In het Noord-Hollands Dagblad las ik hoe de 14-jarige Omar uit Syrië in 2015 in Ter Apel kwam en daarna langs negen asielzoekerscentra werd verplaatst, telkens in een ander deel van het land. Uiteindelijk kwam hij op een kleine flat terecht en kon eindelijk rustig naar school gaan. Maar telkens als Omar dacht rust te hebben gevonden ging hij weer op transport.
Hij sloot vriendschap met Nederlandse kinderen op school en op het asielcentrum tot er op een kwade dag een ambtenaar kwam met het bericht: morgen woorden jullie overgebracht. Op zijn vraag waarom kreeg hij geen antwoord. Dat herhaalde zich negen keer!
Democratie gaat om een menselijk beleid waar iedereen inspraak heeft en mede verantwoordelijkheid draagt
Het telkens weer afscheid nemen van zijn nieuwe vrienden deed veel pijn. De uitzichtloosheid herhaalt zich telkens weer als hij al weer moest verhuizen, negen keer. “Het was niet gemakkelijk telkens weer het leven op te pakken, maar één ding is zeker: we gaan nooit meer verhuizen”.
Er groeide boosheid en bij ieder afscheid werd hij kleiner ofschoon hij zich groot hield. Zijn opleiding raakte in de slop en zijn moeizaam opgebouwde vriendschappen hielden geen stand. Ik zou de vraag willen stellen aan de medewerkers van dit asielbeleid: wat is uw reactie als uw kinderen zo worden behandeld?
Momenteel zitten er 8.000 kinderen in asielcentra in ons beschaafde Nederland die van hot naar haar worden gesleept. Als ze net gewend zijn aan hun nieuwe school en net weer vrienden hebben moeten ze weg. Vaak is de reactie: “ze moeten niet zeuren en moeten blij zijn dat ze hier terecht kunnen”.
Ik vraag me af of we met een dergelijk traumatiserend beleid vergeten zijn dat het in onze democratie niet om abstracte cijfers gaat maar om mensen van vlees en bloed, met een naam. De democratie gaat om een menselijk beleid waar iedereen inspraak heeft en mede verantwoordelijkheid draagt. Wat doen we tegen deze dictatuur van onmenselijkheid?
In memoriam
Als een Nederlands ouderpaar met kinderen besluit om 9x te verhuizen in korte tijd, dan wordt er een melding gedaan bij Veilig Thuis (Meldpunt Huiselijk geweld en Kindermishandeling). Door buren, Jeugdzorg, familie, welke betrokkene dan ook. immers, je mag een kind niet voortdurend uit de veilige omgeving wegplukken en blootstellen aan steeds opnieuw moeten settelen in school en vriendenclub.
Nu worden de kinderen op last van diezelfde beschermende regering verhuisd. Ik denk: wie hier ook maar mee te maken krijgt: melding doen bij Veilig Thuis!
Beste Paul
Erg genoeg dat het zo gaat. Persoonlijk vindt ik het moeilijk om contact op te bouwen met vluchtelingen die in de buurt zijn gehuisvest. Volop werk aan de winkel voor mijzelf.
Vriendelijke groet
Folkert Poort
Hallo Paul,
Het is mij een raadsel waarom het asielbeleid zo chaotisch is. Ik heb het in Oss via mijn vrijwilligerswerk in de Welkomwinkel van het Rode Kruis aangezien en gevoeld en ik werd er heel overstuur en verdrietig van. Ik snap het echt niet waarom er geen goede organisatie op gang komt. Dank je voor het schrijven erover. Ik vermoed dat het te maken heeft met het overmatige gebruik van onze rationele linker hersenhelft ten koste van onze creatieve rechterkant en een warm kkoppend hart in het midden van onze borst. Waar is het gezonde uitgangspunt gebleven dat zegt: ‘Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’?
Het is hoog tijd dat we de intimiteit van medemenselijkheid terug vinden naast de bloei van de wetenschap en de schoonheid van empatische samen-Zijn in onze samenleving.
Warme groet, Mariëlle
A.M.D.G.
Waarde Paul,
Wat we hier moeten doen?? Om te beginnen: “lering trekken uit het verleden”, want kennelijk hebben de gezaghebbende
regelaars niets geleerd van het verleden. Wat gebeurde er in de vijftiger jaren met de gerepatrieerden uit Indie??
Hele families werden uit elkaar gerukt en ondergebracht in Friesland en Zeeland (bijv.)!!
Motief: ach ze moeten maar wennen aan het harde Hollandse leven!!
En we zien nu min of meer hetzelfde! Heeft men dan niets uit het jongste verleden geleerd?! Kennelijk niet of niet veel!!! Jammer! Helaas!
Laten wij allen het beste ervan hopen!
Gods Zegen!
Leo Hoestlandt
Geachte professor de Blot,
Bij het lezen van uw artikel moest ik denken aan de verkiezingsconference van Freek de Jonge. Hierin gaf hij ook aan dat Den Haag een “beeld van de werkelijkheid” heeft (grote lijnen en globale getallen), maar niet de werkelijkheid zelf kent (het persoonlijke drama erachter). Die 8.000 kinderen beleven echter deze werkelijkheid wel en groeien hier dus op met een dergelijk trauma. We geven de boodschap dat ze er niet (blijvend) mogen zijn. De zorgen die ik daarnaast heb, is welke impact dit op hen zal hebben en wat dit betekent voor hoe zij zich tot volwassenen ontwikkelen (bijv. bindingsangst). Ik denk dat we de kloof en dus negatieve gevoelens hierdoor vergroten. “Kwaadwillenden”/extremisten die de boodschap geven: “kom bij ons, bij ons hoor je thuis” , krijgen hierdoor ook een voedingsbodem. Dit veroorzaken wij op deze manier dus zelf. Dus een politiek die kijkt naar de lange termijn zou dit volgens mij niet moeten willen.
Oh zo waar, dit doet pijn om te lezen, maar wat een pijn deze kinderen, maar ook volwassenen hebben staat niet in verhouding met wat ik voel! Menselijkheid en mens blijven!
Dank voor dit schrijven, omdat jij Paul ons wederom met onze neus op de feiten drukt.
Maria
Beste Paul,
Sinds de jaren ’80 is beleid gebaseerd op medemenselijkheid en medeverantwoordelijkheid jegens de ander, ook als het een alleenstaande minderjarige asielzoeker betreft, aan het verdwijnen. Daarvoor in de plaats is gekomen een kil stelsel van management, regelingen en procedures op grond van kwantitatieve doelstellingen. Dit stelsel wordt niet alleen door neo-liberalen omarmd.
Het sijpelt door de hele samenleving. Geen van de programma’s van de politieke partijen
die deelnemen aan de verkiezingen van 15 maart geeft blijk van een behoefte aan werkelijke verandering ten gunste van medenselijkheid en medeverantwoordelijkheid.
Vluchten kan niet meer.
Wanneer geld de drijfveer is, van waaruit besluiten worden genomen, wordt er uiteindelijk onlosmakelijk schade berokkend.
Mooi verwoord, Paul.
Dank je wel voor deze bewustmaker.
Beste Paul,
Weer een mooi artikel over hoe we met elkaar zouden moeten omgaan.
De neoliberale technocraten veroorzaken deze ellende. Daarom stem ik van daag met mijn hart.
Succes vandaag met het juiste cirkeltje rood kleuren.
Groet,
Guido Nafzger