Nederland behoort tot de rijkste en meest welvarende landen van Europa. We beschikken wel over goede zorg en goed onderwijs maar met de onderlinge verbondenheid van de mensen is het minder goed gesteld.
Tijdens de langdurige verkiezings- en formatieperiode werd veel aandacht besteed aan onze welvaart, maar het is de vraag of de mensen daarmee gelukkig zijn.
De sociale samenhang in ons land is vergeleken met vroeger sterk verzwakt.
Het aantal zelfdodingen op het spoor blijkt in Nederland het hoogste te zijn. Veel mensen willen graag een einde aan hun leven maken en de politici hebben daar geen antwoord op. Het aantal echtscheidingen blijft onverminderd hoog wat een grote impact heeft op de betrokken kinderen. De jeugdzorg en het onderwijs blijken niet in staat om deze kinderen in nood goed op te vangen.
De sociale samenhang in ons land is vergeleken met vroeger sterk verzwakt. Dit blijkt niet alleen uit het grote aantal zelfdodingen en echtscheidingen. Ook de relaties tussen mensen in de leefomgeving en de werksituatie is veel minder geworden. Daardoor is er meer kans op agressie en op drugsgebruik als middel tegen deze toenemende eenzaamheid.
Hier ligt zeker een taak voor de overheid om dit probleem aan te pakken. Maar wij kunnen er zelf ook aan bijdragen. Het gaat immers om een maatschappelijk belang waar we allemaal mee te maken hebben en waar we allemaal mede verantwoordelijk voor zijn.
In memoriam
Ik ben het weer helemaal eens met de stelling in je blog Paul. Welvaart leidt niet per definitie tot welzijn. Daarvoor zijn bezielende en inspirerende leiders nodig in alle sectoren, denk aan onderwijs, zorg maar uiteraard ook in het bedrijfsleven en politiek. Wanneer men de mens echt centraal stelt komt men tot zingeving en is het leven de moeite waard.
Ik ben altijd weer geïnspireerd door je hoorcolleges waarbij je ons vooral levenswijsheid meegeeft!
Ja, in de politiek gaat het om geld, on die beroemde portemonnee. Maar kijk eens naar de wetenschap. Gaat het daar om welzijn? Ook niet. Maar sinds kort is er wel een kentering opgetreden op het niveau van de KNAW. Er werd een dans-opera film van regisseur Ruben van Leer gefinancierd rond deeltjesfysica en liefde: ‘Symmetry.’ In een begeleidende documentaire van Juliette Stevens vond een ontmoeting tussen wetenschap en kunst plaats. Eindelijk mocht de ziel ook aan bod komen als het om wetenschap gaat. In oktober van dit jaar werd alweer een nieuwe stap bij de KNAW gezet. Het boekje ‘The Universe, Life and Everything’ van hersenwetenschapper Sarah Durston en psychotherapeut Ton Baggerman verscheen. Eindelijk durven we n de wetenschap een veranderend begrip van de werkelijkheid onder ogen te zien. Laten we zulke iniatieven koesteren. In ons land vertellen wetenschappers zoals Robbert Dijkgraaf wat hen bezielt om in de wetenschap werkzaam te zien. En daarmee openen ze, waarschijnlijk onbedoeld, ook een weg om hen op hun eenzijdigheid te wijzen. We kunnen het land van de dialoog worden.
Dank je wel Paul voor je altijd interessante blogs.
Ik denk dat de gezondheidszorg een stuk beter zou kunnen als doktoren niet opgeleid werden door door de farmaceutische industrie gesubsidieerde opleidingen, die gericht zijn op het behandelen van ziektes met de daarbij behorende dure medicatie. De aandacht zou gericht moeten zijn op het voorkomen van ziektes, toegespitst op gezondheid en goede voeding.
Wat zou het fijn zijn als u wat jonger was geweest dan hadden we uw vast kunnen overtuigen om de politiek in te gaan.
We hebben mensen nodig zoals u in alle landen van Europa.
Ik woon al meer dan 30 jaar niet meer in NL maar mijn familie en vrienden wonen er nog en ik volg het nieuws regelmatig. Ik hoor steeds van allerlei (vooral Nederlandse onderzoeken) dat het in NL zo goed is maar ik denk dat wij de zaken iets te rooskleurig zien (of willen zien). Als ik vergelijk met de landen waar ik woon en gewoond heb dan denk ik inderdaad dat de welvaart hoog is, zoals overigens in meerdere West-Europese landen maar daarentegen het welzijn is niet zo hoog dan bijv. in landen als Frankrijk en Italië.
Al ben ik het niet met u eens dat echtscheidingen een teken is van een tekort aan welzijn. Vroeger gingen de mensen niet zo snel scheiden en om nu met koppels bij elkaar te blijven als beiden elkaar niet meer luchten, dat lijkt me ook geen teken van welzijn.
Ik denk daarentegen dat de belangrijkste oorzaak van het niet gelukkig zijn het egoïsme is. Net wat u zegt de sociale samenhang is steeds meer aan het verminderen oftewel mensen helpen elkaar niet meer. Ieder voor zich. Ikke ikke ikke en de rest kan stikke (de rest kan niet stikke als wij de rest nodig hebben).
Toch zie ik beetje bij beetje een kentering komen en meer en mensen gaan bewuster leven en proberen stil te staan bij de kleine dingen in het leven. Want uiteindelijk als we een echt contact krijgen met het leven pas dan kunnen we zien hoe mooi het is en dat we überhaupt de mogelijkheid hebben om te kunnen leven.
Als ik eerlijk ben, dan zeg ik geen goed onderwijs geen goede zorg, geen goede bescherming denk aan de politie??
De mensen zijn weer afgedwaald van het wij gevoel naar het ik gevoel. Na de oorlog was het wij. Wij moeten opbouwen, maar nu is het ieder voor zich en God voor ons allen! Helaas bedroevend! Dit kan verbeterd worden als men meer spiritualiteit in het onderwijs verwerkt. Spiritueel is heel groot en tevens heel klein. Wat is dan spiritualiteit, dat is goed zijn voor alles wat groeit en bloeit, respect hebben voor alles wat groet en bloeit, niet meer en niet minder.
Maria
Ik ben het deels met u eens…Onze gezondheidzorg heeft daarentegen naar mijn mening een wrange vorm aangenomen, die net als wat u beschrijft… menselijk welzijn in de diepste zin niet altijd bevordert..Teveel en tevaak staat rijk worden aan… naar mijn mening op de eerste plaats.
In ons dagelijks levcen heb ik een voorstel voor allen die dit lezen:
Bij elke treinreis die u doet ga een gesprek aan met iemand in de trein of bus en laat dat de hoofdbezigheid zijn tijdens uw trein of busreis. Zo kunnen we praktisch bijdragen aan meer menselijk contact in onze eigen maatschappij ipv erover te filosoferen.
Met dank voor uw artikelen,
Pragati Boerstra
Goede zorg? Goed onderwijs? Welvaart?
Waar ik het wel mee eens ben is dat het met het welzijn van de mensen bedroevend is gesteld.
Is dat hopen op die overheid geen valse hoop? De fuik naar mensonterende afhankelijkheid?
Waarbij zij die de mensen zeggen te dienen, salarissen van ruim in de 6 cijfers aftikken en zich graag van auto met chauffeur laten voorzien?
Eenzaamheid is tegenovergestelde van… inclusie, niet af en toe een beetje mee mogen doen maar erbij horen én wanneer je er behoefte aan hebt meedoen!
Ik ben nog zoekende hierin. Ik weet al wel dat ik daarvoor een gezamenlijke interesse centraal ga stellen en liefst geen voorwaarden en/of competitie -elementen. Het wordt iets moois dat bijdraagt aan gezamenlijk ervaren en dan kunnen we wel-zijn!
Ook dit keer weer een artikel uit het hart en voor het hart
Dank je Paul dat je ons blijft herinneren
Laat ik voorop stellen dat uw bewogenheid en bekommernis om mensen mij altijd weer ontroert. Daar kan ik nog wat val leren. Toch denk ik dat een stevige confrontatie ook zeer wel bij kan dragen aan het welzijn van mensen.
Wat u beschrijft zijn symptomen. Uw oproep is meer uw verlangen dat die symptomen verdwijnen.
Als we de oorzaak van die symptomen onderkennen, ieder voor zich, dan moeten we ook nog beschikken over het inzicht waartoe wij wel of niet in staat zijn en waar wij wel of niet toe gemachtigd zijn. Het besef dat opbouwen een potentie is, die inzet en aandacht vereisen en afbreken eerder een gevolg is van onverschilligheid en boosheid, dan is het niet moeilijk in te schatten waartoe een ‘meerderheid’ neigt. Het top – down geweld neemt alleen maar toe met een regelgeving die zo goed als elke mens reduceert tot een zichzelf niet waarderende slaaf. Niet wat waar en niet waar is, maar wat ons welgevallig in de oren klinkt, bereidt ons een weg die zich plaveit met symptomen die u beschrijft. U stelt dat onze gezondheidszorg ‘goed’ is. Ik deel dat oordeel in zoverre dat onze gezondheidszorg tot veel in staat is dat we zelfs als ‘zeer goed’ kunnen ervaren. Kijken we echter naar de wijze waarop die is georganiseerd dan zal die op niet al te lange termijn gericht blijken te zijn op ‘verdienen’ en ‘doden’. Dit ontkennen is niet gebaseerd op inzicht, maar op het niet verdragen van de waarheid er van. http://www.ziekvanzorg.nl vertelt daar alles over en waar iedereen liever over zwijgt.
Ook ik herken dit mijnheer de Blot. De oorzaken zijn, zoals altijd, er velen. We app-en in plaats van in gesprek gaan – we e-mailen uitsluitend terwijl een collega bij de koffie-automaat even aanspreken ook soms kan en persoonlijk is – we vinden iets gelijk van iemand of een gebeurtenis in plaats van dat we doorvragen.
De maatschappij is op vele terreinen grootschaliger geworden terwijl kleinschaligheid (zowel op het persoonlijke als het zakelijke vlak) eerder tot contact en betere resultaten leidt.
Het enige dat ik, zowel persoonlijk als zakelijk, kan doen is af en toe het contact iets persoonlijker te maken.
Met dank en ik kijk uit naar uw volgende artikel.
Peter Vis
Hallo Peter,
Mag ik uw reactie op mijn website straotpraot.nl Utrecht plaatsen? Ik praat regelmatig op straat met mensen om het echte contact weer te bevorderen. Volg hierin ook de lessen die Paul de Blott me meegeeft. Hoor het graag.
zeer mee eens. ik zie het met zorg aan. het lijkt wel of het debat alleen over macrocijfers gaat en er geen zicht meer is voor de groeiende groep die net wel/niet rond kan komen. die groep, die meer zorg heeft om dagelijks rond te komen dan dat zij mondig dit aankaart en politiek actief is. goed is, dat er meer over invoering van een basisinkomen of vergelijkbaar wordt gesproken. dat zou de zorgen van een meer dan 1 miljoen Nederlanders (die onder de NL-armoedegrens leven; een al jaren jaarlijks groeiend aantal), om dagelijks rond te komen wegnemen en werkelijk ervoor zorgen dat ook die groep deelneemt aan de NL welvaart.