De leerkrachten in het basisonderwijs zijn in staking vanwege de lage salarissen en de overbelasting. De stress is zelfs verontrustend vaak de oorzaak van een burn-out. Er zijn meer belangrijke beroepsgroepen bij de overheid die zich onderbetaald voelen, zoals de politie en het leger. Toch is er een wezenlijk verschil met het basisonderwijs, want die draagt in belangrijke mate bij aan de toekomst van ons land en het welzijn van ons volk.
De jeugd vormt de basis van ons toekomstig welzijn
In onze kinderjaren wordt de grondslag gelegd voor onze latere ontwikkeling. Wie in de prille jeugd getraumatiseerd raakt, blijft zich traumatisch ontwikkelen en vervalt gemakkelijk tot crimineel gedrag. Daarom is het nodig om een jeugdtrauma grondig aan te pakken. Dat kan het beste gebeuren in de periode van het basisonderwijs, want daar komt het opgroeiende kind in contact met de leerkrachten als eerste opvoeders.
Het is vanzelfsprekend de taak van de ouders om hun kinderen op te voeden, maar het onderwijs vervult daarbij ook een belangrijke rol. Zeker in een tijd waar de ouders het te druk hebben om voldoende aandacht aan hun kinderen te geven.
De leerkrachten krijgen steeds vaker te maken met kinderen die een echtscheiding doormaken of met kinderen van vluchtelingen die erge dingen hebben beleefd. Voor al deze kinderen is veel tijd, veel aandacht en ook grote deskundigheid nodig om ze op te vangen en te vormen.
Kinderen van ouders die gaan scheiden raken hun geborgenheid kwijt. Ze weten vaak niet voor wie ze moeten kiezen en verkeren in verwarring. De jeugdzorg blijkt niet in staat hier iets aan te doen en werkt vaak te verstandelijk. Dan moeten we niet verbaasd zijn over onmaatschappelijk en zelfs crimineel gedrag van die kinderen.
Het is vooral de man of vrouw in de klas van het lager onderwijs die in staat is om van het gekneusde kind te houden en het weer als kind van het leven te laten genieten. Dat vraagt om intense aandacht waar de leerkracht steeds minder tijd voor krijgt en vooral ook weinig waardering. Dat is zeer nadelig voor onze jeugd en voor onze toekomst, want de jeugd vormt de basis van ons toekomstig welzijn. Daarom is een grotere waardering van de leerkrachten niet louter een zaak van de regering, maar van iedereen die naar vermogen daaraan kan bijdragen.
In memoriam
Beste meneer de Blot,
Wat fijn dat u door middel van uw blog aandacht schenkt aan de ”crisis” in het basisonderwijs. Zelf heb ik tot 1 mei voor de klas gestaan. het klopt de werkdruk is erg hoog en het salaris niet helemaal toereikend. Persoonlijk denk ik dat er eens goed naar het hele onderwijssysteem gekeken mag worden. Naar mijn idee zit daar het probleem en tegelijkertijd de oplossing. Er wordt teveel druk op leerkrachten maar ook op kinderen gelegd. De cognitieve prestaties staan bovenaan en kinderen worden met elkaar vergeleken waardoor ze dat zelf ook doen. Door alle toetsen raken leerkrachten onzeker en besteden ze nog meer tijd aan lesjes en moeten kinderen nog harder werken. Resultaat –> stress bij beide partijen. Er moet weer veel meer ruimte komen naar mijn idee voor bewegen, muziek, creativiteit en meer naar buiten, de natuur in en ontdekken. Ik geloof er sterk in dat hierdoor de stress bij kinderen en leerkrachten af kan nemen en er meer plezier ontstaat. Daardoor gaat het leren ook weer makkelijker en beter.
Stralende groet,
Francis Cornelisse
Hier ben ik het helemaal mee eens.
De weegschaal is teveel overgeslagen naar de cognitieve ontwikkeling. Naar alleen nog maar aandacht voor het leren met het hoofd, kenmis, mentaal bezig zijn. Dit zijn alleen maar de Activiteiten van de linker hersenhelft.
Om een heel en compleet mens te worden en te zijn is ook de ontwikkeling van de rechter hersenhelft noodzakelijk!!! Dus aandacht voor Creativiteit, ontspanning, rust, overgave, voelen.
Alleen als deze hersenhelften met elkaar in verbinding en in balans zijn wordt de kwaliteit van het volledig “mens-Zijn ” vergroot!!
1) In de lerarenopleiding moet veel aandacht worden gegeven aan zelfkennis en spiritualiteit.
Als een leraar zichzelf niet kent en denkt dat hij/zij zijn eigen identificatie is, dan kan hij later niet overbrengen op de leerlingen dat wat hij zelf niet ervaart.
2) Bij de sollicitatie van leraren moet niet alles gekeken worden naar zijn kennis op zijn gebied maar ook naar punt 1.
3) Omdat de leraren een ontzettend belangrijke taak hebben in de samenleving moeten ze daar ook voor worden beloond.
Beste Remo, ik ben het helemaal met u eens.
Er mag op de PABO zeker veel meer aandacht komen voor zelfkennis en spiritualiteit. Daar ligt naar mijn menig een van de oplossingen.
daarnaast mag er ook naar mijn mening ook meer aandacht komen voor inspirerend lesgeven. laat kinderen kinderen zelf ontdekken en verwonderen!
Stralende groet,
Francis
De problematiek van het onderwijzend personeel dienen we serieus te nemen. Als de werkdruk te hoog is, zal de schoolleiding en de overheid moeten kijken naar de oorzaken en daarvoor passende oplossingen vinden en uitvoeren in samenspraak met het onderwijzend personeel. In de media wordt echter voornamelijk gesproken over één oplossing, namelijk salarisverhoging. Daarmee los je de problemen niet echt op. Het (stakend) onderwijzend personeel is daar mede debet aan. Ik denk dat er meerdere oplossingen te bedenken zijn. Deze worden helaas nauwelijks ter sprake gebracht. Dit is een gemiste kans van het onderwijzend personeel. Erg jammer. Ik hoop dat zij zich ook sterker gaan inzetten voor andere oplossingen.
beste Lisette,
Ik ben erg benieuwd naar de oplossingen die jij ziet! Misschien kan je het onderwijzend personeel inspireren!
Stralende groet,
Francis
Beste Paul
Als babyboomer heb ik begin jaren 50 het basisonderwijs gevolgd. Er was toen aan alles gebrek, banken lokalen en lesmateriaal.
Soms met zijn drieën in een schoolbank. Toch heb ik nog dierbare herinneringen aan die tijd. Soms werd het een onderwijsgevend te veel om aan 50 leerlingen in een klas les te geven. Eén ding is mij altijd bijgebleven van die tijd. Alles was overzichtelijk, er was ontzag voor degene die voor de klas stond. Geen veel eisende ouders die het beste voor haar wilt afdwingen. Geen groot ministerie van onderwijs, waar ambtenaren steeds iets nieuws bedenken om zichzelf in stand te houden.
Ideaal was het in die tijd niet, maar toch is mijn basis daar gelegd voor mijn verdere ontwikkeling. Daarom laten wij niet te dramatisch doen over ons onderwijs. Het staat nog steeds in deze wereld goed aangeschreven. Dat neemt niet weg dat ontwikkelingen zijn die helaas de verkeerde kant op gaan. Het nieuwe kabinet zal de waardering voor onderwijsgevend weer meer op de kaart moeten zetten, zodat jonge getalenteerde mensen zich weer aangetrokken voelen voor dit mooie vak.
Hartelijke groet,
John van der Hoek
Citaat: …”waar de leerkracht steeds minder tijd voor krijgt en vooral ook weinig waardering”.
Tijd en waardering zijn inderdaad twee voorwaarden voor goed onderwijs. Wat ik vooral de laatste 25 jaar ook mis is een degelijke opleiding van leerkrachten en een stevige didactische presentatie van de leerstof. Het Freudenthal Instituut en de overgewaardeerde veronderstelling dat “leerlingen zichzelf moeten ontwikkelen” hebben geleid tot een vergaand verval van kennis en vaardigheden. De theoretische onderwijsprincipes van Luc Stevens, de goeroe van onderwijskundig Nederland, blijken in de praktijk slecht te werken. Deze wetenschapper verklaart mij ook persoonlijk achter de borreltafel dat zijn studies “verkeerd geïnterpreteerd worden”. (!)
Als oud-schoolmeester, die al 16 jaar een (maatschappelijk schandalig) grote bijlespraktijk runt, krijg ik 4 dagen per week leerlingen thuis die geen leer-, opvoedings- of concentratieproblemen hebben, maar het simpelweg slachtoffer zijn van didactische verwaarlozing. (In gewoon Nederlands: slecht onderwijs. Ze moeten de leerstof zelf maar uitzoeken…)
Sinds de toelatingsnormen voor de PA verlaagd zijn om – wat een dom principe – méér leerkrachten voor de klas te krijgen, is de vicieuze cirkel omlaag ingezet.
Hoe willen we als leerkrachten ‘waardering’ krijgen wanneer de resultaten van het onderwijs al decennia achteruit hollen?
In Finland, hèt voorbeeld van hoog-gekwalificeerd onderwijs tegenwoordig, is een basisschoolleerkracht universitair (!) opgeleid en daarnaast uiteraard nog sterk pedagogisch gescreend. Het onderwijs wordt dáár door de leerkracht bepaald. Niet door een inspectie met allerlei lullige, “quasi-sociaal/maatschappelijke-aandachtspunten”. In Finland IS zelfs geen inspectie meer.
Terug naar het lesgeven en onderwijskwaliteit. Kwaliteit betaalt zichzelf, maar ik zie dit voorlopig niet gebeuren.
Verhoging van salaris? Prima, maar voor wàt dan?
Goedendag Paul,
Uw artikel spreekt me erg aan.
Dank je voor het geschrevene.
Ik ben, was docent door de werkdruk werk ik niet meer als docent.
Werkdruk is het zwaarst,dus dat serieus nemen is belangrijk.
De frustratie dat je de leerlingen door de druk niet genoeg kon steunen ook omdat zij thuis geen basis hadden gekregen.
Ouders, soms alleenstaande,
die wilden en moesten werken.
Of andere redenen hebben om er niet voldoende voor hun kinderen te zijn.
Dat ouders scheiden is iets wat de vooruitgang heeft veroorzaakt vaak generaties oude struikelblokken waardoor mensen, ouders niet meer in één huis willen blijven.
Keuzes, slechter? Ik weet het niet.
We doen allemaal ons best.
Helaas, ben ik geen socioloog om te weten waarom we zo handelen.
Goed om aandacht te mogen hebben voor “onze” kinderen.
Onze en hun toekomst!
Lieve groet, Desirée