De jeugdcriminaliteit schijnt toe te nemen en veel supermarkten klagen over de baldadigheid van de jeugd. De jeugdzorg is nog steeds te zwak om daar iets aan te doen. Toch denk ik dat er niets mis is met de jeugd want een kind wordt niet als misdadiger geboren. Er schijnt wel iets mis te zijn met onze zorg voor de jeugd.
De vraag is of het overheidsbeleid daar wel voldoende aandacht voor heeft. Beleidsmatig wordt er zeker veel gedaan want er zijn wel tien instanties die zich bezig houden met de jeugd. Maar een kind vraagt persoonlijke aandacht en begrip en die krijgt het nauwelijks.
Iedereen is verantwoordelijk voor de zorg van de jeugd, want iedereen heeft met kinderen te maken.
De crisis begint in het gezin. Veel gezinnen hebben het moeilijk en dit leidt vaak tot echtscheidingen en zelfs ook tot vechtscheidingen. Hiervan is vooral het kind de dupe en in hun uitzichtloosheid zoeken deze slachtoffers steun bij elkaar.
Hierbij kan het goed gaan maar het kan ook helemaal mis gaan. De bestrijding van de jeugdcriminaliteit vraagt veel aandacht maar ook hier zijn onze mogelijkheden beperkt. Vooral bij kinderen uit andere culturen is het gevaar van ontsporing levensgroot met alle gevolgen voor onze veiligheid.
Ik vraag me af waarom we niet in het beginstadium van de kindercrisis een radicaler beleid kunnen doorvoeren en hierin meer investeren. Dat kan leiden tot een lagere belasting voor de andere instanties van misdaadbestrijding en ook tot minder kosten.
Nederland staat op een hoog welvaartsniveau, maar als we niet meer investeren in onze jeugd lopen we het gevaar dat hier pijnlijke veranderingen in kunnen komen. Het is wel van belang op te merken dat niet alleen de overheid verantwoordelijk is voor de zorg van de jeugd maar iedereen, want iedereen heeft met kinderen te maken.
In memoriam
Mooi artikel. Als gezinsondersteuner maak ik mij ook zorgen over de ontwikkelingen die ik zie. Kinderen die opgroeien met ouders met een verstandelijke beperking. Die lopen een opvoedingsachterstand op, met alle gevolgen van dien.
En ja, dat zijn vaak kinderen die in de buurt worden gezien als lastpakken, terwijl ze niet beter weten, door de voorbeelden die ze krijgen. En ouders die ook niet expres hun kind verwaarlozen.
Dan moet je als kind het maar zien te redden, en hopen dat je gezien wordt.
Dat er iemand in je omgeving is, die ziet wat je nodig hebt.
Als hulpverlener sta je soms zo machteloos, al wordt en vaak gewezen naar de hulpverlening, alsof die niets doet.
Wat dat betreft, zou iedereen die wijst en veroordeelt ook eens beter moeten kijken naar de eigen bijdrage aan een gezonde leefomgeving. Wat draag je bij aan jouw buurt? Wat kun je doen? Jammer dat velen zo individualistisch is en niet verder kijkt dan de eigen schutting. Kijk eens met andere ogen rond in je eigen woonomgeving!
Het is naar mijn idee vrij simpel, alles valt en staat met de opvoeding en de kwaliteit van aandacht die er is binnen een gezin.
Ieder kind heeft 100% potentieel en dat horen ouders, leerkrachten, trainers, opa’s en oma’s etc er met elkaar uit te halen.
It takes a Village to raise a child!
Maar tegenwoordig wordt alles afgedaan met een beeldscherm, xbox, mobiel, tablet ect. Het kind is dan individueel bezig, de ouders hebben er geen last van en op school moeten ze maar leren samen werken, samen zijn en de andere schoollessen. En oooh wee als de buurman/vrouw je kind corrigeerd op straat want het woord consequent bestaat bij heel veel ouders allang niet meer in hun woordenboek dus dan is het wel heel vervelend als de buren je daar op wijzen.
En gaat het dan mis en komt er dan een vechtscheiding dan komt de Raad van kinderbescherming die 2x een uurtje met moeder en kind praten en 2x een uurtje met vader. Per definitie staat vader al op min 10 punten want zo ouderwets zijn we in Nederland. Dus moeder moet wel heel fout zijn wil er in gegrepen worden of wil vader de zorg krijgen voor de kids.
Maar meestal doet de Raad van kinderbescherming niks en staat er in de krant ; de instanties wisten er van maar er durfde niemand in te grijpen.
Waarschijnlijk bang voor de consequenties om een duidelijk standpunt in acht te nemen en of een beslissing.
Slappe hap… het enige wat een kind wil is duidelijkheid. En duidelijkheid en consequent zijn is een vorm van liefde.
Als ouder kun je met alle liefde je kind op het strafkrukje zetten thuis of in de hoek van de supermarkt na de 2e waarschuwing. Als je daarna maar samen het uitspreekt waarom iets niet mocht of kon. Hoe moeilijk kan het zijn, gewoon opvoeden… probeer het eens… het is mij tot nu toe goed bevallen.
En ter info ook mijn kinderen hebben gescheiden ouders maar ik hoor vaak hoe respectvolle en leuk anderen mijn kinderen vinden.
Dus laten we met zijn allen weer gewoon gaan opvoeden want we hebben zulke leuke kinderen en die hebben recht op liefdevol en met aandacht en duidelijkheid opgroeien.
Weer een mooie blog Paul de Blot
Ik denk dat we ook de cultuur verschillen onderschatten. Kinderen uit zuidelijkere landen zoals Marokko, Turkije zijn gewend om ook op straat opgevoed te worden, en door de leraar, buurman, trainer etc… In Nederland worden deze jongens (vooral de jongens) nauwelijks gecorrigeerd in deze situaties. De traditionele ouders van deze kinderen verwachten dat wel, die nemen zelf minder het heft in handen, dat is ook niet hun gewoonte, cultuur. Ik denk dat “we” ons dat ook moeten realiseren en uitleggen. Er is niets mis met die kinderen, de opvoeding schiet wel te kort en daar zijn meerdere oorzaken voor die je gezamenlijk moet durven benoemen en aan te pakken.
Eye-opener. Nog nooit op die manier over nagedacht. Hier geldt vaak het tegenovergestelde: met andermans kinderen en opvoeding bemoei je je niet. Heel zelden wordt een kind , in de openbare ruimte, op z’n gedrag aan gesproken. Ik zag het , een mij bekende onderwijzeres, een keer doen; vriendelijk maar heel beslist. Dat inspireerde. We dragen met elkaar ook een stuk verantwoording voor hoe de mensen om ons heen zich gedragen. Dankuwel voor uw uitleg.
Ik ben werkzaam in de kinderopvang met peuters van 2-3 jaar, er zou een uitgebreider takenpakket en meer tijd moeten komen voor de pedagogisch medewerkers ipv. een hulpinstantie erbij inschakelen en weer een “vreemde” die de veiligheid en het vertrouwen weer eerst moet winnen van het kind. De taken, begeleiding en de verantwoordelijkheid nemen als kinderopvang en samen met ouders een plan maken, zou denk ik beter zijn voor het jonge kind.
Beste Paul,
uit uw artikel spreekt een warm hart voor de jeugd en veel inzicht in waar de werkelijke oorzaak van ontsporingen kan liggen. Dank! Ik stuur uw artikel door naar een Buurtnetwerk, dat onlangs geconfronteerd werd met het ontslag van een goed functionerende jeugdwerker. Hoezo: ‘alle hens aan dek’? Niet iedereen schijnt te beseffen, hoeveel werkelijke aandacht en trouw kinderen en jongeren nodig hebben!
Mooi blog weer Paul, en in aansluiting op de reactie van @Maria Hartjes, moet ik denken aan het project ‘Opvoeden 2.0’, dat Professor Jan Derksen is gestart, met een breed scala aan instanties en onderzoekers. Voorlichting aan a.s. ouders begint al vóór de conceptie, omdat zelfs dat, en de periode van de zwangerschap zelf, al heel bepalend is voor de persoonlijkheidsontwikkeling en de (psychische) gezondheid van het kind. Het project is ontstaan vanuit het boek: “Iedereen een psychische aandoening” van Jan Derksen zelf.
Wat mooi: de visie en standpunten van Derksen en Blot samen, allen zien dat deze praktisch operationeel vertaald worden naar opvoeders, allen die met kinderen te maken hebben/basis normering en omgangsvormen maatschappij breed!
En….ieder gedrag, ook negatief of crimineel heeft zijn reden.
Waarde Paul,
Dank voor je heldere woorden. Ik zie voornamelijk grote problemen ontstaan als er niet werkelijk naar kinderen geluisterd wordt. Geen één kind of jongere is zomaar agressief, brutaal of zelfs crimineel. Hieraan ligt vaak een enorm aandachts- en liefdetekort ten grondslag. Te snel walsen instanties, hulpverleners, maar soms ook ouders over het kind heen zonder naar de werkelijke oorzaak van het gedrag te zoeken. Zo’n grote schreeuw om aandacht vraagt om geduld, erkenning van het kind en vooral liefde. Dat begint thuis en op school en daar ligt een grote taak voor ouders en onderwijs. Een kind, dat goed in z’n vel zit, geniet van de dingen die hij doet en omringd wordt met liefde, heeft het niet nodig te rebelleren en negatieve aandacht te vragen. Natuurlijk zijn er altijd lastige fasen maar die zijn niet structureel en daar hoeft niet meteen iedereen bovenop te springen. Kinderen mogen ook rebelleren en dwars zijn in hun zoektocht naar identiteit. Gisteren las ik een schokkend artikel over kinderen die regelmatig in een isoleercel zitten. Verschrikkelijk! Welke les valt daaruit te leren? Er is nog veel te doen, want om met het Regeerakkoord te spreken: Vertrouwen in de toekomst? Alleen als we onze kinderen en jongeren de aandacht en liefde geven die ze nodig hebben! https://decorrespondent.nl/7551/zo-belanden-honderden-kinderen-per-jaar-in-de-isoleercel/1464012503811-b603f561
Wat maakt het uit waar kinderen vandaan komen?
Het punt is, dat kinderen zijn gevormd door de omgeving, status van de ouders, karrakter.
Levenservaringen (begeleiding) zorgen ervoor dat het kind een persoonlijkheid wordt.
Mijn levenspad zou in de huidige cultuur betekenen dat ik een strafblad zou hebben, omdat veel normale dingen uit het verleden tegenwoordig strafbaar zijn.
Zodra een oudere over voldoende zelfreflexi en maatschappelijke kennis beschikt, kan deze de persoonlijkheids vorming van een adolecent sturen of corrigeren bij onderlinge samenwerking.
Echter adolecenten die zelf net uit de luiers zijn, willen ouderen en adolecenten vertellen hoe alles zit en moet.
Als oudere accepteer ik dat niet en een adolecent zoekt zijn voordeel in het verhaal en gaat zijn weg verder.
Een god is niet meer de leidraad van de maatschappij, echter men heeft wel een doel of voldoening nodig om de zin van het leven inhoud te geven.
Zodra het IQ hoog genoeg is, zal dat redelijkerwijs goed mogelijk zijn, maar als dat niet zo is??????
Hartelijk dank voor uw loepzuivere artikel over: ” WAT IS ER MIS MET DE JEUGD ”.
Hoe denkt u praktische invulling te geven aan een radicaler beleid in het beginstadium
van de kindercrisis en hoe transformeert zich dit als een méérwaarde bovenop de tot nu toe
gehanteerde aanpak?
Er zijn allerlei valide redenen, waarom kinderen/jeugdigen verkeerd gedrag vertonen.
Olga benoemt terecht dat het gebruik van mobiele telefoon (o.a.) gedragsstoornissen bewerkstelligt.
Maar dit is slechts het topje van de ijsberg!
Een belangrijke oorzaak is namelijk de enorme toename in de afgelopen jaren van straling/Elektromagnetische Velden door ALLE draadloze communicatie, zoals zendmasten, Wifi, smartphones, tablets, DECT-huistelefoon, modems, smart apparatuur etc.
Deze “overdosis straling” leidt aantoonbaar tot gezondheidsklachten, zoals huidklachten, oorsuizen, stress, slaapproblemen, gebrek aan concentratie, continu vage klachten, gedragsstoornissen, etc. (zie o.a. de Top 26 Gezondheidsklachten door straling op http://www.StopOverdosisStraling.nu).
De meeste artsen in Nederland zijn niet bekend met deze oorzaak voor deze gezondheidsklachten.
Het lijkt dan ook geen toeval dat het aandeel SOLK-klachten (= oorzaak onduidelijk) bij eerste- en tweedelijnszorg boven de 40% ligt: dramatisch!
Terwijl je zelf veel kunt doen om je “overdosis straling” te beperken, zoals ‘s nachts wifi uit, ECO babyfoon, smartphone niet onder hoofdkussen, etc. Beperk je straling en je klacht is weg (als het door straling komt).
In Nederland wordt door Overheid en betrokken instanties steeds de gezondheidsrisico’s door straling verzwegen en ontkend: er worden immers miljarden mee verdiend.
Omdat ook steeds meer scholen van veel te zware wifi-netwerken worden voorzien is de verwachting van stralingsdeskundigen dat onze jeugd steeds meer gezondheidsproblemen (en gedragsstoornissen) gaat krijgen.
In het buitenland zijn door Overheden allang maatregelen getroffen om met name de jeugd te beschermen tegen straling: Frankrijk, België, Oostenrijk, Malta, Rusland, Israël, etc. Recent is ook de uitrol van 5G in California/USA ge-vetoed, vanwege de gezondheidsrisico’s.
In Nederland zijn nu 3.500 mensen, zie zelf weten dat ze klachten ondervinden van straling. Onder hen ook kinderen. Naar schatting ruim 550.000 mensen in Nederland weten nog niet dat hun klachten komen door (overdosis) straling.
Wanneer wordt men wakker?
Eerst alles naar de knoppen?
Als verlengde van dit betoog zou ik graag het volgende boek onder de aandacht willen brengen: Bits Bytes en Bewustzijn van Yfke Laanstra. Zij maakt heel inzichtelijk hoe de technologie zich in ons dagelijks leven heeft genesteld en zich steeds verder uitbreidt. Een inzichtgevend boek dat ook aanzet tot reflectie en eigen onderzoek. Een aanrader:
http://www.yfkelaanstra.nl/boekNL/bits-bytes-bewustzijn
Veel te veel prikkels volgens mij. Van kinderen wordt gevraagd en soms zelfs geëist dat ze topprestaties moeten leveren om te kunnen voldoen aan “normen en waarden van poen. De hedendaagse mentaliteit is m.i. te zeer gericht op strijd. Wed-strijd, wet-strijd, concurrentie strijd, strijd tegen ziekte. Tevens worden kinderen beïnvloed door TV, media en uiteraard door extreme veranderingen in (denk)klimaat.
Goedemorgen, ik ben het er gedeeltelijk mee eens en oneens, in die zin van dat het makkelijk is om met 1 vinger te wijzen naar die doet het verkeerd en die doet het niet goed. Waar ik de aandacht op zou willen vestigen is dat de ouders voordat zij aan kinderen beginnen een soort van heropvoeding krijgen. Ligt het opvoeden niet bij de taak meer van de ouders, wordt dit afgeschoven naar Jeugdzorg en overheid? Ik kan me voorstellen dat zij een begeleidende taak hebben, maar niet dat zij als het verkeerd gaat de schuld krijgen. Het opvoeden gebeurt thuis in mijn ogen, met de kinderen te leren respect te hebben voor ouderen, te leren dat ze dank je wel zeggen als ze iets krijgen. Voor mij hoeven ze geen u te zeggen maar wel beleefd met 2 woorden spreken. Dat is wat ik heb geleerd de generatie van net na de oorlog. Doordat de ouders beiden ouders moeten werken voor hun levenstandaard omhoog te houden, en ik maak het van dichtbij dat is veel. Daar zit al een aspect in van te weinig tijd om de kinderen dat bij te brengen wat zo noodzakelijk is. Nu ken ik gelukkig veel ouders waarvan de kinderen een prima opvoeding krijgen. Komen we bij de lager opgeleide en de allochtone ouders, zij blijven in hun eigen cultuur hangen en daar gaat het botsen met de normen en de waarden die de niet allochtone kinderen wel mee krijgen uitzonderingen zijn er altijd. Hoe kan je dit voorkomen, ja ouders van allochtone 1 avond in de week lesgeven in heropvoeding normen en waarden en respect mee geven zodat zij dit kunnen overbrengen naar hun kinderen. Dit is inderdaad dan een taak van de overheid, en de jeugdzorg kan hierbij een ondersteunende taak hebben.
Maria
De Costen gaan voor de buyt. Een aloud gezegde. En zo waar. Investeer in je kind. Maak contact en ga naar buiten de natuur in. Licht doet goed slapen en herstel. Maak tijd voor goede voeding. Zorg voor een goede basis. Door juist te investeren in de eerste jaren leg je de basis. En dat is niet tv aan en op je eigen mobiel zitten. Dan leer je niet de gebruiksaanwijzing lezen om je kind later te kunnen helpen als er teleurstellingen volgen. Leer ze vallen en opstaan. Leer ze met teleurstellingen omgaan. Ik las deze week in de krant dat bijna de helft van de kinderen tussen de 6 en 9 jaar een mobieltje heeft, omdat ouders denken dat ze niet meer zonder kunnen, omdat ze anders niet meegaan met de tijd. En dan zijn er mensen die denken dat je een 6-jarige kan bij brengen dat ze er verstandig mee om kan gaan. Kom op! Dat is hetzelfde als een kind van 6 in een snoepwinkel zetten. Of op een pakje sigaretten zetten dat het dodelijk is en dan hopen dat iedereen stopt met roken. Het is al lang duidelijk dat er een verband is tussen gebruik van telefoon en verschillende gedragsstoornissen. Natuurlijk kunnen ze zonder. Ze hebben ouders en verzorgers om te leren omgaan met de juiste dingen. Dat helpt ze in de rest van hun leven om stevig te worden. Wees verstandig neem geen Apple, maar pluk een appel.