht nog niet met ontblote borsten op straat toch? en daar nijpt het. ik was enkele jaren geleden in Turkije en jongelui in Istanbul beschouwden onze vrouwen als publiek bezit, want dat leerden hen toch al die films en TV-series waar zowat alles met elkaar kon en mag. En vanuit hun eigen cultuurcontext én met het gemis aan kennis van onze ontwikkelingsstadia, komt dat nu tot botsingen uiteraard. Zo houden ze ons enerzijds een spiegel voor, maar bij een laag bewustzijn van onze eigen samenleving, (denk maar eens goed na hoe wij onze eigen vrouwen afbeelden, letterlijk? ), voelen vele lokale mensen zich onvoldoende erkend, ook in hun angsten. Het lijkt, ik herhaal, het lijkt erop dat wij alles moeten openzetten en zij niet gespeend zijn van enige waardering of kennis van onze waarden. Het moeilijkste is ook dat velen onder hen steeds weer en graag in de slachtofferrol kruipen: “het is niet mijn schuld, jouw land, jouw beleid heeft ook schuld.” En dat terwijl wij net in een tijdsgeest, dito overtuigingssysteem, van individuele verantwoordelijkheid zitten. En mijn angst is dat wij ons gaan verharden. In Vlaanderen gaan we nu via het onderwijs meer uitleggen wat het katholicisme inhoudt, onder druk van wat de Islam allemaal inhoudt en waartoe deze islam allemaal beweegt. Mijn angst is dat we weer zovele mensen gaan vertellen hoe het moet, dat “we allemaal zondig geboren worden en zijn” bvb (en het kleinste spirituele kind weet dat dat nonsens is). ik ben bang voor een eigen her-opvoedingskamp. en tegelijk ben ik blij. want dit is misschien dé kans om duidelijk op te komen voor liefde ipv dogma of voor hart en contact ipv strategie en theorie. Tenslotte meen ik dat onze houding ook aantoont dat ons eerste en belangrijkste gebod aan her-beleving toe is: bemin uw naaste als uzelf. Te lang en te vaak is het deel niet gelezen, dat we eerst onszelf moeten leren liefhebben voordat we anderen kunnen liefhebben. en daar knelt het schoentje. we worden geconfronteerd met een eigen leegte in onze liefdes-beleving. ik vind het lekker uitdagend om dat met behulp van deze toestroom te ont-dekken. maar zoals met toestromen kan gebeuren, het kan ook overstromen. en grenzen stellen is een daad van eigen-liefde. en dat spanningsveld van de grens enerzijds en het zich open stellen anderzijds is een vallen en opstaan. en dat proces is nu bezig. wat betekent dat we er spiritueel klaar voor zijn. wat betekent dat finaal het Goddelijke het goed met ons voorheeft want ons telkens weer mooie kansen aanbiedt om in contact met en vanuit ons hart te leven. ik vind het geweldig daar deel te mogen van uitmaken. en ik ben dankbaar om al onze voorgangers en wegbereiders die deze tijdsgeest hebben voorbereid.
Dag Paul. Dat is een hele uitdaging. . Ik leef tussen subgroepen die nauwelijks met elkaar omgaan. Als ik die totaal verschillende mensen begroet ik en toon mijn belangstellingkort dan krijg je dan het gevoel dat je bij al die mensen hoort. . En uiteraard zijn daar ook vluchtelingen bij en die stellen zo’n contact zeer op prijs.
Vriendelijke groet
Folkert Poort
A.M.D.G.
Beste Paul,
In de eerste plaats mijn respect en bewondering voor jouw pogingen om de wereld te verbeteren. Ik voel mij vereerd om eveneens afkomstig te zijn uit uit het gebied waar
jij je jeugd hebt doorgebracht (o.a. Tegal) Mevrouw Elise Moné – de Chauvigny de Blot
was een goede kennis van mijn moeder.
De kinderen uit dat gezin waren onze vrienden.
Goed! Ik herinnner me in de vijftiger jaren een uitspraak van een radio-priester (de naam ben ik helaas vergeten) een gevleugelde uitspraak:”VERBETER DE WERELD, MAAR BEGIN BIJ JEZELF”.
Misschien hebben wij daar weinig aan gedaan in de voorbije halve eeuw!!
Gods Zegen!
Leo Hoestlandt
Beste Paul, elke keer weer ben ik blij verrast en gemotiveerd door uw nieuwsbrief. De inhoud van de brieven maken dat ik ook anders naar de wereldproblemen kan kijken. De titels van de columns dekken wat mij betreft elke keer de ‘lading’, ook al zijn ze niet altijd actief en positief verwoord.
Ik realiseer me dat het voor mij gaat over de eerste reactie op de titel om al lezend een verdieping en uitnodiging tot liefde en vriendelijkheid te ervaren. De titel zou ik kunnen vergelijken met de buitenkant van een mens waarover ik in het eerste contact een oordeel heb. Wanneer ik mij bewust ben van mijn oordeel kan ik dit opschorten of opzij schuiven en een ontmoeting van mens tot mens ervaren.
Bij deze mijn hartelijke dank voor het delen van uw inzichten.
Hallo Paul,
Vriendelijkheid is emotionele voeding voor elke ziel, of die nu verloren of zoekend is dan wel zijn plek in de wereld gevonden lijkt te hebben. Dank je dat je ons daar steeds aan herinnert.
Warme groet,
Marielle
Zo is het helemaal op de hele wereld.
Bij ons in Heerhugowaard is ook een asielcentrun. In ons buurthuis komen elke week 4 mensen van verschillende culturen koken. 20 mensen kunnen inschrijven tegen een vergoedig en samen de maaltijd nuttigen samen eten verbroederd. En er worden recepte uitgewisseld . Op deze manier ontstaan mooie contacten.
Beste Paul,
Kijk even op onze website http://www.leerwerkplaats-gg.nl.
Wij helpen jongere asielzoekers aan een baan in ons mooie Nederland.
Een vriend van mij bankier op de zuidas in Amsterdam, moest ik er naar toe sleuren om te laten zien dat de asielzoekers gewoon mensen zijn. Veel mensen staan ver af van deze asielzoekers en daarmee lijken zij in de hoofden van de goed verdiendenden nog verder af dan ik al dacht. Mijn vriend vond het maar eng hen een hand te geven en hen recht in het gezicht aan te kijken. PFFFFF waar is nederland toch naar afgedaald. Enfin ik help deze jongeren gratis en zo maken wij veel nieuwe vrienden per jaar. Het zijn en blijven mensen , met als verschiil pigment in de huid en belief me ze willen echt moslim of niet moslim we moeten ze helpen. Groetjes John Erwich
Beste Paul, als ik naar de titels van uw blogs kijk, zijn die allemaal negatief geformuleerd. Ramp, uitzichtloosheid, zinloosheid, paniek, schandaal, hels, verloren gaan, conflicten ….
Hoewel de inhoud van uw berichten mij op zich aanspreekt, zakt de moed mij elke keer in de schoenen alleen al bij het lezen van de titels van uw berichten in mijn mailbox. Ik ben in de veertig en moet als het goed is nog een half leven mee!
Mijn advies als schrijver aan u zou zijn: benadruk het positieve en schrijf actiegericht. Wat kunnen we doen om de wereld te verbeteren? Wat doet u zelf? Wat heeft aangetoond goed te werken? Dan wil ik graag blijven lezen wat u bezighoudt!
Dag Paul en Carien,
Carien, je slaat de spijker op zijn kop. Ook ik heb (soms) een beetje tegenzin om te beginnen met lezen van paul’s columns en ik ben ouder, dus leeftijd heeft er niet mee te maken, denk ik. Ik denk dat wij met z’n allen een gevoel moeten hebben dat we er toe doen, dat we iets kunnen veranderen, dat ons leven er ook toedoet… En dan zie je de ellende en dan denk je, mag ik nog wel gelukkig zijn? Mag ik nog genieten van de kleine en grote dingen als er zóveel ellende is? Ik weet het antwoord ook. Ja, dat mag maar ik ben blijkbaar toch opgevoed met een aangeboren schuldgevoel, zoals velen van mijn generatie… Mijn kinderen leven gemakkelijker en dat mág, zolang ze maar verantwoordelijke, meevoelende mensen zijn in hun directe eigen omgeving. Wat kun je méér doen?
En Paul, je columns zijn geweldig, maar een beetje positiever graag.
De titel luidt: Het cultuurverschil als bron van conflicten.
Dit is voor heel veel mensen een feitelijkheid. Hoezo negatief geformuleerd?
Wat een gelul zeg.
http://gedachtenvoer.nl/page/politieke-correctheid.html
Dag lieve Paul, deze woorden zijn uit het hart gegrepen en het zou mooi zijn als we gaan omdenken in liefde i.p.v. achterdocht en argwaan.
Namasté Maria